Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1964, Síða 59

eða heilar. Ljósabúnaður fagur.
I öðru tveggja herbergja, sem
við fáum til umráða, stendur
lágt rauðlakkerað borð á miðju
gólfi og umhverfis það eru
mjúkar sessur.
Til þess að breytingin frá
vestrænum sið til austræns siðar
verði ekki of ör, býður Genyoh
> Soda okkur grænt te við borð
úti á svölum, sem snúa að garð-
inum. eftir það förum við úr
j skónum í anddyrinu og göngum
inn í herbergið. Fjórar stúlkur
stjana mjög þægilega kringum
okkur. — Og þegar sezt er að
borðum, koma í ljós 8 aðrar
stúlkur til viðbótar, einnig
klæddar kimonos, til að þjóna
okkur sex karlmönnum við borð-
ið.
Við setjumst á sessurnar við
borðið og stúlkurnar hagræða
okkur og setja mjúka púða við
bak okkar. Á borðinu stendur
svörtlakkeruð skál með súpu í,
reyktar sardínur í bláhvítum
glerskálum, reyktur áll með
soyabaunum, nokkrar sneiðar af
suski (hrár fiskur), grænmeti
og annað góðgæti að ógleymdum
sake upphitaður í nákvæmlega
42° og kalt öl.
Genyoh Soda vill að vel fari
um okkur og hvernig er hægt að
hafa það betra með tvær þjón-
ustustúlkur á mann. Ég bragða
á matnum og stúlkan réttir að,
ég drekk af ölinu og stúlkan fyll-
ir glasið jafnóðum. Mig langar
í súpu og súpuskálin kemur um-
yrðalaust. Matarprjónarnir eru
teknir fram, en þá er allt gleymt,
sem áður var reynt að læra í
meðferð þeirra og stúlkurnar
taka strax til við að kenna okk-
ur notkun þeirra. — Yfir mann
kemur hin undarlegasta værð.
Stúlkurnar eru eins og yndisleg-
ar álfkonur og unaðslegt er það,
þegar þær leggja litlu hendurn-
ar sínar á axlir okkar og bjóða
meira góðgæti. — Samtal okkar
verður innilegra og persónu-
legra. Stúlkurnar gleyma sér og
verða opinskárri og tala meira
um sjálfa sig, en skyndilega gef-
VÍKINGUR
Við matborðið í félagskap fagurra geisa.
ur yfirmaður þessara 12 geisa
merki um það, að stúlkurnar
eigi að skipta um gesti, finnst
honum þá sambandið orðið of
innilegt og slítur því með því að
láta þær annast annan gest. —
Þegar stúlkurnar koma svo aft-
ur að þjónusta mann er erfiðara
að ná hinu fyrra góða sambandi.
Aðalrétturinn nefnist sukiyaki
og hann borðum við við annað
borð. Þessi réttur er skorinn
niður í þunnar sneiðar og steikt-
ur í pönnu, sem stendur á borð-
inu yfir gasloga. Við þetta borð
fáum við hina sömu þægilegu
fyrirgreiðslu geisanna. Skyndi-
lega er skothurð í einum veggn-
um dregin frá, og inn koma 3
geisur. Þær eru klæddar kimon-
on, með mikla hárgreiðslu, blóm
í hári og stóra litfagra kamba.
Ein geisan heldur á 13
strengjuðu hljóðfæri, koto-lyran.
Hún sezt niður með fæturna
undir sér. Önnur geisan tekur
sér stöðu við hlið hennar, það er
söngkona og sú þriðja dansar
geisudansa á miðju gólfi. Músik-
in virðist samin fyrir geisusam-
kvæmi, söngurinn er fjörugur
eins og dansinn og þessi klukku-
stundar hljómskemmtun er lok-
ið fyrr en varir. Við klöppum og
reynum að fá meiri söng, en það
fæst ekki. Stúlkurnar áttu að-
eins að skemmta í eina stund og
nú bíða gestir í öðrum herbergj-
um komu þeirra. Eftir 4 klukku-
stundir er þá geisufagnaðinum
lokið og allar 12 stúlkurnar
fylgja okkur að bifreiðinni, á
leiðinni er hlegið og gert að
gamni sínu. Síðan kveðjum við
geisurnar og höldum burt.
Næsta skipti förum við í
minna tehús og þá erum við að-
eins 3 saman. Þetta tehús er tal-
ið sæma virðulegustu stéttum
Japans og tekur heldur ekki við
pöntunum á borðplássi nema frá
eiginkonum Japana. Um kvöldið
erum við einu gestir hússins.
Eldri kona, sem er eigandi húss-
ins stingur upp á því, að við fá-
um okkur japanskt bað. Og við
skríðum niður í heita vatnið og
slöppum af. Eftir þaðið förum
við ekki í fötin okkar heldur
klæðumst Johuko, sem er bún-
ingur fyrir karlmenn á sama
hátt og kimono fyrir konur. Síð-
an setjumst við að lágu borði.
Geisurnar, sem annast okkur
konunglega, skemmta með söng
og hljóðfæraslætti og þær sitja
allan tímann við borðið. And-
stætt geisunum í Hannya-en te-
húsinu drekka geisurnar hér
með gestunum. Hér er gleðskap-
273