Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1943, Blaðsíða 4

slysavarnir eiga að vero í lagi, framhjá því er ómögulegt að komast. Þetta er þó ekki
nóg, því að þau þurfa líka að vera hœf til að rœkja það hlutverk, sem þeim er cetl-
að, hvert á sínu sviði. Ef þau eru ekki þessum kostum búin, þá verður þjóðin að bera
afleiðingarnar, en þœr eru og verða: Skipatapar, manntjón, sleifaralag og botnlaus
hít viðhalds og reksturskostnaðar. Það er hlutverk ráðandi manna í siglingamálunum,
að vaka yfir velferð þjóðarinnar í þessum efnum. Hvernig hefur þetta hlutverk verið
rcekt. Fullncegjandi upplýsingar eru ekki fyrir hendi í svipinn, til þess að svara þeirri
spurningu til hlýtar, en í fljótu bragði verður svarið á þessa leið: Stundum hefir vel
tekizt, en allt of oft illa með kaup til landsins á skipum, sem voru aflóga og óheppileg
eða ófullnœgjandi, miðað við það, sem þeim var cetlað að vinna, með því að kaupa
skip, sem ekki voru fœr í allan sjó, en var þó cetlað það að bjarga öðrum skipum.
Með því að byggja skip, sem ekki komust lengd sína og draga hlass, en er þó cetlað
að elta uppi veiðiþjófa. Og með því að kaupa skip, sem cetlað var til fiskflutninga,
en sem skömm var að (Arctic). Þetta skip gat aldrei náð tilgangi sínum, því að það var
eftirlegukind löngu liðinna tíma, gamalt móðurskip og uppgjafa doríufiskari frá Grœn-
landsmiðum, reglulegt nátttröll, sem þar að auki var maurétið og af mörgum talið
kjölsprengt. í fyrstu ferð þess hingað til lands undir íslenzkum fána varð að hleypa því
inn til Fœreyja, flóðleku og með eyðilagðan farm. — Þar fór fram fyrsta viðgerðin.
Síðan hefir hver viðgerðin og slipplegan rekið aðra, en kostnaðinn greiðir almenn-
ingur. Það er eftirtektarvert og hörmulegt, að um það leyti sem aldahvörf eru að
verða í skipasmíðum þjóðanna, þegar lögð er meiri og meiri áherzla á hraða og af-
köst skipanna, vegna breyttra atvinnuhátta og aukinnar þróunnar, þá hugkvœmist ís-
lenzkum mönnum það snjallrœði að útvega þjóðinni annað eins farartœki til flutnings
á hraðfrystum fiski á erlendan markað, vitandi það að fátœkur almenningur, sem
því aðeins hefir til hnífs og skeiðar, að hann vinni myrkranna á milli, verður að bera
afleiðingarnar.
Hér að framan hefir verið drepið á hina ráðandi stefnu í slysavarnamálum þjóð-
arinnar, aðeins hefir verið stiklað á stóru, en þó ekki með neinni tœpitungu. Stefnan
í þessum málum virðist víða vera býsna fálmkennd og þeirrar tilhneygingar gœta um
of, að forðast sem mest að horfast í augu við staðreyndir. Samtvinnað fálminu og
óvitaskapnum, er líka harðsvírað afturhald, sem óhjákvœmilega hlýtur að leiða til
ófarnaðar, mest áherzla virðist lögð á það, að taka vel í málin, þegar ekki verður hjá
því komizt. Tala fagurlega, en halda samt áfram að dansa kringum gullkálfinn og
láta allt ramba á helvítis barmi. En við hverju er líka að búast? Þess eru dœmi að menn
sem eytt hafa kröftum sínum árum saman í þrotlausri baráttu fyrir málefnum sjó-
mannanna, ceðri sem lœgri, eru flœmdir af Alþingi hvað eftir annað við almennar
kosningar. En menn, sem eru kunnir að því að velja stefnumálum sjómanna hin hœði-
legustu orð, sigla beggja skauta byr inn í þingsalina.
Og hvers er að vœnta, meðan samtök sjómanna eru ekki samstilltari og sterkari
en svo, að flokkarnir telja sér óhœtt að ganga framhjá eða ýta til baka mönnum,
sem helzt er treystandi til þess að vaka yfir málefnum sjómannastéttarinnar.
100
VÍKINGUR