Samvinnan - 01.02.1954, Blaðsíða 13

Það eru aðeins sextán stundir, síðan ég lagði af stað
frá Nýfundnalandi, og ég hafði gert ráð fyrir að verða að
minnsta kosti átján og hálfa stund á leiðinni til Irlands.
Ef þetta er írland, sem ég sé, þá er ég meira en tvær
stundir á undan áætlun. Eða getur verið, að þetta sé
aðeins tálmynd af svipuðu tagi og þokueyjarnar, sem
urðu á leið minni í morgun?
Eg stari án afláts og þori ekki að trúa mínum eigin aug-
um. Ég reyni að gera mér ekki of miklar vonir til þess
að komast hjá frekari vonbrigðum. Þegar nær dregur, sé
ég vogskorna strönd, en fyrir landi eru hrjóstrugar eyjar.
Inn til landsins sé ég græna akra, sem teygja sig upp í
miðjar hlíðar. Þetta lilýtur að vera írland. Þessir akrar
eru grænni en gerist á Skotlandi og fjöllin hærri en á
Cornwall og Bretagne.
Eg hækka flugið upp í tvö þúsund fet til þess að eiga
hægara með að gera mér grein fyrir landslaginu. Fjöllin
eru gömul og ávöl; býlin lítil og jarðvegurinn stakstein-
óttur. Fyrir neðan mig er stór flói, sem mjókkar þegar
innar dregur. Svo sannarlega er staður á kortinu, sem
svarar til þessara staðhátta — Valentia og Dingle-flói
á suðvesturströnd Irlands!
Eg er nrjög nálægt réttri leið, nær en ég þorði að gera
ráð fyrir í mínum djörfustu áætlunum.
£g lækka flugið nteð því að fljúga í hringi; ég er ennþá
hræddur um, að þetta land kunni að reynast blekking ein
og tál á sama hátt og þokueyjarnar. En á eyjunum þeim
var ekkert, sem líktist þessu þorpi. Það eru bátar í höfn-
inni og vagnar á steinvörðuðum vegunum. Fólk þyrpist
út á götur; það mænir upp í loftið og veifar. Og í fyrsta
sinn á ævinni rennur það nú upp fyrir mér á þessari stundu,
hvers virði mér er jörðin.
Eg hef ekki verið meira en þrjár mílur til hliðar við
hina fyrirfram ákveðnu leið, þegar ég kom auga á írland.
Fimmtíu mílur hefðu verið tiltölulega lítið frávik við
ákjósanlegustu skilyrði. Þrjár mílur voru — ja, hvað á
ég að segja? Aður en ég lagði af stað í flugið, hefði ég
kallað þetta heppni. Nú finn ég, að það orð er of hvers-
dagslegt.
Þegar ég ætla að hækka flugið aftur, gefur hreyfillinn
frá sér annarlegt hljóð. Ég stirðna eins og ég hefði fengið
raflost. I stað hins reglulega hvins í útblástursrörinu heyr-
ast nú annarlegir dynkir.
En auðvitað! Ekkert alvarlegt er á seyði. Ég hef að-
eins gleymt því, að ég ætlaði að láta benzíngeyminn fremst
í vélinni tæmast fyrst til þess að geta betur fylgzt með
eyðslunni. Nú er hann tómur, og ég opna því fyrir geym-
inn, sem er í miðjum vængnum.
Dynkirnir og smellirnir hverfa. Hreyfillinn sogar til sín
orku og gangurinn er eðlilegur. Hraðinn eykst. Ég held
áfram ferðinni.
Englandsströnd sést greinilega út við sjóndeildarhring,
grámuleg og föl í móðunni. Hvítu klettarnir í Cornwall
gnæfa við sjó fram; við rætur þeirra gnauða ágengar öld-
ur úthafsins án afláts, hið efra eru þeir grasi vaxnir fram
á yztu nafir.
En hvað allt hér er gjörólíkt því, sem ég á að venjast
heima; litlu bændabýlin, sem aðskilin eru með grjótgörð-
um og steingirðingum, mjóir, bugðóttir vegir með grasi-
grónum köntum, í þorpunum lítil hús með steinlögðum
þökum. Hvernig getur bóndinn lifað af að yrkja svo lít-
inn akur? Hann er rétt aðeins kominn af stað með plóg-
inn sinn, þegar girðingin fyrir enda akursins hlýtur að
neyða hann til að snúa við. Það myndi ekki borga sig að
13