Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1947, Qupperneq 11

Hefði það skeð í fárviðrinu, hefði siglan þver-
kubbazt og þá hefði enginn mannlegur máttur
getað bjargað okkur. En forsjónin hefur áreið-
anlega leitt okkur verndarhendi. Rétt eftir
morgunverðinn sigldum við milli tveggja höfða.
Það voru 6 sjómílur milli þeirra, og um hádegi
gátum við séð í norðurátt tvo stóra jökla, sem
gáfu okkur fyrirheit um flotís. Við létum horfa
um stund í fjarðarmynnið, og sáum þá að þar
var ekkert afdrep eða skjól, og að við mundum
ekki ná þangað fyrir myrkur. Við breyttum því
stefnunni á King Haakon Sound.
Um hádegið gekk hann í austrið og hvessti
á móti okkur út sundið. Fallið bar okkur suður.
Við tókum niður seglin, og við Breen lögðum
út árar og reyndum að róa, Vincet og Macarty
hvíldu okkur, af og til, stutta stund í einu. Að-
staðan var ekki góð, vegna útbúnaðar bátsins,
og ómögulegt var að róa til lengdar. Við dróg-
um ekki, og er við sáum að við vorum að berast
óhugnanlega nærri brotinu, settum við seglið
upp aftur og beittum upp í vindinn.
Við gerðum engar kröfur til miðdegisverðar,
okkur langaði aðeins í vatn. 1 fjóra tíma beitt-
um við upp í og slöguðum á víxl, en svo gáf-
umst við upp á því. Þótt báturinn væri með
góðri seglfestu, tók honum ekki svo nærri vindi,
að hann ynni á. Við lögðum út árar aftur og
rérum undir, og með því að róa aðeins á kul-
borða verkuðum við á móti afdriftinni. Vegna
þessa þúrfti heldur ekki að leggja eins á stýrið,
svo báturinn náði meiri ferð. Með þessum erf-
iðleikum og áreynslu þokuðumst við þó stöðugt
nær og nær þessum einkennilega löguðu klöpp-
um og hólmum, sem voru eins og varnargirðing
fyrir % hluta af sundinu. Við sáum að landið
við sundið var fremur lágt og hálendið, sem
sást fjær, var skorið djúpum skörðum. Við vor-
um að bollaleggja, hvort við gætum komizt fót-
gangandi þvert yfir South Georgia. Ekki höfð-
um við enn náð í neinn ísmola til að deyfa
þorsta okkar, vindurinn fór vaxandi, og það leit
svo út, að við mættum neyðast til þess einu
sinni enn að láta reka undan og halda sjó yfir
nóttina á hafinu.
Seint um eftirmiðdaginn komum við svo
grunnt, að við komumst að þangi, sem teygði
sig frá grynningu eins skersins. f versta tilfelli
hefðum við getað 'bundið bátinn í það með því
að sameina nokkrar af þessum ólseigu flygsum,
nota marga spotta og taka víða í þangið. Darwin
komst að raun um það, að þessi þangtegund
teygir sig upp á yfirborðið á 100 faðma dýpi.
Ég hef oft séð það á 80—90 faðma dýpi. Það
er 600 fet, eða 100 fetum lengra en hæsta tré
heimsins.
Kvöldið var að nálgast og það var augljóst,
að við gátum ekki komizt í sundið og lent þetta
kvöld, nema vindur breyttist okkur í hag. Við
sáum þá í gegnum rökkrið, sem var að færast
yfir, að sunnar, bak við höfða, var sem vogur
skæri sig inn í landið. Það.gátu verið möguleik-
ar fyrir lendingarstað þar, því að sunnan haf-
aldan brotnaði á höfðanum. Við sigldum þar til
við vorum framundan vogmynninu, þá snérum
við og létum renna áfram um 300 metra og
athuguðum nákvæmlega klettaskorur og afdrep
þar sem möguleikar gætu verið fyrir lendingu,
en hvergi var slíku að fagna. Við vorum nú
við vogmynnið og lögðum út árar til að halda
bátnum kyrrum. Við beittum upp í vindinn á
bakborðsbóg og komumst framhjá skerjunum,
sem voru beggja .vegna í mynninu. En svo
þröngt var sundið, að árarnar veiddu þarann á
bæði borð.
Þegar inn í voginn kom felldum við seglin og
rérum nálega 60 metra milli hamranna, sem
gnæfðu yfir okkur í 80 feta hæð og umgirtu
þennan litla vog. Við lentum við stórgrýti í fjör-
unni, og var þá orðið aldimmt. Það var í suð-
vestapverðum vognum, sem við lögðum bátnum
að hleinunum. Þó að nokkur súgur væri, stukk-
um við í land og fundum óðar poll með renn-
andi uppsprettuvatni. Þar krupum við niður og
svöluðum þorstanum af áfergju. Sir Ernest á-
kvað, að við skyldum taka allt úr bátnum, svo
að við gætum bjargað honum upp úr sjó. Hann
klifraði upp á tíu feta háan bergstall stjórn-
borðmegin við bátinn, og þangað fleygðum við
til hans kaðli, sem hann festi þar, og svo var
endinn bundinn í bátinn. Við að vinna þetta
verk varð-Sir Ernest fyrir slysi, vegna þess
hve dofinn hann var og stirður, því hann hrap-
aði niður, en til allrar hamingju urðu meiðslin
ekki alvarleg. Skuturinn á bátnum barðist við
hleinarnar, svo að stýrið fór af krókunum, flaut
í burtu og týndist í myrkrinu.
Erfiðleikar okkar voru miklir og það var
ógnar áreynsla fyrir okkur að koma upp öllu-
um farviði og öðru hafurtaski, eins og við vor-
um fyrirkallaðir. Ég mun lengi muna þá stund,
sem við vorum að bjarga því, sem bátnum fylgdi.
Þarna skriðum við með erfiðleikum um strigadúk
inn, sem spenntur var yfir bátinn, en Macarty og
Vincent báru allt frá og vörðu það fyrir brim-
slettunum. Mc Neish hélt bátnum. Við vorum
stöðugt að detta, það var að kenna okkar sollnu
og dofnu fótum, eftir hreyfingarleysið í bátnum.
Kl. 8 þetta kvöld höfðum við þó lokið verkinu.
Loks höfðum við tíma til að matast; meðan
sumir suðu „hoosh“ passaði ég bátinn, ég tog-
aði í fangalínuna og setti hana fasta um steina
V I K I N G U R
257