Náttúrufræðingurinn - 1981, Blaðsíða 24

gróðurþekju á öllum stöðum, nema í
tveimur blautustu mýrunum. Hlutur
grasa minnkaði svo heldur i þeim
reitum, sem fengu áburð annað hvert ár
úr því. Við árlega áburðargjöf voru grös
hvarvetna um eða yfir 90% af gróður-
þekju tilraunareita, þegar frá leið.
Hlutur grasa minnkaði yfirleitt nokkuð
ört í eftirverkunarreitunum, eftir að
hætt var að bera á þá, en engin tilraun-
anna stóð svo lengi, að hlutur þeirra í
gróðurþekju yrði jafnlítill og í áburðar-
Iausu samanburðarreitunum.
Ymsir einkímblöðungar
Þetta er æði sundurleitur hópur og
hafa tegundirnar mismunandi út-
breiðslu. Hlutur þeirra í þekju var
1 —56% í upphafi tilrauna. Minnst bar á
þeim á melum, í kvistlendi og sums-
staöar í graslendi. Mestur var hlutur
þeirra í gróðurþekju mýranna, þar sem
votlendisstarir réðu ríkjum, og í þurrum
þursaskeggsmóum. Þar að auki átti
stinnastör drjúgan hlut í gróðurþekju
sumra tilraunastaða á graslendi.
Móasef (Juncus trifidus) fannst á
helmingi tilraunastaðanna, en þakti
yfirleitt lítið. Á tveimur stöðum var
hlutur þess meiri en 4% af gróðurþekju.
Þar dró mjög úr hlut jsess í gróðurþekju
við friðun, en ekki bar á því annars
staðar. Við áburð annað hvert ár hélt
móasef 1—2% hlut í þekju, en hvarf nær
alveg við árlega áburðargjöf og breidd-
ist lítið út i eftirverkunarreitunum.
Þursaskegg (Kobresia myosuroides)
fannst á flestum tilraunastaðanna, en
víðast í litlum mæli. Sjö staðir skáru sig
úr með 14—35% hlutfallsþekju j:>ursa-
skeggs. Þeir voru allir um miðbik Suður-
og Norðurlands. Þursaskegg dró heldur
saman seglin við friðun, en hlutur joess
snöggminnkaði við áburð strax á fyrsta
ári. Það hélt 1—7% hlut í gróðurþekju
við áburð annað hvert ár, en hvarf javí
nær alveg við árlega áburðargjöf.
Þursaskegg breiddist tiltölulega ört út í
eftirverkunarreitunum, en náði j)ó
hvergi nærri fyrri útbreiðslu á tilrauna-
tímanum.
Hærur (Luzula): Vallhæra kom fyrir á
hverjum einasta tilraunastað og axhæra
á helmingi þeirra. Sameiginlegur hlutur
þeirra í jDekju var mestur 3%. Þær héldu
óbreyttum hlut við friðun og hurfu
hvergi við áburðargjöf. Þær áttu um eða
innan við 1% hlut í gróðurþekju við ár-
lega áburðargjöf, en bættu engu við það
í eftirverkunarreitunum.
Stinnastör (Carex Bigelowii) óx á
öllum tilraunastöðum á þurrlendi og
átti sumsstaðar verulegan hlut í gróður-
jíekju, mest um 30% á Öxnadalsheiði.
Stinnastör breiddi úr sér við friðun og
hélt hlut sínum við áburðargjöf annað
hvert ár. Við árlega áburðargjöf rýrnaöi
hlutur hennar mest á öðru sumri, og að
lokum hvarf hún nær alveg. í eftirverk-
unarreitunum náði hún sér aftur á strik
og átti svipaðan hlut í gróðurþekju
þeirra og áburðarlausu reitanna.
Fífur (Eriophorum) var eingöngu að
finna í mýrunum. Þær þoldu áburðinn
illa og hurfu yfirleitt á öðru og þriðja
ári, nema jiar sem blautast var, í Gæs-
hólamýri. Þær áttu ekki afturkvæmt í
eftirverkunarreitina á tilraunatím-
anum.
Votlendisstarir og skúfgrös áttu
26—45% hlut í gróðurþekju mýranna.
Við áburðargjöf héldu j^essar tegundir
velli að nokkru leyti og Jdví betur, sem
mýrin var blautari.
102