Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1964, Qupperneq 31

Málverk þetta nefnist Kveðjustund, og er í eigu hollenzka útgerðarmannafélagsins
hefi haft tækifæri til að kynn-
ast allmörgum Dönum, bæði hér
heima og erlendis, og ég tel þá
fyrirmyndarmenn að menningu
og háttvísi. — En vegna þess
ruddaskapar, sem ýmsir þeirra
í þessu máli hafa beitt, en
telja sig þó úr hópi mennta-
manna, — þá er ekki hjá
þessu komist. — Þeir hafa að
sjálfsögðu talið þá aðferð ár-
angursríka til að spilla fyrir
framgangi handritamálsins. En
ég tel að þeir óhreinki nafn
þjóðar sinnar með þessari fram-
komu, og sé þeim ekki samboðið
sem fulltrúum hennar.
Þessir menn virðast lifa í
anda fyrri alda, þegar sjáifsagt
þótti að nota allar leiðir til að
ná settu marki, jafnvel þótt
beita þyrfti ránum og allskonar
ofbeldi til þess að ná því.
Ég verð þó að vona, að þeir
séu það fáliðaðir, að áhrif þeirra
verði ekki til að eyðileggja mál-
ið í höndum þeirra víðsýnu
manna, sem að frumvarpinu
VÍKINGUR
standa, og að þeim takist ekki
að rugla svo dómgreind dönsku
þjóðarinnar, að það nái ekki
nægiilega öflugu fylgi í Ríkis-
þinginu. Þá mun þeim ekki finn-
ast þeir hafa haft árangur sem
erfiði og væri það vel.
Lýðháskólamenn og þeirra
réttlætishugsjón.
Eins og ég gat um í byrjun
þessa spjalls þá er stór hópur
Lýðháskólamanna í Danmörku,
og að auki allstór hópur sann-
menntaðra manna þar, sem af
miklum drengskap hafa tekið
upp málstað íslendinga í hand-
ritamálinu, og barist fyrir því
að handritunum verði skilað
heim til íslands.
Mér virðist svo, að þeir við-
urkenni þá staðreynd að þar
sem að handritin eru skrifuð á
íslenzku máli og skrifuð af ís-
lendingum, þá séu þau íslenzk
menningarverðmæti, sem íslend-
ingar hafi hlotið sem arfleyfð
frá forfeðrum sínum. Þau eigi
því að vera á íslcmdi og beri því
að skila þeim til íslands.
Þar kemur fram sú réttlætis-
kennd, sem er svo nauðsynleg
fyrir framtíð heimsins, nú á
kjarnorkuöld. Ef þau sjónarmið
fengju að ráða, þurfum við engu
að kvíða um friðsamlega sam-
búð þjóða á milli, né um fram-
tíð heimsins.
Niðurlag.
Ég vil svo ljúka máli rnínu
með þerri ósk, að hinn göfugi
andi Lýðháskólamannanna
dönsku, nái svo föstum tökum á
þeim aðilum, sem fengu það
vandasama hlutverk að afgreiða
þetta mál á heillaríkan hátt,
að þeir geri það á þann veg, að
þess verði ætíð minnst í fram-
tíðinni sem fyrirmynd í réttlæt-
iskennd og drengskap gagnvart
samskiptum þjóða á milli. Megi
allar góðar vættir hjálpa til að
svo geti orðið.
Reykjavík 18. nóvember 1964
Þorkell Sigurðsson véistjón
245