Samvinnan - 01.02.1958, Blaðsíða 21

inu um þriggja ára skeið. Eg ætla að
reyna að veiða upp úr honum, þegar
færi gefur, hvernig dóttir prests komi
fram við heimilisfólkið og fleira þess
háttar. Vitnisburður hjúa um hús-
bændur er sjaldan með öllu ómerkur.
Sjaldan hefur gengið meira fram
af mér! Rasmus fræðir mig um, að
Marteinn brúsi hafi eigi alls fyrir
löngu leitað ráðahags við prestsdótt-
urina að Vöðlum, en verið vísað á
bug. Klerkur hafi að vísu eigi verið
því mótfallinn, að þau ráð tækjust,
en ungfrúin sett þvert nei fyrir að
ganga að eiga Ingvarsstaðabóndann.
Séra Sören er sagður hafa lagt all-
fast að dóttur sinni, þangað til hann
sá, hve þau kaup voru henni þvert
um geð; þá hafi hann linazt og látið
hana sjálfráða. Drambi hafi ekki ver-
ið til að dreifa, segir Rasmus; Metta
beri alls ekki brigður á, að hún sé
bændaættar, eigi síður en Brúsinn,
og sé jafn-lítillát og hún er ljúf á
manninn.
Þá er nú Ijóst orðið, hvert erindi tvíeykinu góða frá Ingvars-
stöðum var ætlað að rækja hér í Hrossaflóa: úrvalshestar óðals-
bóndans áttu að víkja dómaranum af vegi réttlætisins inn á
hliðargötu hlutdrægninnar. Svarðarmýrin og engjateigurinn
hans Ola Andréssonar: fyrir þá peru hefði vel mátt láta vænt
epli í skiptum.
En óekkí, Marteinn minn — Eiríkur Sörensen er ekki af
því sauðahúsinu.
Eigi má raska rétti fátæklingsins, stendur þar.
Séra Sören úr Vöðlum leit inn til mín sem snöggvast núna
fyrir hádegið. Hann hefur ráðið sér ökuþór, en er ekki alls
kostar ánægður með piltinn. Það er Níels brúsi, bróðir Mar-
teins bónda á Ingvarsstöðum. Klerkur ber honum heldur illa
söguna, segir hann framan, hyskinn og hortugan.
Séra Sören mæltist til að eg tæki ekilinn fastan og léti hann
sæta ábyrgð fyrir gífuryrði og ótilhlýðilega framkomu, en
skortir nauðsynleg vitni. Ráðlagði eg honum að losa sig við
þenna þjón sinn eða una við hann til hjúaskildaga öðrum
kosti, illindalaust. Þá þaut nú heldur en ekki í tálknunum. en
er hann hafði hlustað á rök þau, sem eg hafði fram að færa,
féllst hann á að þetta væri óskaráð og dró ekki af þökkunum.
Þetta er ákafamaður, en ekki ósanngjarn, og vel gerlegt. að
koma fyrir hann vitinu, enda skildumst við vinir. Ungfrú
Mettu bar ekki á góma.
Hef átt yndislegan dag á prestssetrinu að Vöðlum. Séra
Sören var ekki heima, en ungfrúin tók mér einkar vel. Þegar
eg gekk í stofuna, sat hún við rokk sinn, og sá eg ekki betur
en hún skipti litum.
Skrýtið, hvað mér varð tafsamt að fitja upp á umræðuefni!
Sitji eg í dómarasæti, koma orðin af sjálfu sér, og við vfir-
heyrzlur glæpamanna stendur ekki á spumingum; en gagn-
vart þessu einlæga, saklausa barni stóð eg hokinn sem hænsna-
þjófur.
Málastappið um svarðarmýrina og engjateiginn hans Óla
Andréssonar varð þrautalendingin, og veit eg ekki hvernig
það atvikaðist, að talið barst frá úthaganum að ræktuðum
blómum: rósum, fjólum og blettaprýði, nema nokkuð er það,
að áður varði vorum við komin út í garð, en þar var hitt og
annað, sem heimasætuna langaði til að sýna mér. Undi eg
hag mínum hið bezta, á meðan eg beið eftir presti, en að hon-
um heim komnum hvarf hún fram í eldhús og lét ekki sjá sig
aftur, fyrr en hún um kvöldið bar mat á borð.
Rétt í því hún kom inn úr dyrunum, vék prestur sér að mér.
— Væri ekki annars tími til kominn fyrir embættismann
eins og yður að fara að hugsa til að festa ráð sitt?
Við höfðum einmitt verið að tala um brúðkaupið mikla,
nýafstaðna, að Haukahólma, en ungfrú Metta skipti í annað
sinn litum, er hún heyrði spurninguna; hún stokkroðnaði.
Prestur gaut til hennar auga, kýmileitur.
— Það er auðséð, að þú kemur beint frá hlóðunum. dóttir
sæl! . . .
Heilræði Vaðlaklerks hef eg mér í minni fest, — það skal
ekki dragast ýkjalengi, að eg með Guðs hjálp leiti fyrirhugaðs
ráðahags. Orð séra Sörens fæ eg ekki skilið öðru vísi en sem
dulbúna vísbendingu, að honum væri ekki óljúft að nánari
tengdir tækjust okkar í milli.
Um dótturina veit eg hins vegar ekki, hvort feimnisroðinn
var mér í vil, en vona að svo hafi verið.
Fátæka manninum hélzt á svarðarmýrinni sinni og engja-
teignum, en ríkisbubbinn reiddist dómaranum heldur en ekki,
á því er enginn vafi. Þegar málsaðilar mættu fyrir réttinum að
heyra dómsúrslitin, var aumingja ÓIi Andrésson ekki upp á
marga fiska, enda háðsglott Ingvarsstaðabóndans sízt til þess
fallið að gera andstæðing hans upplitsdjarfari.
Þá er forsendur voru á enda raktar og niðurstaðan ein eftir
ólesin, leit Marteinn brúsi í kringum sig, heldur en ekki hróð-
ugur, sýnilega handviss um að málið væri unnið, enda hef eg
heyrt haft eftir honum, að það væri meiri flónskan af Óla
Prestsdóttirin tók kveðju minni vingjarnlega. Iiún býður af sér einkar góðan þokka.
SAMVINNAN 25