Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1910, Qupperneq 74

70
9. Sameiginlegar vörupantanir.
10. Sameiginlegir erindisrekar.
Framkvæmd þessara máiefna hefir allt af vakað fyrir
Sambandskaupfjelaginu, en jafnan strandað á hinum sömu
skerjum: ófullkomnu skipulagi sambandsdeildanna og fjár-
skorti þeirra. Þó lítið hafi enn snúizt til betra horfs með
þessi atriði, verður næsti sambandsfundur að leitast al-
varlega við að þoka málunum eitthvað áleiðis.
Pví má ekki gleyma, að hagnaðurinn við það, að vera
í kaupfjelagi er naumast meira en hálfsjeöur, meðan fje-
lögin taka eigi að sjer hlutverk stórkaupmannanna, og
framkvæma eigi vörukaup sín í margfalt stærri stýl en
hingað til hefir við gengizt. Fram á þetta hefir optlega
verið sýnt í tímaritinu.
Að vísu er efnahagur flestra kaupfjelaganna þröngur,
en þó naumast svo, að þeim væri um megn að gera
nú þegar tilraun með pantanir í fjelagi á einstöku vör-
um, svo sem: rúg, sykri, steinolíu, timbri og fl. í þessu
máli — sameiginlegar pantanir—er vissulega allt of mikil
deyfð og vantraust. Tilhneigingin er of rík til þess aö
bauka út af fyrir sig og breyta sern minnst teknum hátt-
um, hvað sem reynslan sýnir annarstaðar í sams konar
efnum.
í kjötsölumálinu hefir þegar verið bent á það, að þar
getur gefizt tækifæri til að byrja á því, að sambandið
hafi sinn eigin erindisreka. Að öðru leyti er hætt við
því, að sambandsdeildirnar geti eigi búið erindisreka, til
almennra vörukaupa, svo leiðis úr garði, að því megi
við hlýta. Þar eru sömu skerin á leiðinni, sem í pönt-
unarmálinu.
í báðum þessum málum bólar einkennilega mikið á
þeirri skoðun hjá mörgum mönnum að vjer höfum ekki
völ á samlendum mönnum er sjeu störfunum vaxnir:
Pá vanti þekkinguna og þeir geti fokið eitthvað út í
heiminn með geymslufje fjelaganna, þegar verst gegnir;