Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1947, Blaðsíða 28

SMASAGA
BJORN □ L. PÁLSSDN
Oðaskot
Ástin getur stundum orðið nokkuð heit við fyrstu
sýn. Og sumir hafa ekki trú á þeirri ást.
Eg heyrði gamla fólkið oft fordæma slíkt. Nú á dög-
um hleypur þetta saman eins og fénaður, sagði það
vandlaetandi. Já, öðruvísi mér áður brá, en sjálfsagt
hefur það haft nokkuð til síns máls.
Pabbi minn kallaði það jafnvel óðaskot, þegar Sveinn,
sem lengi var búinn að vera vinnumaður hjá honum,
trúlofaðist •— eða réttara sagt opinberaði trúlofun sína
með vinnukonu einni aðfluttri, Elsu að nafni, sem búin
var að vera á heimili foreldra minna í röska þrjátíu
mánuði. — Þegar á þetta er litið, þá hugsa ég, að hann
hefði sagt eitthvað, ef hann hefði vitað það, sem ég
vissi um þau, rúmum mánuði eftir að Elsa kom. En
ég sagði aldrei frá því, sökum þess að Elsa var svo
góð við mig og bað mig ekki að þegja, en gat þess
svona, að ég væri sá þagmælskasti strákur, sem hún
þekkti. Og Sveinn átti ekki kjafthátt skilinn af mér.
Hann lét margt eftir mér og hafði oft þagað um ýmis-
legt, sem kom sér betur fyrir mig að ekki komst í
hámæli. Svo var hann smiður góður og lánaði mér oft
verkfærin sín og skammaði mig ekki, þótt ég skemmdi
í þeim bitið. Lét jafnvel þau orð falla að ég gæti orðið
tindhagur og naglfær og mér þótti skjallið gott. —
En það var ekki af Elsu og Sveini, sem ég ætla að
segja ykkur núna. Nei, það var saga um reglulegt
óðaskot.
Það var tuttugasta ágúst, ykkur má standa á sama
um ártalið. Ég var að fara suður í skólann, brúnn og
hress eftir sumarið. Samferða mér varð stelpa, sem
hafði verið í kaupavinnu hjá foreldrum mínum um
sláttinn. Strákarnir í kring voru flestir bálskotnir í
henni og litu engum vinaraugum til mín, þegar ég
lagði af stað með dúkkuna. Það var heldur ekki miklu
fyrir að fara með vinsemdina. Ég átti ekki upp á há-
borðið hjá nágrönnunum, og það var mest að þakka
ótta þeim og virðingu, sem borin var fyrir föður mín-
upi í byggðarlaginu, að ekki var reynt að klekkja á
mér meira en gert var, því að ódæll var ég. Þó fannst
mér ósjaldan á stelpunum, að þeim fyndist ég oft
hafður fyrir rangri sök. Þær höfðu nú stundum á réttu
að standa, en svo fór þó um síðir, að ég missti víst
tiltrú þeirra flestra eða allra nema Ljótar. Aumingja
litlu, fallegu Lóló, sem hefur reynst mér bezt allra.
En þið verðið að afsaka, ég get víst aldrei haldið
mér við efnið. Það er víst bezt að hlaupa yfir kaflann
um kveðjurnar heima, og byrja frásögnina þegar skipið
skríður frá landi. — Pabbi karlinn og Lóló fylgdu
mér til skips. Ég reið Faxa mínum en lánaði Lóló
Kára. Mér þykir nefnilega vænst um Kára af öllum
hestum, og langvænst um Lóló af öllum stelpum.
Og nú veifa ég til Lólóar með klútnum mínum. Pabbi
karlinn tekur kannske eitthvað af því til sín og yglir
sig, svipbrigði hans eru sem sé öfug við flestra ann-
arra. Lóló hefur verið svo hugulsöm að hafa Kára
minn blessaðan með sér fram að bryggjunni. Hún finn-
ur nefnilega alltaf upp á því, sem mér finnst ánægju-
legast.
Við Lóló erum dálítið feimin hvort við annað, þegar
aðrir sjá til, og ekki sízt ef það er nú pabbi, og þess
vegna kysstumst við marga kossa, áður en við lögðum
af stað að heiman. Það er gott að kyssa Lóló.
Ég veifa, og Lóló veifar með hinn handlegginn um
hálsinn á Kára. Bannfétis dallurinn skríður út fjörð-
inn, og loks get ég ekki greint Lóló lengur. Beztu vin-
irnir mínir meðal manna og dýra eru nú horfnir sjón-
um mínum. Auming'ja stelpan, enginn saknar mín meira
en hún. Ég vildi svo gjarnan hafa getað tekið hana
með mér. Hver vegna mátti ekki Lóló köma í skólann
líka? Hún var þó miklu greindari en flestar stelpurnar
í mínum bekk. Átti hún að gjalda þess, að pabbi hennar
var fátækur og manna hennar dáin? Ég veit að Lóló
langaði til þess að læra, og ég saknaði hennar mikið,
þegar við vorum búin í barnaskólanum. Það hefði verið
gott að geta flúið til hennar með vandræði sín fyrir
sunnan. En þá bara skrifaði ég henni, í bréfunum fól-
ust mín skriftamál. Helzt hélt það mér í skefjum, þegar
ég var öðruvísi en prúðum skólapilti ber að vera, að
hugsa til Lólóar og vita að henni myndi sárna þetta,
ef hún vissi, og hún vissi það alltaf seinna, því að ég
sagði henni allt mögulegt, líka þegar ég var með stelp-
um eða drakk mig fullan.
Ég var ákaflega upptekinn af því að hugsa um Lóló
á meðan skipið öslaði út fjörðinn. Ég raknaði ekki við
mér, fyrr en stelpan, kaupakonan, sem ég gat um
áðan, var búin að tosa lengi í handlegginn á mér.
Það er naumast að þú ert utan við þig, sagði hún.
Ha? — Ég var ekki almennilega klár á því hvar
ég var. — Mér fannst ég endilega sjá Lóló ennþá,
enda þótt fjörðurinn væri lokaður sjónum mínum, langt
útfyrir staðinn, sem hún var á.
Já, þú lítur ekki einu sinni við mér.
Nú leit ég á Snúllu litlu, eða hvern fjárann sem
hún var kölluð. Hún gaut til mín ástaraugum, og ég
tók svona sæmilega utanum hana, því að ég var farinn
að hafa hvolpavit á kvenfólki.
Snúlla litla var plásslaus, en ég hafði koju á fyrsta
farrými. — Við settumst inn í reykskálann, fengum
274
VÍKINGUR