Samvinnan - 01.03.1953, Blaðsíða 9

H L O
Hann fæddist nótt eina á gormán-
uði.
Um morguninn, þegar Uni bóndi
kom í fjósið, lá hann í flórnum, brölt-
andi í mykjunni, snörlandi og eymd-
arlegur. Móðir hans tvísteig í básn-
um, rykkti í hlekkjafestina og linnti
ekki á hljóðunum.
Uni bóndi tók í eyrun á kálfinum,
rannsakaði kynjun hans og dró hann
til móðurinnar. Hún fagnaði honum,
sleikti hann með hrjúfri tungunni,
hnussaði við óhreinindunum, lygndi
aftur augunum og nauðaði ánægju-
lega.
Uni bóndi gaf kúnum morgun-
skattinn. Hann var snar í snúning-
ingum, smár vexti, veimiltítulegur,
ekki talinn kvensterkur. En verklag-
inn var hann og ýmislegt annað vel
gefið, frár á fæti, orðlagður léttleika-
maður og mundi hafa sómt sér í
landskeppni hvar sem var í íþrótta-
heiminum; — vissi enda mætavel,
Ð U K Á
hvert mikilmenni hann var í fötun-
um. Allir hlaupagikkir voru átrún-
aðargoð hans og eftirlæti. Aflraunir
taldi hann aftur á móti ógöfugar,
gætu varla talizt til íþrótta, — kjöt-
þykkir kraftamenn væru venjulega
afmánar dúdemi, er kýldu vömbina
og þendu sig, eins og geðillar kapal-
drógar, sem sprengdu gjarðir og veltu
af sér reiðingum.
Uni bóndi var óvenjulega létt-
brýndur, þegar hann kom í eldhúsið
að drekka morgunkaffið. Það er ekki
á hverjum degi, að kotkarlinn eign-
ast dumbrauðan bolakálf með hvíta
mánasigð í krúnunni. Og þá spillir
Smásaga eftir
Sigurjón
frá Þorgeirsstöðum
FUR
það ekki hátíðleik slíkra viðburða, ef
móðirin er kyngóð úlfaldaskepna,
sem er svo fræg fyrir nythæð og
smjörgæði, að bóklærðir búskussar
hafa skrifað langlokur um hana í
Frey eða Búnaðarritið.
Uni bóndi var sannarlega á bux-
unum sínum þennan gormánaðar-
morgunn. Meðan hann drakk lút-
sterkan molasopann, lét hann dæluna
ganga, hlóð hátimbraðar skýjaborg-
ir, ræddi um búrekstur og kynbætur.
Mátti_ á öllu marka, að í þeim efn-
um trúði hann á köllun sína til mik-
illa hlutverka. Enda sannaði sögu-
þekking hans, að ofurmennin koma
oftast úr kofaskriflum og dreifbýli.
Hann sjálfur var svo sem ekki neinn
oddvitadurtur eða sóknamefndar-
dindill, en ekki var óhugsandi, að það
ætti eftir að koma í dagskímuna, að
úr fjósholunni hans kæmi guðdómleg-
asta þarfanautið, sem þjónustað hefði
beljutusku á Islandi.
9