Spegillinn - 01.02.1958, Blaðsíða 9

5PEGILLINN
33
alveg að hasast upp á þessum
sveitamönnum, sem hingað eru
komnir, þeir eru svo andskoti
heimtufrekir, það gera niður-
greiðslurnar, sem þeir eru orðnir
vanir heima hjá sér, og þegar hing-
að kemur heimta þeir að vera borg-
aðir bæði upp og niður og segjast
heldur vilja fara upp í sveit aftur
og selja sömu kartöflurnar sex
sinnum heldur en húka hér á ein-
hverjum skrifstofustól uppi í Sam-
bandi.
— Já, vel á minnzt Sambandið,
Hermann minn, sagði ég. — Það
ku vera verið að fleygja því, að
útlendu sérfræðingarnir ykkar Ey-
steins hafi sagt, að það væri allt
of stórt og sygi til sín meira af
peningum landsmanna en heilbrigt
megi telja.
— Þó svo væri, þá hefur það
nákvæmlega ekki neitt að segja,
sagði Hermann. — Það sér á, að
þú ert ekki vel að þér í hinum
hinum hærri fínönsum . . .
— Nei, svo er þér að þakka —
og reyndar Bjarna líka á undan
þér —að ég hef orðið að láta mér
nægja lágfínansana, svo að ég hef
alla mína glórverðugu þjónustutíð
haft illa til hnífs og alls ekki til
skeiðar.
— Haltu kjafti! Þú færð alveg
nóg, ekki merkilegri en þú ert. En
það sem ég vildi sagt hafa, þegar
þú þurftir að gjamma fram í fyrir
mér, er að þó ,gð Sambandið kann-
ske sjúgi til sín fleiri aura en
nokkru sinni áður, geirir það akkú-
rat ekkert til, því að aurarnir
lækka að verðgildi sem því svarar,
jafnharðan. En annars voru ein-
hverjir að blaðra um að skipta
Sambandinu í smærri fyrirtæki og
gera þau sjálfstæð.
— Já, þetta heyrir maður öðru-
hvoru, og það er náttúrlega ekki
að efast um, að fyrirtæki eins og
kjörbúðin og I$ron og Norðri hefðu
gaman af að vera dálítið sjálfstæð.
Þeir voru eitthvað að tala um það
þarna í íhaldskalassinum, hvort þú
mundir ekki kaupa einhver þeirra,
til að reka þegar búið væri að
reka þig frá völdum.
— Fórst þú með íhaldinu heim
til Gunnars Thór?
— Nei, þar plataði ég nú heldur
betur ekki sveitamanninn, heldur
Reykjavíkuríhaldið. Ég stikaði
þarna bíspertur í skrúðgöngunni,
suður Bjarkargötu, en svo lét ég
mig hverfa og fór heim til Þórðar,
til að gratúlera honum. Einhverja
hollustu varð hann að fá líka, og
svo mikið var víst, að þverfótað
gat maður fyrir ykkur Framsókn-
arhöfðingjunum þar. En annars er
ég hérna með reikning í vasanum.
— Er hann á mig eða ríkið?
— Vel á minnzt! Ég var nú svo
bjartsýnn, þegar ég samdi hann, að
stíla hann upp á bæjarsjóð, en nú
verð ég víst að breyta honum og
svissa honum yfir á ríkissjóð eða
Sambandið.
— Hvaða reikningur er þetta?
— Það er útlagður kostnaður
fyrir leigu á kindabíl með grind-
um og vélsturtu.
— Hvað hefurðu verið að keyra?
— Sæll ókunnugur. Það má vera
got að vera svona minnislaus, þeg-
ar það á við. Þetta er bíllinn, sem
ég tók undir hann Hannes, til að
flytja hann upp í sveit, þegar þið
hélduð um daginn, að íhaldið
mundi drepa hann ef hann væri
kyrr á bæjarlóðinni.
— Já, þann flutning hefðum við
betur látið óframinn. Þá hefðum
við losnað við bæði reikninginn og
Hannes á einu bretti. En mér sýn-
ist, Faraldur minn, að þú sért far-
inn að þorna upp. Fáðu þér einn
lítinn. Og Hermann settist í skrif-
borðsskúffuna og dregur upp
skrautflösku og ég þarf ekki lengi
að smjatta til þess að finna, að
I>6tt leitaS sé með logandi liósi um allan bæinn i dag,, finnst
Hanncs frá Undirfelli ekki. Framsókn er svo ill út í hrakför
„Gulu bókarinnar", að til þess að sýna lit — blekkja kjós
endur — þá var Hannesi skipað út fj'rir bæjartakmörkin,
og geymist nu hjá Framsóknarmanni, er býr utan höfuðstað-
arins.