Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1967, Blaðsíða 21

Aquíla og frú Strokova hefðu
rænt drengnum. Sá falskskeggj-
aði átti einnig sinn þátt í ráninu,
en hvernig, vissi hann ekki enn-
þá.
En hversvegna að gruna unn-
usta Heidi og beztu vinkonu
hennar,sem jafnframt hafði mik-
il völd innan tékknesku ríkis-
stjórnarinnar.
Hiram sá í anda hvernig þetta
hafði skeð. Frú Strakova og d’
Aquila höfðu yfirgefið sam-
kvæmið klukkan rúmlega ellefu,
þegar fóstran hlaut að vera
sofnuð. Hann hafði læðst inn í
svefnherbergið og tekið barnið
sofandi, án þess að vekja Jó-
hönnu. Hiram minntist hinna
hljóðlausu og léttu skrefa hans.
Áhættan var engin. Ef dreng-
urinn vaknaði, þá var hann hjá
unnusta frænku sinnar, sem
hann var eflaust hændur að, og
ef Jóhanna vaknaði, þá var þar
aðeins unnusti Heidi. Fyrir utan
biðu svo Lola og sennilega mað-
urinn með falska skeggið, og
hann tekið við barninu. Hann
áleit að hvorki d’ Aquila né frú
Strakova hefðu örugga fjar-
vistarsönnun. Frúin sagðist hafa
tekið svefntöflur og það var ekki
fyrr en klukkan þrjú um nóttina
að símastúlkunni tókst að vekja
hana. Greifinn bar að hann hefði
farið rakleitt til ítalska sendi-
ráðsins og unnið þar við skjöl
fram undir morgun.
Hiram gat ekki beinlínis efast
um sannleiksgildi frásagnar
þeirra. Hann var sannfærður um
að maðurinn með falska skeggið
var lykillinn að þessum leik.
Honum var einnig ljóst, að ef
hann skýrði Virslany eða Oven-
ecka frá þessum hugmyndum
sínum, myndu þeir aðeins hlæja
að honum. D’ Aquila og frú
Strakova voru hafin yfir allar
grunsemdir og þeir myndu
stimpla hann sem ókurteisan
aulabárð. Nei, það voru engin
not fyrir hann, ekki minnsta
þörf. Hann endurtók þetta fyrir
sjálfum sér, hryggur í huga. Nú
voru liðnir fimm dagar frá því
er barnið hvarf. Hann leit í speg-
VÍKINGUR
il og sá þar mann, sem tæplega
leit út fyrir að geta haft upp á
strokuhundi. Hiram Holliday,
þessi mikli ævintýramaður! Ónei,
spegilmynd hans sýndi hann eins
og hann raunverulega var; próf-
arkalesari við dagblaðið „Varð-
manninn," sem var prýðilega fær
um að ydda blýanta og leiðrétta
það, sem menn með heila, ímynd-
unarafl og kraft skrifuðu um
ævintýrin, sem þeir snuðruðu
upp úti í hinum stóra heimi.
Síminn hringdi. Það var
Heidi. Rödd hennar var þreytu-
leg og óttablandin. „Hiram,
komdu til mín án tafar. Ég verð
að tala við þig.“
„Ég kem þegar,“ svaraði Hir-
am. Klukkan var níu. Regninu
hafði stytt upp og himinninn var
eirrauður af endurskini fráborg-
arljósunum. Hún var alein heima
og Hiram sá, að hún hafði grát-
ið.
Ó, Hiram, þeir hafa náð hon-
um, þeir hafa Peter,“ hrópaði
hún. Hiram féll allur ketill í eld.
„Hvaðan vitið þér það með
vissu?“
„Það kom maður hér áðan,“
sagði hún hljómlausri röddu.„Ég
þekkti hann. Hann er einn af
erindrekum þeirra í Prag. Hann
spurði umsvifalaust hvort ég á-
liti ekki hentugur tími núna að
ræða um á hvern hátt þægileg-
ast væri að yfirfæra Fúrstenhof
auðæfin til Þýzkalands, þangað
sem þau ættu raunverulega
heima.. .“
„Látið þá fá peningana — fyr-
ir barnið.“
Heidi hristi höfuðið sorgbitin.
„Það stoðar ekkert. Ég þekki
þá; þeir myndu aldrei láta hann
af hendi. Hann er einn af erf-
ingjum austurísku krúnunnar.
Æ, Hiram, getið þér ekki séð um
að ég fái drenginn aftur?“
Hafið þér talað við Ovenecka
kaptein um þetta?“
Heidi kinkaði kolli: „Hann
sver og sárt við leggur að dreng-
urinn geti ekki verið kominn yfir
landamærin, og að hann skuli ná
honum aftur. En á meðan... ef
þeir drepa hann... “
Hiram sá fyrir sér hinn glæsi-
lega og karlmannlega kaptein og
bar hann í huga sér saman við
sína eigin spegilmynd — og ó-
sjálfrátt hrópaði hann: Jú, Heidi,
hann er ábyggilega þessu verk-
efni vaxinn, kepteinninn mun
sjálfsagt finna hann. Ég get
ekkert gert og duga ekki til
neins, reynið að skilja það. Ég
held ekki út að þér sjáið neitt í
mér. Ég er aðeins eins og ég lít
út fyrir að vera: Eitt stórt núll,
feitur og heimskur. Heidi, ég
vildi hætta lífi mínu fyrir yður,
en það mundi ekki færa yður
Peter aftur. Á þessu stigi máls-
ins vil ég draga mig í hlé — ég
— ég get ekkert hjálpað yður,
Heidi.“
Hún andvarpaði, og klappaði
honum á kinnina. „Nei, kæri vin-
ur minn, þetta er ekki satt. Ég
finn og veit að þannig er það
ekki.“
En Hiram tók ákvörðun sína í
leigubílnum á leiðinni til hótels
síns. Klukkan var tíu, og hann
bað dyravörðinn um skeytaeyðu-
blað, og á það skrifaði hann:
Beauheld Vagtposten, New York.
Segi upp núverandi stöðu.
Spyr um möguleika á starfi
í prófarkalestursdeildinni.
Holliday.
Ilirant togaM i nkcggið
og varð sjáandi.
Hiram ætlaði að fara að rétta
dyraverðinum skeytið þegar
hann kom auga á mann, sem stóð
við hlið hans. Það var maðurinn
með falska skeggið. Án augna-
bliks umhugsunar greip hann
handfylli með hægri hendinni í
hið grófa rauðleita skegg og
rykkti í.
Það, sem skeði þegar á eftir,
leið Hiram ekki úr minni ævi-
langt.
Hann sá í svip andlit manns-
ins, það var afskræmt af heift og
augun ætluðu út úr höfðinu. Hir-
am varð óttaslegnari en hann
hafði nokkru sinni orðið á ævi
sinni, því þetta óhrjálega skegg,
sem virtist sitja svo laust og
133