Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1964, Síða 19

Pátt markvert skeði næstu
daga, sem ég var á reki. — Ég
hafði nóg að gera við að halda
bátnum á floti, því mér tókst
aldrei að stöðva íekann alveg.
Tíminn leið einkennilega fljótt
og dagarnir voru af lofti áður
en ég vissi af. Þennan tíma kom
ég aðeins tvisvar auga á skip og
reyndi að vekja athygli þeirra á
mér, en þau hurfu sjónum mín-
um án þess að koma auga á bát-
inn. Einnig reyndi ég að ná sam-
bandi við flugvélar, en án ár-
angurs. — Tvisvar var báturinn
nærri sokkinn vegna sjógangs
og varð ég að hanga í síðunni
tímum saman til að halda hon-
um á réttum kili.
Ég útbjó nokkur stór neyðar-
blys og hafði þau tilbúin ef á
þyrfti að halda. Þá skeði það
loksins milli klukkan 9 og 10 um
kvöldið 6. október að ég sá ljós
af skipi við sjóndeildarhring.
Ég greip eitt af hinum tilbúnu
blysum, stökk upp á káetuþakið
og veifaði allt hvað af tók. Eftir
stundarkorn tók ég eftir að skip-
ið færðist nær og ég kveikti á
öðru blysi.
Skipið var M.s. DRANGA-
JÖKULL á leið til St. Johns frá
New Brunswick.
Fyrsti maður sem kom auga á
mig var Ævar Þorgeirsson, ann-
ar stýrimaður, sem var á verði
á stjórnpalli og tel ég það vera
aðdáunarverða eftirtekt hans að
koma auga á ljósmerki mitt úr
þriggja mílna fjarlægð og greina
að það var neyðarljós.
Skipstjórinn, Jón Þorvaldsson,
ákvað svo að svara með ljós-
merkjum að þeir sæu mig. Skip-
stjórinn þurfti að leggjaDranga-
jökli að bát mínum eins og
hverju öðru rekaldi á hafi úti og
mun ég ávallt dást að sjó-
mennskuhæfileikum hans og
leikni í þeim efnum, sérstaklega
þar sem dimmt var af nóttu. Ég
var síðar tekinn um borð og til
skipstjóra, sem spurði strax um
líðan mína og hvers ég þyrfti
fyrst með.
Ævar stýrimaður og aðrir af
Framhald á bls. 239
■«ooooooooooooooooooooooooooooooooooo<>
Sigjús Elíasson:
H]Á FISKHÖLLINNI
Kappar byggja, hvetja
karlmenn djarfa, hrausta.
Þekkt er lieiSurshetja,
hcllubjargiS trausta.
Löng er garpsins gangan,
gildur lífsins kveikur.
Ilman hafs og angan
um liann glaSan leikur.
TjáS skal hafsins hilmi,
hann er drengjum nærri,
áS ofar JörSu ilmi
önnur fiskhöll stœrri.
Sést í gullinn grúa,
glitrar skin á víkum.
Helgar gySjur hlúa
aS himins börnum slíkum.
Kappar köllun sinna,
kenna snilld í IjóSi.
Göfgir GuSi vinna
gull úr leyndum sjóSi.
HöfuSborgin háa,
hlusta máitt ú slíka.
Þessa öldnu láa
einatt virt þú líka.
Heyrist lag frá hörpum,
hyllt skal krossins merki.
Gœfa býr meS görpum.
GuS er meS í verki.
Andi enn frá hafi,
angi flúS og hleinar.
í gullnu geislatrafi
glitra f jörusteinar.
Morgunn roSar runna,
rós og bárufalda.
Sólarlagsins sunna
signir djúpiS kalda.
Undir hvelfing hárri
hetja góSverk drýgSi.
A Stormaströndu blárri
Steingrím Drottinn vígSi.
Ó, þ ú, æSsti friSur,
ekkert blóm þú grœtir.
Sólskin, sœvarniSur
sálu mannsins bœtir.
Margur svangan saddi
sœr af nœgtabrunni.
Og hinn grátna gladdi
gjöf frá saltri unni.
Svip á borgir setja
sannir, lögin virSa.
Lubbar djarfa letja,
lasta trúa hirSa. ■—■
Margir framir flakka,
fæstir göfgi stySja.
Þjónum ber aS þakka,
þeim, sem brautir rySja.
Harpa hafsins niSar,
hlýS \á mildan blœinn.
Leitum fyllsta friSar
fram viS þöglan Sæinn.
í morgundýrSar draumi
dagsins veldi hljótna.
Þar hjá stirndum straumi
Steingríms hallir Ijóma.
Hann er morguns maSur,
meiri flestum hinum,
vill ei bauk né blaSur,
brást ei sönnum vinum.
LagSi blóm á leiSir
Lausnarans hins góSa,
er meS sigri seiSir
Sálir margra þjóSa. —
Þeir, sem þvílíkt gjörSu,
þeirra er himnaríki.
LandiS vaskir vörSu,
varast þrœla dýki.
Því mun GuS hinn góSi
götu þeirra lýsa.
Eilíft skal í óSi
afreksmenniS prísa.
ooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
VÍKINGUR
233