Skinfaxi - 01.04.1971, Side 9

ungmennafélögin lögðu áherzlu á að
málið yrði ekki látið stranda á togstreitu
um staðsetningu skólans, enda eiga ung-
mennafélögin að sýna fordæmi um fé-
lagsþroska og víðsýni. Héraðsjíing HSK
eru þýðingarmiklar samkomur. Þau hafa
haft mótandi áhrif á marga í héraðinu
og veitt gagnlega félagslega þjálfun og
fræðslu.
— Það var þín tillaga, að landsmót
UMFI skyldu endurvakin, en hvernig
stóð á því að undirbúningur og fram-
kvæmd landsmótsins 1940 lenti líka á
þínum herðum?
— Ég lagði til á sambandsþingi
UMFÍ, að UMFÍ efndi til landsmóts
1940 á Akureyri. Ég taldi það mikilvægt
fyrir UMFÍ að koma á slíkum allsherjar-
mótum, og tillagan var samþykkt. Ung-
mennasamband Eyjafjarðar átti að sjá
um mótið, en svo barst bréf um að Ey-
íirðingar treystu sér ekki til að halda
mótið, og ég sagði þá við félaga mína í
HSK, að við yrðum að taka að okkur að
sjá um mótið. Ungir menn af Skarphéð-
inssvæðinu og nemendur úr skóla mínum
voru hér viku fyrir mótið og unnu að
undirbúningi hér í Haukadal. Þetta tókst
allt vonum framar, og þráður landsmót-
anna var tekinn upp að nýju. Landsmót-
unum hefur alltaf fylgt sérstakur félags-
andi og bjartsýni, sem hefur gert þau
ógelymanleg og bjargað öllu, þegar erfið-
leikar hafa steðjað að. Árið 1949 tók
HSK að sér að halda landsmót, eftir að
UÍA hefði orðið að hætta við það á
Eiðum vegna erfiðs tíðarfars. Mótið var
haldið í Hveragerði í mikilli rigningu.
Völlurinn var slæmur, og í rigningunni
°ðu keppendur aurinn upp í ökkla, en
þeir brostu aðeins að erfiðleikunum, og
mér fannst að okkur væru allir vegir
færir með þessu fólki.
— Þú fórst ungur utan?
— Ég fór til Noregs vorið 1920 að
loknu námi í Hólaskóla. Ég vann á
búgarði um sumarið en var í lýðháskól-
anum í Voss veturinn eftir. Vorið 1921
fór ég til Danmerkur og vann þar við
landbúnaðarstörf til hausts en hélt þá
aftur til íslands. Sumarið 1925 fór flokk-
ur íslenzkra glímumanna til Noregs undir
stjórn Jóns Þorsteinssonar, og við sýnd-
um víða í Suður- og Vestur-Noregi. Árið
eftir fór enn glímuflokkur héðan til Dan-
merkur í sýningarferð. Þetta var
skemmtileg ferð, og þá kynntist ég Niels
Buck og starfsemi hans við skóla hans í
Ollerup, og ég hét því að reyna að kom-
ast til náms í þessum skóla. Íslandsglím-
an var háð þegar við komum heim úr
Danmerkurferðinni, og það var í síðasta
sinn, sem ég tók þátt í henni. Um haustið
héldum við Þorgeir Jónsson félagi minn
til Damnerkur með viðkomu í Noregi og
hófum nám í Ollerup. Ég var nærri pen-
ingalaus eftir löng og kostnaðarsöm
ferðalög, en ég var svo heppinn að fá
styrk úr Sáttmálasjóði um veturinn, og
höfðu þeir góðu menn Magnús Helgason
og Bogi Melsteð að því unnið. Að loknu
námi um vorið var ég á alþjóðlegu fram-
haldsnámskeiði í Ollerup, en síðan lá
leiðin heim aftur.
— Og var hugmyndin um Haukadals-
skólann þá fædd?
— Að sjálfsögðu hafði ég þá tekið við
þeim áhrifum, sem hvöttu mig og knúðu
áfram. Mér fannst, að hér hlyti að vera
þörf fyrir slíkan skóla, og ég vissi líka, að
ég hefði enga ró með sjálfum mér, fyrr
en ég hefði komið hugmyndinni í fram-
kvæmd. Auðvitað réðst ég í þetta af
SKINFAXI
9