Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1967, Blaðsíða 22

skakkt á andliti hans, sat óhagg-
að áfram þrátt fyrir hið kröft-
uga tak Hirams.
„Drottinn minn dýri/‘ það er
ekki falskt, það er ekta,“ flaug í
gegnum huga Hirams.
Á næsta augnabliki fékk Hir-
am svo vel útilátið kjaftshögg
að liann lá í gólfinu. Maðurinn
stóð yfir honum, steitti hnefana
og hellti yfir hann dembu af
skammaryrðum á tékknesku.
Skyndilega rankaði Hiram við
sér. Það var eins og kjaftshöggið
hefði leyst hugsanir hans úr
dróma og ný vitneskja tróð sér
inn í hugskot hans, skýr og svo
hrollvekjandi að hryllti við hugs-
un sinni. En hann varð að kom-
ast burtu af þessum stað og úr
þessari klípu. Fólk hafði safnast
að við hávaðann. Nú gat hann
hugsað á ný.
Hann rétti sig riðandi á hnén
og hrópaði á dyravörðinn: „Ég
er bl... blindfullur, þykir þetta
dj.. . djöfull leiðinlegt. Eg snerti
aldrei þetta Sliworitz brennivín.
Eg bið þennan heiðursmann
mikillega afsökunar og skal
greiða honum skaðabætur.“
Dyravörðurinn tók skeggjaða
manninn afsíðis og sagði eitt-
hvað í eyra hans. Maðurinn ró-
aðist eitthvað, en hljóp svo á
dyr, baðandi báðum örmum og
hvarf fyrir hornið.
„Dyravörður," sagði Hiram og
hékk máttlaus yfir afgreiðslu-
borðið. „Hann verður að fyrir-
gefa mér, ég er óvanur þessum
óþverra. Hvaða maður var þetta,
ég verð að senda honum smá-
gjöf.“
Önugur svipur dyravarðarins
tók nú að víkja fyrir glettni, sem
skein úr augum hans. „Þetta er
Otto Chirpati, sem er einn af
okkar þekktustu tannlæknum.
Hann hefir læknastofu hér á
hótelinu. Ég tel heppilegast að
þér komið yður upp á herbergi
yðar.“
„Alveg sammála,“ drafaði í
Hiram. Segið þér mér aðeins
eitt, er tannlæknirinn heyrnar-
daufur?“
„Já, já,“ svaraði dyravörður-
inn, sem hafði aðeins í huga að
losna við hann. „Hann er mjög
heyrnardaufur.“
Aftur leið fyrir hugarsjónir
Hirams ný skíma. Nú hafði hann
fengið nóg, -— og vel það. Hann
slagaði upp til herbergis síns,
studdur af hóteldrengnum. Hann
hélt í annarri hendi sér á skeyt-
inu til aðalritstjórans í New
York, og í hinni nokkrar rauð-
brúnar skegghárstjásur.
í herbergi sínu áttaði Hiram
sig smám Saman. Hann endur-
tók leik sinn, sem drukkins
manns og reif hár sitt eins fast
og í skegg læknisins.
„Rómantíska fíflið þitt,“ taut-
aði hann við sjálfan sig. Þú hélst
að skeggið væri lykillinn að
leyndarmálinu, vegna þess að það
óx skakkt á andliti mannsins og
var mislitt, en nú veiztu að það
er ekta. Samkvæmt þinni hug-
sjónadellu átti Heidi að sitja á
bak við lás og slá, jafnvel í neð-
anjarðar-dýflissu, — en þá býr
hún í nýtízku íbúð og í vinahópi.
Jú, jú, og vegna þess að greifinn
líktist leigudansara; með slétt-
strokið hár og smá yfirskegg,
hlýtur hann að vera erkifantur.
Og þá hún Lola Strakova — út-
eygð með mikið svart hár og mál-
að andlit. Þú dæmir þetta fólk
sem bófa, en sennilega eru þetta
heiðarlegar manneskjur, sem
ekkert eru viðriðnar barnsránið.
Hann æddi fram og aftur um
hei'bergið eins og dýr í búri. „En
hver rændi barninu? Fyrst hinir
grunuðu eru saklausir, er dæmið
vitlaust sett upp og staðreyndir
öfugar. Látum okkur sjá!
Kapteinninn, hinn glæsilegi
kapteinn, og — drottinn minn
góður! . . dr. Virslany; skemmti-
legur og glaðlyndur. Og þú, sem
hefir unnið við dagblað árum
saman og séð þúsundir mynda af
allskonar glæpalýð, sem leit
meira og minna sakleysislega út.
Einhver, sem þekkti Heidi vel,
stal barninu og hann gengið eins
hljóðlaust og á kattaþófum. —
þannig gekk Virslany; ég tók
eftir því, að hann hreyfði sig fis-
létt eins og ung stúlka. Feitir
menn hafa þennan hæfileika. —
En voru þeir fjarverandi sam-
tímis? Varla, —- og þó, stundum
virtizt mér það. Hiram nam stað-
ar og reiknaði út. Skyndilega
greip hann um höfuð sér. „Auð-
vitað “ hrópaði hann. „Þetta var
hægt að framkvæma á fimmtán
sekúndum. Fjarlægðin að barna-
herberginu var ekki meiri en svo.
Fimmtán sekúndur! — Virslany
læðist eins og feitur köttur. Kap-
teinninn telur sekúndurnar. Virs-
lany fjarlægir barnið. Ef Pétur
vaknar er hann aðeins hjá Anton
frænda. sem gaf honum eitt sinn
hvítan bangsa, og Jóhannamundi
ekkert gruna þótt hún sæi hann
með barnið. Og svo; — aðeins
nokkur skref að eldhúsdyrunum,
kapteinnin telur upp að fimm-
tán, gengur þangað og bíður fyr-
ir utan. Virslany afhendir hon-
um barnið og snýr aftur inn í
salinn. Þetta passar allt saman,
— en hvað svo. Hvert, og hvern-
ig? Kapteinninn var aldrei svo
lengi fjarverandi; aldrei! Leigu-
bílstjórarnir útifyrir sáu ekkert,
— en samt sem áður fjarlægði
hann barnið. Hér vantar eitt-
hvað. Það er þarna, en hvernig
er fi’amhaldið. Þetta er að gera
mig brjálaðan!“
Hiram fór að ganga fram og
aftur um herbergið. Hann hafði
þegar endurskoðað hugmyndir
sínar frá rótum, og skyndilega
stóð sannleikurinn fyrir sjónum
hans í skýru ljósi. Hann hafði
fundið lausn gátunnar.
Áður en Hiram gerði sér grein
fyrir, stóð hann berhöfðaður og
frakkalaus niðri í anddyri hótels-
ins. Hann heyrði einhvern hrópa:
Þarna er fulli og vitlausi amerí-
kaninn!“ Hann hljóp umsvifa-
laust út í leigubíl á leið til Pode-
bradova 35.
Síðar mundi hann óljóst að
hann rak á eftir bílstjóranum.
Hann barði harkalega að dyr-
um hjá Heidi, sem ásamt d’
Aquila greifa opnaði dyrnar. Þau
störðu orðlaus af undrun á hann,
þar sem hann æddi inn með úfið
hárið og æsingasvip.
„Heidi! d’ Aquila!“ hrópaði
VÍKINGUR
134