Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1967, Blaðsíða 25

sagði hann að kokkurinn hefði
reyndar ekki unnið til einskis, en
þó bragðaðist þetta ekki eins vel
og hjá mömmu.
i:i,i)SPVT.\AKó.\(a:iii\\.
Sænski eldspýtnakóngurinn Ivar
Kriiger fór til Bandaríkjanna í
þeim tilgangi að afla sér lánsfjár
fyrir alheims fyrirtæki sín. Hann
hélt aftur heim til Evrópu með
„Ile de Fance" niðurbeygður mað-
ur eftir erindisleysu vestur.
Kriiger dvaldi að mestu leyti
innan dyra í klefa sínum. Sat
hann þar og lagði kabal dag og
nótt.
Brytinn Henry Villard hafði
áhyggjur af þessu. — I trúnaði
sagði hann eiginkonu ambassa-
dörs nokkurs frá þessu, en eigin-
maður konunnar hafði verið vin-
ur Kriigers.
Frúin tók að sér að reyna að
gleðja upp úr Krúger og tókstað
ná honum upp í lokaveizlu skips-
ins. Eftir matinn dönsuðu þau
saman langt fram á nótt og virt-
ist Kriiger hinn kátasti.
En þegar farþegarnir voru
komnir á land í Le Havre ogsetzt-
ir inn í járnbrauta|rl;éstina til
Parísar, tók brytinn eftir því að
Kriiger vantaði í hópinn. Fann
hann Kriiger í klefa sínum um
borð, þar sem hann sat og lagði
kabal.
„Fyrirgefið hr. Krúger,“ sagði
hann, „en allir farþegarnir eru
farnir í land og lestin bíður að-
eins eftir yður, viljið þér ekki
gjöra svo vel að flýta yður í
land?“
„Nei,“ tautaði Krúger. „Fyrst
verð ég að fá kabalinn til að
ganga upp. Ég trúi því að mér
heppnist það.“
Á meðan þessu fór fram, sátu
hinir farþegarnir, 1000 að tölu,
og biðu í lestinni. Vegabréfseftir-
litsmennirnir og tollþjónarnir
voru orðnir órólegir. Lagði bryt-
inn því fast að Krúger að fara í
land. Að lokum stóð Krúger upp
frá spilunum, án þess að fá kab-
alinn til að ganga upp.
Rétt eftir komuna til Parísar
framdi Krúger sjálfsmorð.
ADRIIt MIKLIR
fjármAlamem.
Meðal frægra farþega „Ile de
France“ voru eitt sinn Sir Henry
Deterding frá Royal Dutch Shell
og John D. Rockefeller frá Stand-
ard Oil. — Þessir tveir voldugu
fjármálamenn vissu að þeim var
lífsnauðsyn að koma á samkomu-
lagi á milli fyrirtækja sinna, sem
stóðu í harðri samkeppni hvort
við annað, en kaupsýslumenn
máttu ekki fá hugboð um, að þeir
ætluðu að reyna að ná sáttum.
Rockefeller fór því um borð í
skipið í Le Havre og hélt þegar
til klefa síns, en Sir Henry tók
skipið í Southampton og fór einn-
ig til síns klefa.
Þessir tveir menn hittust aldrei
opinberlega í ferðinni. Og á laun
var líka erfitt fyrir þá að hittast,
því að klefar þessara voldúgu
fjármálamanna voru undir smá-
sjá farþeganna.
Samt tókst þeim að ná fundum
hvor annars í tómum klefa nokk-
uð frá eigin klefum. — Fundir
þeirra urðu þó að vera á nóttunni.
Og sá sem tókst að koma mönn-
unum óséðum til og frá klefun-
um, var enginn annar en brytinn
Henry Villard, og ekki lak út eitt
einasta orð um fundina, fyrr en
skipið var komið til New York
og opinber tilkynning gefin út um
að deilan milli Dutch Shell og
Standard Oil væri jöfnuð.
Bernard Baruch var annar
voldugur fjármálamaður. Gróða-
brallarar höfðu alltaf mikinn á-
huga fyrir samningsaðgerðum
Baruchs, en hann reyndi eins og
frekast var hægt að gera við-
skipti sín með leynd.
Georg de Braux, þá mjög ung-
ur kauphallarverzlunarmaður,
minnist þess hversu lotningar-
fullur hann varð, þegar Baruch
kom inn í skrifstofu Compagnie
de St. Phalles um borð í „Ile de
France.“
Eftir að Baruch hafði litið í
kringum sig og fullvissað sig um
að þeir voru aðeins tveir, sýndi
hann unga manninum lista yfir
verðbréf, sem hann ýmist vildi
selja eða kaupa.
Stuttu eftir að Baruch var far-
inn út, kom lítill maður inn með
hatt á höfði. Hann leit flóttalega
í kringum sig, en spurði svo unga
manninn í hálfum hljóðum,hvort
það hefði ekki verið Bernard
Baruch, sem gengið hefði út?
Hvaða verðbréf keypti hann eða
seldi ?
De Braux svaraði kurteislega,
að öll viðskipti á vegum fyrir-
tækis hans væru trúnaðarmál.
En litli maðurinn dró þá upp
veskið sitt. „Baruch fær ekkert
um það að vita,“ sagði hann.
„Segðu mér bara hvað hann
hyggst fyrir. Ef þér gerið það,
lofa ég því, að við báðir munum
hagnast töluvert á samstarfi okk-
ar.“ Ungi de Braux vísaði þessu
þó algjörlega á bug.
Því næst reyndi litli maðurinn
að ná de Braux á sitt band með
blíðmælum og þegar það bar ekki
árangur, hótaði hann að koma því
í kring að de Braux yrði rekinn
úr starfi sínu.
De Braux, sem var orðinn dap-
ur við þessar samræður, neitaði
algjörlega að gefa sig, og með
það mátti litli maðurinn fara.
Næsta morgun var de Braux
kallaður að klefa Baruchs. Fjár-
málamaðurinn tók hjartanlega á
móti honum og bauðst til að
kaupa mikinn fjölda hlutabréfa
af unga manninum. Þegar de
Braux ætlaði að sýna þakklæti
sitt, vísaði hinn voldugi fjármála-
maður því á braut og sagði:
„Venjulega treysti ég engum
manni fyrr en ég hef sjálfur
prófað þagmælsku hans, og hvað
viðkemur yður, þá er allt í lagi.“
Þegar de Braux fór frá klefa
fjármálamannsins, var hann all-
ur í uppnámi út af hinum miklu
viðskiptum, sem þeir höfðu gert
— þá rakst hann á þjón Baruchs.
De Braux sá strax, enda þótt
þjónninn sýndi engin svipbrigði,
að þetta var sami litli maðurinn,
sem komið hafði til hans daginn
áður og reynt að veiða upp úr
honum áform Baruchs. Þannig
hafði því Baruch prófað stöðug-
lyndi unga mannsins.
*
VÍKINGUR
137