Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1947, Side 17

KTINNI
og sagðist mundi koma eins og vant var — og hún efndi
það.
★
Háskólakennari nokkur, sem oft var nokkuð viðutan,
hafði dvalizt uppi í sveit og var að fara heimleiðis
úr sumarfríi. Þegar hann var seztur í járnbrautar-
vagninn og lestin komin af stað, fór hann að velta
fyrir sér, hvort hann hefði ekkert skilið eftir. Hann
tók upp vasabók sína, athugaði hana spjaldanna á milli
og leitaði þar af sér allan grun. — Þegar hann kom
á járnbrautarstöðina, kom dóttir hans fagnandi á móti
honum, en þegar hún sá, að hann var einn síns liðs,
sagði hún: „Pabbi! Hvar er hún mamma?"
Þá vaknaði gamli maðurinn eins og af svefni og
sagði: „Ja, þetta fann ég' á mér, að ég hefði gleymt
einhverju í sveitinni, þó að ég kæmi ekki fyrir mig
hvað það var!“
★
Carlo Sforza greifi, sem um langt skeið var land-
flótta vegna andstöðu sinnar við fasista, hetfur skýrt
frá því að skáldið d’Annunzio hafi fundið upp fasista-
kveðjuna fyrir Mussolini, en þá kveðju stældi Hitler
siðar handa sínum mönnum. En Sforza bætir því við,
áð í Rómaborg til forna hafi þessi kveðja að vísu
þekkzt, en engir hafi notað hana, nema þrælar. Frjálsir
menn kvöddust með handabandi, svo sem enn er siður.
★
Katharine Hepburn og John Barrymore léku saman
í kvikmynd og kom illa saman. Þegar myndinni var
lokið, sagði ungfrú Hepburn við Barrymore: „Guði
sé lof fyrir að ég þarf aldrei að leika með þér aftur“.
i>Eg veit ekki til að þú hafir leikið með mér, dúfan
mín“, svaraði Barrymore.
★
Hvernig í ósköpunum getið þér rekið þessa búð, spurði
farandsali smákaupmann.
■— Sérðu náungann þarna? spurði kaupmaðurinn.
Hann vinnur hjá mér, og ég gét ekki borgað honum
kaupið hans. Eftir tvö ár fær hann búðina upp í kaupið.
— Og hvað svo? spurði farandsalinn.
Svo vinn ég hjá honum í tvö ár, og þá eignast ég
búðina aftur.
★
Jón var piparsveinn og auðugur búri. Átti hann all-
wiargt sauðfé, sem hann hirti sjálfur. Eins og venja
er til stíaði hann sundur hrútum og gimbrum. Einn
hrúturinn tók upp á því, að vippa sér yfir milligerð-
ma og lembdi flestar gimbrarnar. Varð Jóni mikið
u® þetta, er hann vissi og hélt áminningarræðu yfir
hrútskinninu og kvað fast að því við hrútinn, að þetta
mætti hann aldrei gera oftar. Að lokinni áminningunni
Þarna koma fyrstu leigjendurnir með búslóðina!
gaf Jón hrútnum væna tuggu af ilmandi heyi, en lét
milligerðina eiga sig eins og áður var.
En ekki skipaðizt hrútsi við áminninguna eða atlæt-
ið; heldur hélt áfram uppteknum hætti að skemmta
sér með gimbrunum, en Jón tók þessu eins og sannur
heimspekingur og mælti við'hrútinn: Þú getur ekkert
að þessu gert, skömmin; þú ert svo fjörugur vegna
þess hvað ég vel þér bitartn og sopann.
★
Jón skáld Jónatansson kom eitt sinn í Vigur til séra
Sigurðar alþm. Stefánssonar og orðaði við prest að
gott væri nú að fá í staupinu. En prestur kvað það
dýrt, því nú væri á því hár tollur. Þá kvað Jón:
Nú er tollur öllu á
íta þrengir sporum
það óhollum þakka má
þinga gengjum vorum.
Og í staupinu fékk hann áreiðanlega, því klerkur
var risnumaður mikill.
★
Maður nokkur var að halda ræðu á götu úti og fór
illum orðum um íra og allt sem írskt var. „Sýnið-
mér íra“, sagði hann, „og ég skal sýna ykkur raggeit".
Stór og sterklegur maður gekk til hans og sagði með
írskum hreimi: „Jæja, ég er íri“. „Og ég er raggeit“,
sagði hinn og tók á sprett.
★
„Þú segist hafa villzt, litli minn. Hvers vegna hélztu
þér ekki í piisið hennar mömmu þinnar?"
„Ég náði ekki“.
★
„Dóttir yðar er búin að lofa því að giftast mér“.
„Það er gagnslaust að leita samúðar hjá mér; þér
hljótið að hafa vitað, að eitthvað mundi hljótast af því,
að þú hafðir hangið hér fimm kvöld í hverri viku“.
★
Sjúklingur var að útskrifast úr geðveikrahæli, og
yfirlæknirinn vildi gjarnan vita, hvað hann hyggðist
fyrir. Hann svarar: „Ég hefi verið hæstaj-éttarlögmað-
ur og gæti því fengið atvinnu á lögfræðiskrifstofu. Svo
hef ég verið löggiltur endurskoðandi og ætti að geta
fengið vinnu hjá verzlun. Ef illa fer, get ég alltaf
verið sendisveinn eða rukkari". „Gott er nú það“, svar-
aði lælcnir, og sjúklingurinn ætlaði út. En þá nam hann
staðai', setti aðra höndina á mjöðm sér, en 'rétti hina
upp og fram og sagði: „Svo get ég alltaf orðið teketill“.
V I K I N G U R
263