Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1981, Blaðsíða 45

Frásögnin
Það var 1859, á fjórða hús-
mennskuári mínu hjá Ingjaldi
Jónssyni bónda á Klafavík í
Klafavík, að vetur var harður en
hross gengu úti vestur í Ásum.
Þessi vetur var kallaður „harði
vetur“ og urðu menn heylitlir
strax í endaða góu. Tvö hross
hafði Ingjaldur heima við á járn-
um, en hin urðu að lifa eða deyja á
útigangi, og heppnaðist það oft
furðanlega, því bæði var hann
lánsamur, og svo vöndust þau við
það, svo að þau urðu eins og
ódrepandi. En þriðja sunnudag í
einmánuði þennan vetur, kemur
maður ríðandi í Klafavík, og var
hann á leið norður að Hólum með
eitt sendibréf, og segir sig hafa
farið um Ása og séð hrossin og
væru þau mjög mögur og skálduð.
Sagðist honum svo frá að nokkuð
af ungviðinu og jafnvel fullvöxnu
væri fallið, því tvö hræ hefði hann
séð og hrafnager hoppaði þar víða
um hjarn svo að svart var tilsýnd-
ar. Varð þá að ráði, að ég færi
næsta dag að gæta að hrossunum
með einn hest af heyi og gæfi á
brot, en hefði þau er verst væru
leikin heim, gæfist þess nokkur
kostur.
Daginn sem áðumefndan gest
bar að garði var snjóbirta og sól-
bráð, og tók þá nokkuð upp, en

■ f S

urfe 1' r $ 1 . ;ii í 1 Imjm i’ fígam Ttimm r~ 1 ítí3WíH» wB&ýTc y-« ,i 'j. *
V
4, n LÍ :-i 1 f.j'
^l*§jín II jp. j í 'f ||
i Í 1 ó 4' í ý;
Hrafn Gunnlaugsson er kúltúrfrík
án tilgerðar, en svo eru þeir kallaðir
sem haga tilvist sinni í samræmi við þá
vitneskju að án hins sískapandi hugar
værum við öll feig. Er ekki örgrannt um
að þeir hafi nokkuð til síns máls.
Hrafn hefur gengið berserksgang í
smiðju listanna til að bjarga lífi sínu
og okkar síðan hann slapp úr nátni í
Svíþjóð 1974 og stundum vart verið
einhamur: af steðja hans liafa hrokkið
sögur, Ijóð, leikrit, sjónvarpsmyndir og
bíómyndir. Sagan sem hér birtist er
tekin úr smásagnasafni Hrafns,
„Flýgur Fiskisagan“, sem nýkomið er
út hjá AB.
frost var um nóttina. Undir
morgun snerist hann í vestan og
tók að drífa og snjó setti í allstóra
skafla, en hjarn var á milli. En er
kom fram á miðjan morgun var
stytt upp með rofaglætu og
dimmum bakka yfir heiðinni, en
loft var þykkt og stilla.
Ég vissi, að ekki var til neins að
afsegja ráðið, þótt að mér setti ugg
við tilhugsunina um þessa lang-
ferð. En ég segi samt við Ingjald,
að veður sé óráðið í dag og tvísýnt
að leggja á fjöll, en hann segir:
„Þú ert ekki svo ókunnugur að þú
þurfir að villast, það er um að gera
að setja á sig veðurstöðuna og taka
svo beina stefnu þangað sem
maður ætlar að fara, og vera
óhræddur og treysta sjálfum sér.“
Ég hafði þá engin orð, en bjó mig
út og fór að kveðja. Gerði hús-
freyja mér nesti og bjó um í mal-
poka, en ég tók fátt með mér til að
létta mér gönguna og íþyngja ekki
þeim skjótta, sem gekk á berum
kjúkum og var svo heimsækinn,
að ekki mátti láta lausan tauminn
eitt augnakast að hann rásaði ekki
úr vegi.
VÍKINGUR
45