Skinfaxi - 01.09.1966, Blaðsíða 10

Melgrasið hefur víða
náð góðri fótfestu á
örfoka landi.
Myndin sýnir sand-
græðslu í Vík í Mýrdal.
illi beit. Þetta þýðir ekki að við eig-
um að friða afréttinn, þvert á móti er
hófleg beit betri en engin beit. Æski-
legast er, að beitin sé ekki meiri en
svo, að eftir verði að hausti um 40%
af bezta beitargróðri hvers árs. Um
leið og gróður öræfanna væri vernd-
aður með minnkaðri beit, þyrfti að
auka beitina á ræktuðu landi. Tún-
rækt er 3—4 þúsund hektarar á ári,
en þyrfti að aukast, ef gróðurlendi Is-
lands á ekki enn að minnka, því hún
vegur ekki upp á móti uppblæstrinum.
Ræktað land á Islandi er enn ekki
meira en 90 þús. hektarar, þ.e. 900
km-’. Við getum ekki með góðri sam-
vizku talið okkur ræktunarþjóð með-
an gróðurlendi landsins er að minnka.
— Hvenær hefur þessi jarðvegseyð-
ing byrjað, og hvers vegna er hún
svona mikil?
— Enginn vafi er á því, að upp-
blásturinn hefur byrjað þegar á land-
námsöld, og það er landnámið sjálft,
búsetan, sem kemur þessu af stað.
Skógunum eyddu landsmenn á 2—3
öldum, og jarðvegseyðingin fylgdi
fljótt á eftir. En það hefur ekki aðeins
orðið bein gróðureyðing heldur gróð-
urtap, sem felst í gróðurbreytingu. I
10
SKINFAXI