Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1943, Blaðsíða 16

Hetjan mín er íallin
LJÓÐ
til minningar um Jón Þ. Björnsson, skipstjóra,
sem drukknaði ásamt 2 mönnum öðrum þ. 22.
marz 1942. — Gert í nafni konu hans.
Horfinn, horfinn, hafs í djúpið bláa,
hjartkær vinur hrifinn var á braut.
Aldan reið me8 afli á bátinn smáa,
alla þrjá hún færði í hafsins skaut.
Haf, ó haf, hve þungan dóm þú flytur,
Harmi veldur þessi dómur þinn.
Hjörtun kvelur sorgin sár og bitur,
sakna þín nú margir, vinur minn.
Syrtir, syrtir, sár er hjartans undin,
Slokkna björtust vona minna Ijós.
Liðin er mín Ijúfust sælustundin,
líf mitt styrkir olckar ástar-rós.
Fallinn, fallinn, fölna óskalöndin,
fegurð lífsins er nú skuggi einn.
Burtu er nú hrausta og styrka höndin,
horfin blíðan sem þú áttir einn.
er þetta loftskeyta-senditæki, stemmt við hita-
mæli og rakamæli. Tækið er hengt á fallhlíf, sem
bundin er við loftbelg. Loftbelgurinn er ef til
vill kl.tíma á leiðinni upp í háloftin, en allan
tímann sendir áhaldið merki um éigin mælingar
með kynlegum gaggandi tón, sem líkist að
nokkru leyti fuglamáli, en að nokkru rödd úr
undirheimum. Loks þagnar það, en það þýðir,
að belgurinn hefir sprungið. Fallhlífin svífur
svo hægt til jarðar með áhaldið. Næsta morgun
finnur sveitadrengur smáhlut, sem glampar úti
á akrinum. Við hlutinn er fest tilkynning, sem
heitir verðlaunum fyrir að senda hann í pósti
til veðurstofunnar.
Þennan sama morgun gengur maður einn um
gólf í skrifstofu sinni í Los Angeles, reykir
digran vindil og athugar vegginn, þar sem mæl-
ingar efri loftslaganna eru hengdar upp. Sam-
tímis segir hann fyrir um veðurspá á megin-
landsflugleiðinni austur til Saltvatnsborgar, án
þess að líta út um gluggann. Veðurspáin er svo
nákvæm, að yður dettur í hug, að hann sé í og
með að leika listir sínar.
Jón Þ. Björnsson.
Græt ég, græt ég, Guði gef ég tárin,
glóa þau sem perlur himni frá.
Ég ber í hjarta sorgarþungu sárin,
sál mín stynur þessum dögum á.
Vinur, vinur, vonir ungar deyja,
vaki ég um nótt sem bjartan dag.
Brostinn strengur verður sig að beygja,
ég blunda þreytt við óm þinn sorgarlag.
Friðlaus, friðlaus, fallin er mín hetja,
farinn sá er unnað hef ég mest.
Eigi þýðir afl við dauða að etja,
allt fer eins og Guði sýnist bezt.
Guð, ó, Guð, ég græt svo oft í hljóði,
góða, hrausta, unga vininn minn.
Enginn getur lýst í litlu Ijóði,
lífi þess er missir ástvin sinn.
Líf, ó, líf, hve leiðir þínar liggja,
leynt og djúpt í hulu jarðarglaums.
Borgir, sem oft búið er að byggja,
brotna og verða fórn hins þunga straums.
Minning, minning, mér er lcært að dreyma,
mild og björt mér verður minning þín.
Aldrei mun ég gæfustundum gleyma,
gegn um tárin fögur fortíð skín.
Huggun, huggun, herrann Jesúm gefur,
hjálpin stærsta honum verður frá.
Með sínum dauð’ ’ann frelsað mannkyn hefur
og mönnum gefið lífið himnum á.
Þorvaldur Þorsteinsson, Ólafsfirði.
112
VÍKINGUR