Samvinnan - 01.02.1954, Blaðsíða 23

FLUG LINDBERGS
(Frawh. af bls. 15)
Seinna frétti ég, hvað skeð hafði. Enda þótt menn væru
svartsýnir á endalok flugs míns, höfðu frönsk yfirvöld
gert ráðstafanir til þess, að mér yrðu veittar móttökur
á flugvellinum. Varðmönnum var fjölgað við völlinn, og
þegar það fréttist, að vélin hefði sézt yfir Englandi, tóku
bifreiðar í þúsundatali að streyma frá París út á flug-
völlinn. Voru þá tveir herflokkar sendir út af örkinni til
viðbótar við það lögreglulið, sem fyrir var.
Þegar mannfjöldinn braut niður girðingar og þusti út
á flugvöllinn, urðu allar þessar ráðstafanir að engu. Her-
menn og lögregla urðu að láta undan síga fyrir ofurmagni
fjöldans. Tveir franskir flugmenn, Detro^mt og Delage,
stóðu í þvögunni ekki allfjarri mér. Delage þreif í hand-
legg Detroyat og hrópaði: „Komdu, þeir kæfa hann!“
Detroyat, sem var maður hávaxinn og klæddur ein-
kennisbúningi, tókst að þröngva þeim sem báru mig á
öxlum sér ti! hlýðni við sig. Þegar ég loks stóð á eigin fót-
um, var illt að greina einkennisbúning minn í myrkrinu,
og fyrr en varði hvarf ég í mannhafið.
Meðan þetta skeði hafði flughúfan mín hafnað með
einhverjum hætti á höfði amerísks fréttaritara. Einhver
benti á hann og sagði: „Þarna er Lindberg!“ Múgurinn
lagði fréttamanninn í einelti, en lét mig í friði.
Þessir nýju vinir mínir ýttu mér inn í lítið herbergi í
einum skálanum, en áður slökktu þeir flest ljós, til þess
að mannfjöldinn kæmi síður auga á mig. Síðan spurðu
þeir, hvort ég væri svangur eða þyrstur. Ef til vill þyrfti
ég á læknishjálp að halda. Langaði mig til að leggjast
fyrir? Ég þyrfti aðeins að segja, hvers ég óskaði, og gjör-
völl franska þjóðin væri reiðubúin að uppfylla óskir mínar.
Mig langaði ekki til að leggjast fyrir, og ég hafði ekki
minnstu þörf fyrir læknishjálp; en ég hafði miklar áhyggj-
ur út af flugvélinni, enda þótt mér væri sagt, að allt, sem
í mannlegu valdi stæði, væri gert til þess að forða henni
frá spjöllum.
Ég spurði þá, með hvaða hætti ég gæti komizt gegnum
útlendingaeftirlitið og vegabréfaskoðunina. Af þessu hafði
ég nokkrar áhyggjur, þar sem mér hafði láðst að afla mér
vegabréfsáletrunar, áður en ég lagði af stað að heiman.
Ég hlaut ekki annað svar en bros og hlátrasköll. Ég afréð
að bíða rólegur og sjá, hvað sæti.
Detroyat fór nú út til þess að skyggnast um eftir ein-
hverjum yfirmanni úr hernum. I mannþrönginni hitti
hann Weiss majór í 34. flugsveit. Majórinn trúði því ekki,
að ég sæti í myrkrinu inni í flugskála. „Það getur ekki
verið,“ sagði hann, „ég horfði á fagnandi mannfjöldann
bera Lindberg á höndum sér til hinnar opinberu mót-
tökunefndar.“ Sennilega hefur hann séð fréttamanninn
með húfuna mína, sem áður getur, en þrátt fyrir andmæli
og mótspyrnu var hann borinn til ameríska sendiherr-
ans, áður en mistökin komu í ljós.
Weiss majór krafðist þess, að ég yrði fluttur í skrif-
stofu hans í stöðvum flughersins þar við völlinn, en ekki
hafði ég setið þar lengi, þegar amerískar raddir bárust
mér til e^^rna, og einhver sagði, að ameríski sendiherrann
biði fyrir utan. Andartaki síðar opnuðust dyr, og ég var
kynntur fyrir Myron T. Herrick. Fjmr en varði fylltist
skrifstofan af fólki.
Herrick sendiherra vildi, að ég kæmi strax með sér til
sendiherrabústaðarins og dveldist þar um nóttina. Ég
krafðist þess, að ég fengi áður að sjá flugvélina mína. Ég
vissi þá ekki, að frönsk yfirvöld höfðu ætlað sér að gera
við allar skemmdir, áður en ég sæi hana aftur.
Ég ók í bifreið Delage með flugmönnunum tveim út að
flugskýlinu, þar sem vélinni hafði verið komið fyrir. Mér
hraus hugur við, þegar ég sá, hvernig hún var útlits. Stór-
ar flyksur höfðu verið rifnar af striganum um belg vélar-
innar, og einhver safnarinn hafði ekki látið sig muna um
að brjóta smurningsstút af sjálfum hreyflinum. En þó
að vélin liti illa út, var ekki um neinar alvarlegar skemmd-
ir að ræða.
Við ætluðum að hitta Herrick sendiherra aftur, svo að
ég gæti fylgzt með honum til Parísar, en fylgdarmenn
mínir gátu þá hvergi fundið hann. Eftir stundarfjórðungs
leit gáfust þeir upp og ákváðu að aka mér sjálfir til sendi-
ráðsins.
Þegar við komum inn í borgina, stöðvaði Delage bif-
reiðina á stóru, hringmynduðu torgi. Á því miðju gnæfði
stór steinbogi við himin; var hann skreyttur höggmynd-
um og umvafinn mildri birtu. Vinir mínir leiddu mig und-
ir bogann, og ég staðnæmdist hljóður við gröf óþekkta
hermannsins, þar sem hinn eilífi eldur brennur. Þeir vildu,
að sigurboginn yrði fyrsti áfanginn á leið minni inn í
París.
Við komum til sendiráðsins löngu á undan Herrick
sendiherra. Klukkan var orðin þrjú eftir miðnætti, þegar
hann kom heim. Þá hafði álitlegur hópur fréttamanna
safnazt saman á götunni framan við sendiráðið. Sendi-
herrann stakk upp á því, að þeim yrði boðið inn og að
ég svaraði nokkrum spurningum varðandi flugið, og var
það gert.
Þegar ég gekk til náða, slógu klukkurnar á Signubökk-
um 4:15.
Þá hafði ég ekki sofið í 63 klukkustundir.
Þegar ég vaknaði seinni hluta næsta dags, dálítið stirð-
ur, en endurnærður af hvíldinni, beið mín veröld, sem
hefði ekki verið annarlegri, þó að ég hefði lent á annarri
stjörnu. Móttökurnar á Bourget-flugvelli voru aðeins
svipur þess, sem á eftir fór. Fátækleg orð megna ekki að
lýsa þakklæti mínu fyrir þá höfðinglegu rausn, sem ég varð
aðnjótandi.
Ég gæti skrifað mikið um það, sem fyrir mig bar í Evr-
ópu, um heimkomu mína til Bandaríkjanna og þakklæti
mitt til Evrópumanna og Ianda minna, en það er önnur
saga.
ENDIR.
23