Skinfaxi - 01.12.1988, Blaðsíða 16

baráttunni. Égskalnefnadæmi. Þegarég
var að ná mér af stað eftir meiðslin síðasta
sumar, seinni hluta júlí mánaðar sem ég
minntist á áðan, keppti ég á Bikamum og
var í mikilli þrekþjálfun, hafði ekki kastað
síðan í maí. Var í æfíngum svipuðum
þeim sem ég er í á vetuma, mikilli
álagsþjálfun og lyftingum. Ég kastaði um
það bil 54.28 m. Það varbrjálað veðurog
ég var varla byrjuð á kastæfingum. Ég fór
varlega, var að keppa fyrir mitt félag, ekki
að reyna að setja nein met.
Þá kemur grein í Morgunblaðinu þar
sem spurt er eitthvað á þá leið að þegar ég
kasta ekki lengra, hafi ég þá eitthvað að
gera á Olympíuleikana? Hvort það sé
eitthvert vit í að senda mig á
Ólympíuleikana? Svona lagað hefur
auðvitað ekki nein sérlega jákvæð áhrif á
mann. Það má sjá það af greininni að
höfundur hefur ekki innsýn í það hvar ég
er stödd í minni æfingaáætlun og hlutimir
em ekki settir í samhengi við það sem
hafði gerst hjá mér. Ég tók nú þessa grein,
setti hana á rauðan pappír í ramma og
notaði hana til þess að efla mig.
En þetta var mikil barátta við að ná mér
af þessum meiðslum sem voru þau alvar-
legustu sem ég hafði nokkum tíma hlotið.
Þess vegna var svona umfjöllun á þessum
tíma ansi leiðinleg. En, eins og ég sagði
áðan, hefði ég aldrei farið á
Ólympíuleikana nema í toppformi, sem
ég gerði.”
Lágmörkin eiga að
vera ströng
„Við megum ekki bara horfa á einn eða
tvo afreksmenn. Tökum frjálsíþróttimar.
Þar voru lágmörkin í flestum tilvikum
ströng. Öll þau sem send voru á
Ólympíuleikana vom á lista yfir 50 bestu
í heiminum í sinni grein. Þar var ég í 28.
sæti, Helga Halldórs í 38. sæti, Einar í 4.
og Vésteinn í 15. og svo framvegis.
Lágmörkin eiga að vera ströng en ekki að
stefna að því að senda einn mann. Þetta er
ómetanleg reynsla sem fólk hlýtur og hún
skilar sér inn í íþróttimar hér á landi með
ýmsum hætti. Það er auðvitað mjög gott
að við getum sent þetta marga á svona
mót.
Og þegar fólk var að tala um að mörg
okkar hefðu valdið miklum vonbrigðum
gleymir það því að það var fjöldi
íþróttamanna frá íþróttastórveldum, sem
var inni á topp 10 en komst ekki í úrslit.
Þetta kom ekkert fram í fjölmiðlunum hér.
það vomm bara við sem vomm að
„klikka.” Það má nefna fjölda nafna.
Heimsmeistara og heimsmethafa. Til
dæmis í spjóti kvenna. Besti kven-
spjótkastari Norðurlanda, Trine Solberg
frá Noregi, komst ekki úrslit í Seoul. Þar
kastar hún 57 metra. Hún á hins vegar 69
metra best og 67 metra í ár. En hún er
Þá kemur grein í
Morgunblaðinu þar sem
spurt er eitthvað á þá
leið að þegar ég kasta
ekki lengra, hafi ég þá
eitthvað að gera á
s
Olympíuleikana? Hvort
það sé eitthvert vit í að
senda mig á
Olympíuleikana ?
auðvitað verðugur þátttakandi frá sinni
þjóð. Svo getum við nefnt Finnana. Tina
Lillak, fyrrverandi heimsmeistari og
heimsmethafi. Hún var rétt fyrir leikana
búin að kasta 74 metra. Hún komst ekki í
úrslit. Tula Laksola sem var búin að vera
í úrslitum í öllum helstu stórmótunum,
hún komst ekki heldur. Þetta gerist í
næstum öllum greinum og er ekki
endilega spurningin um að „klikka”.
Þetta bara gerðist. Þetta er mikið spuming
um dagsformið, eins og ég sagði áðan.
En ef menn vilja aðeins framleiða
Ólympíumeistara, þá þarf mikið að
breytast hér á landi. Almennri
uppeldispólitík, aðstöðu til íþróttaiðkunar
og svo framvegis. Þannig að þetta eru
hugleiðingar sem við Islendingar eigum
að láta eiga sig.
En ídag. Hvað eríris Grönfeldt að gera
í dag?
„Ég er nú fyrst og fremst að vinna mér
inn pening. Ég er með BS próf í
Iþróttafræðum og sé um
líkamsræktarstöð í Borgarnesi sem
bæjarfélagið á. Ég er með frúarleikfimi,
sé um þrekæfingar og grunnþjálfun fyrir
ýmsa íþróttahópa. Ég vil sérstaklega
nefna okkar efnilega sundlið.
Sambýlismaður minn, Óskar Hjartarson,
er íþróttakennari hér í Borgamesi og hann
sér einnig um sundþjálfun. Við vinnum
þetta að nokkm leyti saman. Ég er með
þrekþjálfun og grunnþjálfun og hann með
sundþjálfunina sjálfa.
Sundleikfími
Svo er ég mikið með svonefnda sund-
leikfimi, fimm tíma í viku. Þetta er það
nýjasta í Nesinu. Mest eru þetta konur
komnar af léttasta skeiði og famar að
finna til krankleika einhvers staðar í
skrokknum, vöðvabólga og annars í þeim
dúr. Þá má segja að þetta sé bara Aerobic,
þolleikfimi í vatni.
Ég kynntist þessu í Bandaríkjunum og
ákvað að reyna hér heima. Og þetta hefur
gefist mjög vel. Líkamsþyngdin verður
svo lítil í vatninu. Það er engin hætta á
hnjaski í hnjám, mjöðmum eða slíku.
Þetta er einnig mjög gott fyrir fólk sem er
til dæmis orðið slæmt í liðum.”
Þetta er ekki víðar á landinu?
„Þetta er reyndar stundað í einhverjum
mæli á Heilsuhælinu í Hveragerði og á
Akureyri. Að öðru leyti hef ég ekki heyrt
um neitt þessu líkt hér á landi.
Svo er ég með mikla þrekþjálfun, hjá
sundliði UMSB eins og ég nefndi.
Knattspymumennimir fara að byrja í
tímum hjá mér eftir áramótin. Þannig að
ég hef mjög mikið að gera.
Almenningsíþróttir em mikið stundaðar í
Borgamesi og sem dæmi má nefna að það
koma vel yfir 200 manns til mín í viku
hverri. Það hlýtur að teljast mjög góð
þátttaka á þetta litlum stað. Þannig að
heilsan hlýtur að vera að komast í gott lag
hér í Borgamesi”, segir Iris brosandi.
Og hún heldur áfram, hefur greinilega
mikinn áhuga á þessum málum.
„En þetta er líka út af því að við búum
við svo góða aðstöðu. Bæjarstjómin
hefur sýnt þessum mikilvæga þætti
mannlífsins mikinn áhuga. Svo er einnig
að verða mjög góð aðstaða fyrir hópa að
koma í æfingabúðir hingað. Til dæmis
þegar við fáum nýja fótboltavöllinn næsta
sumar. Svo erá dagskrá ný útisundlaug þó
það verði nú ekki allra næstu mánuðum.
Eins er með frjálsíþróttaaðstöðu. Það er
ekki enn ljóst h venær það verður en það er
á dagskrá. Hvenær við fáum til dæmis
upphitaða og yfirbyggða spjótkasts-
aðstöðu veit ég ekki”, segir íris og hlær
dátt.
„En svona í alvöru þegar maður fer að
ræða þetta þá er það ekki svo vitlaus
hugmynd. Einföld braut, upphituð með
einföldu plastskýli. Þú færð varla betri
spjótkastaðstöðu. Og þetta er mjög lítill
16
Skinfaxi