Náttúrufræðingurinn - 1943, Qupperneq 23

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
69
þá stuttan spöl og kúrði sig aftur niður. Þegar kvölda tók fór
uglan ó kreik. Flaug hún þá hægt og hljóðlega. Mun liún þá hafa
farið til veiða, þvi ekki varð ég þess var, að hún veiddi á daginn.
Einu sinni sá ég liana með mús i klónum.
Nú leið júlímánuður. Alltaf sást uglan svo að segja ó hverju
kvöldi. Um 10. ágúst var ég á gangi hér niður við sjóinn. Ég
varð þá allundrandi, er ég rakst á uglufjölskyldu. Voru það hjón
með þrjá unga. Þó við hefðum ekki tekið eftir nema einni uglu
frá þvi um mánaðamótin júní—júli og þangað til 10. ágúst, hafði
hér verið um hjón að ræða. Hefir annað þeirra legið á eggjunum
eða þau skipzt á um það, þar eð aldrei sást nema annað í einu.
Ekki er nokkur vafi á því að uglur þessar liafi orpið í sjávar-
hömrum. Þegar ég sá ungana fyrst voru þeir að verða fleygir,
flugu sluttan spöl í einu. Þá voru þeir kremgulir á lit. 1 septem-
her voru ungarnir meira en hálfvaxnir og litur þeirra orðinn mjög
Jikur lit foreldranna. Ef nokkru nam, voru ungarnir ofurlítið
ljósari. Þeir héldu alltaf hópinn og framan af voru foreldrarnir
oftast með þeim, en þegar þeir eltust létu foreldrarnir þá af-
skiptalausa. Seint í nóvemher sá ég allar fimm uglurnar í einum
hóp en eftir það hurfu þær, virtust hafa flogið burtu. Voru ung-
arnir þá orðnir nokkurn veginn fullvaxnir. Ekki átti ég von á að
sjá þessar uglur aftur, en í fyrradag (16. marz) var ég staddur
niður við sjó; sé ég þá hvar fimm uglur fljúga út úr klettaskoru
fyrir ofan mig. Voru þær alveg eins á lit og stærð og uglurnar,
sem voru hér í sumar, sem leið. Tel ég lildegt, að hér sé um sömu
uglur að ræða. Gaman verður að vita hvort þær verpa hér aftur.
18. marz 1943.
Viðbót: Náttúrufræðingurinn tekur með þökkum á móti öll-
um náttúrufræðilegum athugunum, sem geta orðið lesendum
hans til fróðleiks og ánægju. Og gaman væri að fá vitneskju um
það, livort þessar uglur, sem höfundurinn sá 16. marz, hafi orp-
ið á svipuðum slóðum og uglufjölskyldan, sem greinin ræðir um,
hélt sig á. Því skal aðeins við hætt, til skýringar, að hér mun vera
að ræða um branduglu. Hún er ekki óalgeng nú orðið víða á land-
inu, einkum sunnan og vestan lands. Fuglafræðingar telja lík-
indi fyrir því, að hún hafi alltaf verið hér, en fjölgað og fækkað
eftir árferði og fleiru. Branduglan gerir sér hreiður í móum og
mýrajöðrum eða í kjörrum (en ekki í hömrum). í grávíðis-
runna hefi ég séð hreiður hennar hér sunnanlands og annað i