Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1947, Blaðsíða 12

að því að koma bátnum undan sjó. Við tókum
allt, sem ekki var naglfast, úr honum, til að létta
hann. Flóðmunur er aðeins 3 fet, og þegar há-
flóð var drógum við bátinn eins hátt og við
gátum. Við höfðum ekki nægilega mikið af kaðli
•til þess að búa til talíu, svo við notuðum bæði
siglutrén og varasigluna í staðinn fyrir hlunna.
Hnullungsgrjótið í fjörunni gerði okkur óleik.
Um hádegi höfðum við yfirunnið mestu erfið-
leikana og tókum okkur góða hvíld og fengum
okkur að borða, en svo byrjuðum við aftur. Þar >
sem fjörumölin var sléttari, notuðum við siglu-
trén sem kefli. Þar sem meiri halli var, bárum
við bátinn á stöfnum, þar til hann var kominn
upp á fjörukamb. Hefðum við verið vel fyrir-
kallaðir, hefðum við lokið þessu verki á einni
klukkustund, en undir þessum kringumstæðum
vorum við myrkranna á milli. Sir Ernest ákvað
að við skyldum ekki hætta á að fara á bátnum
kringum South Georgia til austurstrandarinn-
ar, eins og hann var brotinn og á sig kominn.
Eftir að við höfðum gengið yfir South
Georgia, sendi Sir Ernest bát okkar, „James
Caird“, til Liverpool í Englandi.
Um vorið 1920 flutti ég hann til London á
flutningsvagni, sem tengdur var við farþega-
lest. Com. Stenhouse, vinur minn, skipstjóri á
e/s Aurora, aðstoðaði mig. Sir Ernest lánaði
Middlesex sjúkrahúsi bátinn, en stúdentar það-
an óku honum um stræti Lundúnaborgar og
söfnuðu með fé fyrir sjúkrahúsið. Síðan var
báturinn fluttur á Albert Hall, þar sem Sir
Ernest hélt fyrirlestur fyrir sjúkrahúsið og
safnaði fé í sama tilgangi. Seinna hjálpaði ég
honum til þess að færa bátinn til Selfridge
byggingarinnar, og var hann þar til sýnis á
þakinu fyrir smáþóknun, og var því fé safnað
í sama tilgangi. Loks lét Mr. Rowett flytja hann
til Dulwich, hins gamla skóla þeirra Sir Ernest,
og þar eii hann enn.
Birgir Thoroddsen þýddi.
SmæGki
í fjörunni. Þrátt fyrir allt mitt erfiði, gat ég
ekki hindrað það, að báturinn lemdist við grjót-
ið í fjörinni. Við vorum of slæptir, til þess að
geta varið hann fyrir nybbunum, og við var
búið að hann þá og þegar brotnaði. Síðar kom
í ljós, að sumir plankarnir höfðu skafizt upp á
blettum og voru orðnir pappaþunnir. Þegar við
höfðum notið okkar ljúffenga náttverðar, sem
var „hoosh“ soðið á prímus, lagði Crean í rann-
sóknarleiðangur. Kom hann aftur með þær
gleðifregnir, að hann hefði fundið helli. Það
hljómaði í eyrum okkar eins og við ættum von
á þurrum, rúmgóðum dvalarstað eftir sjóvolkið,
kuldann og vosbúðina í bátnum. Þegar til kom,
reyndist þessi hellir aðeins hvolf inn í bergið,
þar sem 15 feta ísdrönglar héngu yfir höfðum
okkar og gátu fallið niður og stungið okkur í
gegn. Þegar við sáum skútann, varð minna úr
hrifningunni.
Við höfðum hálfvegis misst vald á fótum okk-
ar og hrösuðum eða duttum, því fæturnir voru
bæði dofnir, sárir og viðkvæmir, auk þess voru
kalsár í skinninu. Svona stauluðumst við áfram
með svefnpokana okkar og þau föt, sem þurrust
voru. Þetta hefur verið aumkunarleg skipshöfn,
að minnsta kosti tveir okkar voru aðframkomn-
ir. Sir Ernest sagði mér síðar, að hann væri
sannfærður um, að þeir hefðu ekki lifað af, ef
við hefðum þurft að halda sjó á bátnum einn
sólarhring til. Við vorum ekki sorgmæddir,
heldur litum við með bjartsýni til hins ókomna,
glaðir yfir að geta enn einu sinni lagst til hvíld-
ar á landi. Við skriðum í gegnvota svefnpokana,
völdum okkur þurran stað í fjörumölinni, þó
ekki væri sléttur, og reyndum að liggja svo þétt,
sem unt var, til þess að hlýrra yrði. Klukkan
var 10 að kvöldi. Sir Ernest tók fyrstu vakt
við að passa bátinn, með sinni venjulegu ósér-
hlífni. Hann stóð 3 tíma í staðinn fyrir einn
klukkutíma. Stuttu eftir að Crean hafði tekið
við vakt, heyrðum við hljóð. Þegar að var gætt,
hafði báturinn dregið á stað stærðar hnullung,
sem fangalínan var bundin í, brimið hafði auk-
izt. Crean hékk í spottanum og stóð í mitti í
brotinu. Við hröðuðum okkur á kaðalinn, og
eftir nokkurt þóf gátum við brýnt bátnum svo
að hægt var að halda honum. Þessi leikur hafði
borizt með fjörunni, því sogið og skakkafallið
togaði á móti okkur, þar til við vorum aðeins
20 metra frá skútanum. Þar var miklu betri
staður fyrir bátinn. Kl. var orðin 2 um nóttina,
og nú var ekki að tala um meiri svefn. Þegar
stór aðsog komu, héldum við 3 í bátinn, til þess
að reyna að toga á móti útsoginu. Um dögun
löguðum við heitan mjólkurdrykk og sjóðandi
„hoosh“. Eftir máltíðina gerðum við gangskör
Brezkur flugmaður varð að nauðlenda í Belgíu, og
skutu nunnur yfir hann skjólshúsi í klaustri sínu. Létu
þær honum í té nunnubúning og sögðu honum að raka
sig oft á dag og láta lítið á sér bera, en þær skyldu
koma honum til Englands fyrr eða síðar.
Gekk nú vel um hríð, en dag nokkurn sá hann und-
urfallega nunnu í eldhúsinu, og gat hann þá ekki á
sér setið að faðma hana að sér. En honum brá, þegar
hann fékk vel úti látið kjaftshögg og nunnan svaraði
bassaröddu: „Reyndu að hafa þig hægan, kunningi. Ég
hef verið hérna síðan á Dunkirktímanum, karl minn“.
25B
V í K I N G U R