Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1947, Qupperneq 5

Þessi verknaður vekur almennan hlátur, ég get
ekki gert að mér annað en hlægja líka. Þetta
var bezta skemmtunin , sem við höfðum haft í
ferðinni, og jók ánægju okkar, ásamt þeim tveim
góðviðrisdögum sem við höfum fengið“.
Tólfti dagur ferðarinnar byrjaði með S.A.
kalda. Vindurinn var þvert á stjórnborða,
skyggni gott, en hrönnuð ský, slampandi sjór
og S.V. undiralda. Báturinn hjó, og ágjöfin
gegnvætti okkur aftur. Munntóbakið okkar leyst-
ist smátt og smátt í sundur, tóbaksblöðin flutu
í austrinum og skoluðust innan um kjölfestuna.
Þau fóru í dæluna, ásamt hreindýrahári, og
þræltepptu hana. Sumir af áhöfninni hirtu sjó-
blaut blöðin, lögðu þau á primusristina og
þurrkuðu þau, þar til þau skrælnuðu. Þegar
við höfðum matazt, voru blöðin, sem náðst höfðu,
mulin sundur og vafin í vindlinga, en salernis-
pappír notaður utanum. Það voru Macarty og
Vincent, sem fyrstir reyndu þennan undarlega
vindling, og þegar þeim hafði tekizt að kveikja
í honum, réttu þeir hann eins og dýrgrip til
Sir Ernest, en Sir Ernest vildi engan móðga
og reykti um stund, en þegar gefandinn snéri
sér við, rétti hann vindlinginn laumulega til
Creans, sem tottaði hann hraustlega um stund.
Vindlingurinn var alltof sterkur, jafnvel fyrir
Crean, en hann var nú látinn ganga mann frá
manni og lenti að lokum hjá vindlagerðarmann-
inum, sem lauk honum með dýpstu nautn.
Af hinum endalausa kulda og vosbúð þjáð-
umst við mjög af líkamlegum óþægindum. Af
stöðugum núningi við gegnblaut fötin bólgnuðu
og sárnuðu lærin. Eitt vorum við þó lausir við,
það var lúsin; fyrir hana var of kalt og blautt.
V í K I N □ U R
I
251