Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1943, Blaðsíða 5

Steindór Árnason:
Stórskipahöfn á Skagaströnd
er nauðsynieg
Hafnarnefndarmaður Skagstrendinga, Gunn-
ar Grímsson, þeysir með miklum þjósti fram á
ritvöllinn í 22. tbl. „Tímans“ þ. á., og er sjáan-
lega stórlega móðgaður yfir greinarkorni er ég
ritaði í jafnúar-hefti „Víkings“ síðastl., þar sem
ég tók lítilsháttar til athugunar hafnarbótamál
Skagstrendinga, á því stigi sem það er nú. Enn-
fremur gagnrýndi ég meðferð hafnarnefndar-
innar á fé því, er hún á síðastliðnu ári fékk að
láni, með ríkisábyrgð, ásamt beinum styrk. Á-
•leit að hún hefði átt að verja því á annan hátt.
Það er erfitt að svara þessum þvættingi hafn-
arnefndarmannsins í sömu röð sem hann er
framreiddur; maðurinn veður elginn úr einu og
í annað og ritar um allt þetta mál af mikilli
vanþekkingu og óvitaskap.
G. G. byrj ar á því að rannsaka í mér blóðið;
ég læt þær rannsóknir liggja á milli hluta, álít
að þær komi ekki þessu máli við.
Ég leyfi mér að taka orðrétt upp næstu grein-
arskil hjá G. G. og bið ykkur, lesendur, að bera
það saman við grein mína. Hann segir:
„Eigi verður annað ráðið af ritsmíð þessari,
en hafnarnefnd Skagastrandar hafi með fram-
kvæmdum á síðastliðnu sumri vísað algerlega á
bug öllum fyrri ákvörðunum og áætlunum vita-
málastjórnarinnar um gerð hafnarbótanna á
Skagaströnd, að lenging hafnargarðsins væri að
fullu lögð á hilluna, og jafnvel miklum fjár-
munum varið til að fylla upp áður byggða höfn.
Að sjálfsögðu er allt þetta út í bláinn sagt og
hefir ekki við neitt að styðjast".
Eins og þið munuð fljótt sjá, hefi ég aldrei
talað um að „vísa algerlega á bug“ eða „leggja
að fullu á hilluna“, eins og G. G. ber mér á
brýn. Nei, ég gerði hafnarnefndinni engar get-
sakir, lét aðeins staðreyndirnar tala, sagði sem
satt er, að hún hefði sniðgengið áætlunina í
fyrrasumar og að þessi dokku-hugmynd væri
víxlspor; og hver getur neitað því? Það lýsir
slæmum málstað, að þurfa að teygja lygalopann,
eins og þarna er gert.
Þá kemur G. G. að sandburðinum að Eynni.
Um hann er þetta að segja: Strax eftir að
garðurinn út í Eyjuna var byggður og sundið
milli Eyjar og lands lokaðist, kom í ljós, að
lausasandurinn fyrir botni víkurinnar fór að
berast í buginn hjá Einbúanum, og áfram út
með garðinum og Eynni, en minnkaði að sama
skapi inni í króknum. Fyrir 30 árum var hægt
að afgreiða 12 tonna mótorbát, með hásjávuðu,
við litlu trébryggjuna sem var austan við Ein-
búann. Þar er nú þurrt um flóð. Þessi breyting
á sandburðinum hlýtur að orsakast af því, að
hringstraumurinn í Víkinni hefir vaxið þegar
sundinu var lokað. Að líkindum hefir líka alltaf
eitthvað af sandinum borizt með straumnum
gegn um sundið til sjávar. Margir Skagstrend-
ingar, sem ég hefi talað við, álíta, og ég er
einnig á þeirri skoðun, að þenna sandburð út
að Eynni hefði mátt stöðva með því að hafa
hæfilega víða flóðgátt á landgarðinum. Um
þetta er auðvitað ekkert hægt að fullyrða, nema
að fenginni reynslu. Eftir því sem aðal-garð-
urinn suðaustur frá Eynni væri lengdur, myndi
straumþunginn að hliðinu aukast, og trúað gæti
ég því, að hann yrði allharður með útfallinu,
þegar stórstreymt er og sunnanátt. Tilraun í
þessa átt ætti ekki að kosta mikið.
G. G. heldur því fram, að þessi nýi grandi
eigi að verða sandvarnargarður, með meiru.
Þarna tókst honum upp. Ég held að hann hefði
þá átt að hlaða alveg fyrir víkina. Það getur
enginn um það sagt, hvað árlegur sandburður
inn á víkina er mikill, að líkindum er hann ekki
mjög mikill jafnaðarlega. Þessi sandur, sem nú
er þar, er margra alda samsafn, og þegar einu
sinni væri búið að fjarlægja hann, myndi vera
tiltölulega auðvelt að halda í horfinu. —
„Miklar óhappahöndur eru á þér Sveinn“, sagði
gamall sægarpur, húnvetnskur, við háseta sinn,
er honum fataðist að kasta út færinu en öng-
ullinn lenti á slæmum stað. Mikill væri sá mun-
ur, ef hafnarnefndin hefði borið gæfu til að
leggja til hliðar það fé sem hún hafði yfir að
ráða í fyrravor, með það fyrir augum, að festa
kaup á hæfilegu dýpkunarskipi með tilheyrandi
sandferjum, þegar ástæður leyfðu, heldur en
ráðast í þetta dæmalausasta fyrirtæki sem í
hefir verið ráðist, hér á landi, af slíku tagi, og
er þó langt til jafnað — úr því nefndin gat ekki
hugsað til þess að halda áfram með aðal-garð-
inn, sem var hið allra nauðsynlegasta, og henni
bar líka siðferðileg skylda til að gera. Þegar
lögin um hafnargerð á Skagaströnd voru gefin
út, lá ekkert fyrir um það, að þenna granda ætti
að byggja út í hina væntanlegu höfn, eða um
byggingu bátakvíar, og enginn trúir því, þótt
G. G. haldi því fram, að þessi frumsmíði tefji
ekki fyrir hafnargerðinni sjálfri, og það all-
verulega.
VlKINGUR
101