Skinfaxi - 01.05.1990, Síða 26

VIÐTAL
5»
Yfirbyggður knattspyrnuvöilur í Finnlandi
íþróttanefnd ríkisins ítrekað lýst
áhyggjum sínum varðandi atriði eins og
stuðning við ólokin verkefni, stuðning
við framkvæmdir íþrótta- og
héraðssambanda og landssamtaka,
afgreiðslu nýrra umsókna og eldri sem
beðið hafa, samræmingu og faglegar
leiðbeiningar, svo það helsta sé talið.
Þar sem það hefur að verulegu leyti
verið verkefni sveitarfélaganna að
byggja upp aðstöðu til
almenningsíþrótta er þess vissulega að
vænta að þau muni ekki slaka á þeirri
uppbyggingu, þó að full ástæða sé til
þess að hafa áhyggjur af stöðu
fjölmargra smærri sveitarfélaga í
þessum efnum.”
Nú hefur stcerð íþróttahúsa oft verið
gagnrýnd, sú stefna hefur verið við
lýði að hafa stœrð gólfflatar rétt innan
ntarka lögleg's handboltavallar, hefur
þessi stefna eitthvað breyst?
„Vegna hagkvæmni hefur sú stefna
ráðið almennt við gerð íþróttahúsa og
sundlauga að byggja þessi mannvirki í
tengslum við skóla. Iþróttahúsin hafa
verið hönnuð sem eins konar
fjölíþróttahús, þar sem iðka má sem
flestar íþróttgreinar. Afstaða
ríkisvaldsins hefur því ráðið miklu um
stærð og gerð húsanna þó að heimaaðilar
hafi að jafnaði getað haft síðasta orðið
í þessum viðskipum hafi þeir t. d. viljað
byggja á eigin kostnað stærri hús en
viðmiðun við skólakennslu leyfði.”
Er hœgt að liugsa sér samstarf
sveitarfélaga um uppbyggingu
íþróttaman n virkja ?
„Þrátt fyrir þá staðreynd að erfiðlega
hefur gengið að fá sveitarfélög til að
sameinast um byggingu
íþróttamannvirkja, með örfáum
undantekningum, samanber
skíðasvæðin, þá tel ég að ef til vill
skapist nú betri samstarfsgrundvöllur
með sveitarfélögum þegar
meginstefnan verður sú að stuðningur
við byggingu íþróttamannvirkja verði í
verkahring sveitarfélaganna fyrst og
fremst.”
Ef litið er til framtíðar, hver er þá
stefna þín sem íþróttafulltrúa ríkisins
og þinna starfsmanna varðandi
uppbyggingu íþróttamannvirkja?
„Mörgum er það efst í huga að móta
ákveðna stefnu og ákvarða
framkvæmdir fram í tímann í
kjördæmunum með samvinnu milli
sveitarfélaga og hugsanlega
íþróttasamtaka um sameiginleg
stórverkefni, sérhæfð íþróttamannvirki
og íþróttamiðstöðvar í
landsfjórðungunum, þannig að finna
megi í hverjum landsfjórðungi
íþróttamannvirki sem uppfyllir alþjóða
kröfur í öllum þeim íþróttagreinum sem
stundaðar eru hér á landi.
Þá þarf einnig að gera sér grein fyrir
þróun íþrótta í almenningsíþróttir og
afreksíþróttir og meta hvers konar
mannvirkjum mest þörf er á.
Iþróttanefnd ríkisins hefur í tillögum
sínum leitast við að taka tillit til
aðstæðna í landsfjórðungunum, en
mestu hefur þó ráðið um ákvörðun
byggingaíþróttamannvirkja, áhugi, vilji
og dugnaður heimamanna á hverjum
stað.
Það verður að teljast meðal
þýðingarmestu verkefna nýskipaðrar
ráðgjafarnefndar Jöfnunarsjóðs
varðandi þessi mál og íþróttanefndar
ríkisins, vegna úthlutunar úr nýjum
íþróttasjóði, að láta reyna á hvort ekki
verður unnt að horfa skipulega til
framtíðar í þessum málum.”
Hvað segir þú um þátt íþróttafélaga í
byggingu íþróttahúsa og annarra
stórframkvœmda á íþróttasviðinu?
“Flest stærstu íþróttamannvirkin hafa
verið byggð af sveitarfélögum með
stuðningi ríkisins. Einstök íþróttafélög
og samtök hafa þó eins og alþjóð veit
byggt og rekið íþróttamannvirki af
miklum krafti og dugnaði. Fjárhagsleg
staða margra íþróttafélaga virðist þó
benda til þess að framkvæmdir þessar
og rekstur verði þeim ofv iða þegar fram
í sækir. Því er full ástæða til þess að
vara íþróttafélög við að reisa sér
hurðarás um öxl í þessum efnum. Þetta
á einnig við um þau íþróttafélög sem nú
að undanförnu hafa gert sérstaka
samninga við sveitarfélög um byggingu
og rekstur fþróttamannvirkja og þau
félög sem eru með slíka samninga í
undirbúningi og benda þeim á að vanda
vel fjárhagsáætlanir sínar.”
26
Skinfaxi