Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1947, Page 9

sem skagar fraAi á milli King Haakon Sound og
Aneekov Island.
Okkur hrakti nær og nær og það voru aðeins
þrjár til fjórar risavaxnar öldur, sem skildu
okkur frá klettunum á þessari hræðilegu strönd
— strönd dauðans.
Himininn var ekkert annað en sundurtætt
stormský. Sjórinn til kuls líktist mest stórum
röðum af endalausum grunnbrotum. Öskrandi
særokið og löðrið dreif yfir og fyllti hina stór-
fenglegu öldudali. Allt hafið var þakið þunnu
löðurskúmi og brotsjóarnir skildu eftir sig lang-
ar rákir af löðrandi sjófroðu á yfirborðinu.
Báturinn hófst upp á öldurnar og í hvert sinn
lagðist hann á hliðina undan storminum, féll
svo titrandi niður í öldudalina þar sem hann
lá hreyfingarlaus unz næsta alda hóf hann á ný.
Hver alda mokaði okkur tryllingslega með vax-
andi ofsa nær þessum jökulkrýndu hömrum.
Það virtist aðeins augnablik, þar til við þeytt-
umst inn að gínandi klettunum. Þetta var það
ömurlegasta, sem nokkur okkar hafði reynt, það
leit út sem við værum dæmdir frá að geta hag-
nýtt okkur nokkur mannleg ráð til bjargar.
Það voru endalausir erfiðleikar og hætta á,
að falla útbyrðis meðan við vorum að basla við
að ná stórseglinu niður og koma upp mesan-
segli og litlu framsegli, en það tókst, og með
þessum bleðlum reyndum við að nauðbeita frá
landinu. Við báðum þess heitt að siglan þyldi.
Báturinn tók skriðið, það brakaði í byrðingi,
rá og reiða, þegar hann lamdi öskrandi öldurn-
ar. Löðrið gekk yfir siglutoppana. Nú var ann-
að hvort að duga eða drepast, allir stóðu í stamp
austri eða við dæluna. Stundum virtist bátur-
inn alveg nema staðar, svo lagði hann sig aftur
og æddi áfram nötrandi og lemjandi sjóinn svo
harðneskjulega, sem á klöpp væri barið, kinn-
ungsborðin sprungu í straumförunum og sjór
inn pípti inn.
Áreynslan í þessari siglingu var svo ægileg,
að ekki leit út fyrir annað en að fleytan mundi
liðast í sundur, því rifurnar í bóginn opnuðu
sig og lokuðust í hverri báru, sem, undir reið.
Góður var báturinn, það var kraftaverk, að
hann skyldi standast þetta. Svona gekk um
stund, einn stýrði, þrír voru við dæluna, einn
jós með þriggja gallona blikkstauk og sá sjötti
gekk á milli til að hvíla hina, eða tók skorpu
í að ausa með minni stauk, sem við höfðum.
Þegar tækifæri var til, útbýtti hann sneið af
hoosh eða mola af sjóblautum sykri. Á hverj-
um klukkutíma skiptum við verkum til að lina
erfiðið.
Þegar við litum á þessa hamragirtu strönd —
þessa helheima, hálfhulda ösikrandi briminu,
fundum við með sjálfum okkur að hver vogur
eða hlein gæti orðið okkar síðasti hvíldarstaður.
Bátur frá enskum togara sækir skipbrotsmenn á Elephanteyju.
V I K I N G U R
255