Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1964, Qupperneq 67

Á gömlu seglskútunum tíðkaðist
margs konar gerðir stafnlíkana.
kexið nægir okkur,“ sagði Dick
einarðlega.
„Allt í lagi, eins og ykkur
þóknast,“ sagði skiþstjóri, „en
munið bara ekkert svindl; þið
getið ekki fengið sopa, þó ég sé
ekki við, það verður haft auga
með tunnunni; en ef ykkur snýst
hugur, getiö þið fengið ykkur
flesk hjá kokkinum hvenær sem
er.“
Hann fleygði flöskunni fyrir
borð, og án þess að skeyta um
stunur og höfuðhristing háset-
anna, labbaði hann burt, hlust-
andi rogginn á viðurkenningar-
orð stýrimannsins og kokksins
um ráðsnilli hans — svo inni-
lega gullhamra, að hann opnaði
einn eina flösku.
„Það er bara eitt,“ sagði stýri-
maður allt í einu, „ætli rommið
hafi ekki töluverð áhrif á mats-
eldina?“
„Ég hugsaði aldrei út í það,“
viðurkenndi skipstjóri, ,,en við
getum ekki haft allt eftir okk-
ar eigin höfði.“
„Nei, nei,“ sagði stýrimaður
og dáðist að orðalagi skipstjór-
ans.
Fram á föstudag gekk skip-
stjóri um með ánægjubros á
vörum, en þetta kvöld dró held-
ur úr því, og á laugardags-
morgni var það með öllu horfið,
VÍKINGUR
að hafa stafnslíkön framan á þeim. Á sjóminjasöfnum erlendis má sjá
Myndirnar að ofan eru úr einu slíku safni.
en í stað þess var kominn hreinn
undrunar- og áhyggjusvipur, því
hásetarnir forðuðust tunnuna
einsog eiturslöngu, án þess séð
yrði, að þeir liðu nokkurn vatns-
skort. Bersýnilegur umhyggju-
svipur birtist á andliti þeirra,
í hvert sinn er þeir litu á skip-
stjóra og skelfdur maðurinn
hamaðist við stýrimann gegn
hinum ósæmilegu aðferðum
vissra trúarflokka og hroðalegri
þvermóðsku sumra af fylgjend-
um þeirra.
„Það er dásamlegt, hversu
miklu einlægur trúaráhugi fær
áorkað,“ sagði Bob hugsandi,
„ég þekkti einu sinni mann — “
„Ég kæri mig ekki um fleiri
lygar frá þér,“ preip hinn ó-
kurteislega framí.
„Og ég kæri mig ekki um
bölvað rommvatnið þitt, ef út í
það fer,“ sagði stýrimaður æst-
ur. „Þegar leið manns er ang-
andi af rommi, og ketið er soðið
í því, þá fer maður að veltafyr-
ir sér, hvort hann sé á skipi með
sjómanni, eða — eða —“
„Eða hvað?“ hrópaði skip-
stjóri. „Segðu honum það!“
„Ég get ekki hugsað mér
neitt nógu vitlaust,“ svaraði
hinn hreinskilnislega. „Það er
allt í lagi með þig, því þetta
verður síðasti dropinn, sem þú
færð leyfi til að smakka, en það
er hart fyrir mig og kokkinn."
„Fjandinn hirði þig og kokk-
inn,“ sagði skipstjóri og fór út
á þilfar til að gá hvort tungan
lafði ekki út úr hásetunum.
Á sunnudagsmorgunn var
hann orðinn örvita; hásetarnir
voru við beztu heilsu, ef til vill
lítið eitt magrari, og hannbyrj-
aði að trúa því með kokknum,
að öld kraftaverkanna væri ekki
með öllu liðin.
Þetta var sjóðheitur dagur, og
til að auka á vanlíðan hans, lá
stýrimaður, sárþjáður af þorsta,
stynjandi í skugga stórseglsins
og rakti raunir sínar á hinn
grófasta hátt fyrir kokknum, í
hvert sinn er hann sá hann.
Allan morguninn kvartaði
hann stanzlaust, unz áleitinn
rommdaunn gaf til kynna, að
maturinn væri tilbúinn.
Þegar hann kom niður stig-
ann, stanzaði hann skyndilega,
því skipstjóri hallaði sér aftur á
bak í sætinu og glápti eins og
bergnuminn á hlut einn á borð-
inu.
„Hvað er að?“ spurði stýri-
maður óttasleginn.
Hinn, sem ekkert virtist heyra,
svaraði engu, en hélt áfram að
sem skartaði á miðju borðinu.
stara jafn furðulega á flösku,
281