Náttúrufræðingurinn - 1942, Qupperneq 17

NÁTTÚ RUFRÆÐIN G U R1N N
175
að á milli nefs og augna og á enninu eru stuttar, lireisttukenndar
smáfjaðrir, en engar burstafjaðrir. Það er álitið, að þessar hreist-
urfjaðrir séu vörn gegn vespu- og býflugnabitum, en þessar skor-
dýrategundir eru ein aðalfæða hans. Efri skolturinn er milcið bog-
inn, og broddurinn langur og beittur. Yaxhúðin er næstum jafn-
löng efra skolti fram-
an vaxhúðar. Ristin
er stutt og sterkleg, og
nær fiðrið næstum eða
alveg niður á bana
miðja að framan-
verðu. Tær og Mær
eru langar og mjóar
og klærnar beittar, en
ekki mjög bognar.
Stélið er ósýlt og lítið
eitt bogadregið fyrir
endann. Höfuðið er
öskugrátt eða grá-
brúnt. Að ofanverðu
er fuglinn annars
brúnn með dekkri
langrákum (fjaðra-
hryggjum). Stélið er
grábrúnt eða brúnt
með 2—3 svörtum
þverbelluni framan
við miðju og breiðu
svörtu þverl)elti aflast,
og er afturjaðar þess
(stélrönd) livítur. —
Milli þessara aðalbelta
eru mörg ógreinileg
og slitrótt þverbelti eða rákir. Flugfjaðrirnar eru dökkbrúnar og
með sams konar þverbeltum og stélið; koma þau einkum greinilega
í Ijós á armflugfjöðrunum. Að neðanverðu er fuglinn mjög breyti-
lega litur, stundum livitleitur með brúnum þverrákum, og getur
þá bringan virzt næstum einlit: ljósgrábrún, eða þá rauðbrúnn eða
dökkbrúnn með eða án livitra díla eða jafnvel livítur að mestu leyti
o. s. frv. Nefið er svaiT nema neðri skoltur gulur við rótina. Vax-