Spegillinn - 01.02.1958, Síða 12

36
5PEGILLININ
þegar ég valt inn til hans í há-
degismatartímanum hérna einn
daginn á bak kosningum:
— Ég hef verið að velta því
fyrir mér, hvað útvarpinu geta
verið mislagðar hendur, öðru eins
mannvali og það hefur á að skipa,
al’lt frú útvarpsstjóra niður í rukk-
ara. Ég á þar við, hvað það hefur
lítið auga fyrir hinni listrænu
spennu, sem þó er ómissandi nú á
dögum, hvort sem mönnum líkar
það betur eða verr.
— Og hvað hefurðu til marks
um það? spurði ég. Mér var það
strax ljóst, að rakarinn minn var
í habít, svo að ég mundi ekki
þurfa annað en segja einstaka
humm og amen.
— Það er nú til dæmis að taka
bað. sem ég var að hlusta á rétt
"ða^ og er búið að endurtaka sig
' hádeginu svo lengi sem elztu
menT' muna: Að vera að rukka
'tsvörin á eftir dánarfregnum og
jarðarförum, í staðinn fyrir að hafa
útsvarsrukkið fyrst og svo dauð-
ann og djöfulinn á eftir. Hvort-
tveggja á að minna háttvirta hlust-
endur á fallvaltleik lífsins og því
þá ekki að láta þetta fara smástíg-
andi og benda á, hvernig fari fyrir
þeim, sem ekki borga útsvarið sitt?
Svona smáklaufaskap í listræn-
unni get ég ekki þolað.
— Þú hefur ekki verið í af-
mæliskoteilnum hjá Stefi, úr því
þú ert orðinn svona viðkvæmur
fyrir listrænunni?
— Jú, einmitt. Ég var með i
því að hylla Jón Leifs, og svei mér
ef hann á það ekki skilið fyrir sitt
tíu ára píslarvætti og miklu lengra
þó, ef allt er talið með. Eins og
þú veizt, liggur nú ekki mikið eftir
mig, annað en þetta dægurlag,
sem allir þekkja, og ég hef hlotið
hæstu viðurkenningu fyrir, sem
nokkrum manni getur hlotnazt hér
á landi . . .
— Hvernig var sú viðurkenning ?
— Jú, sérðu, þegar Freymóður
var búinn að heyra lagið, sagði
hann, að ég skyldi framvegis heita
í listrænuhópnum: ,,13 september".
Og það er nú svo með þessar opin-
beru viðurkenningar, bæði nóbels-
verðlaun og annað, að það fylgir
þeim oft sitthvað fleira. Til dæmis
var ég boðinn í tíkarkokteilinn hjá
sovéttinu, þegar þeir voru að minn-
ast hennar Laiku sálugu, sem
fórst á Sprúttnikk númer tvö.
— Ég hélt að þú værir krati og
afneitaðir öllum einræðisflokkum.
— Nei, þar sannast hið forn-
kveðna: „Lítið var en lokið er“.
Ekki kæri ég mig um að láta
hlæja að mér fyrir stjórnmálan
skoðanir mínar. Reyndar hefði ég
getað sparað mér að segja mig úr
flokknum, því að nú ku Hermann
ætla að fremja einskonar anslúss
eins og Hitler forðum með Austur-
ríki, og gleypa hann með húð og
hári.
— Hvað segir Gylfi um það?
— Líklega heldur fátt. Hann
verður vonandi svo sniðugur að
fara beint til íhaldsins án nokk-
urrar viðkomu í Framsókn.
— En hinir höfðingjarnir? Því
að nú er ekki orðið eftir í flokkn-
um nema höfðingjar.
— Þeim er andskotann ekki
vandara um en honum Kúa-Atla
O,
^ Það litur út fyrir, að Eysteinn
• fiamst s\o sanian a<V J,vi, a<V
snerta peningann,
“ekki .sé nema allra snöggvast,
að hann er farinn að minna á’
draugana i þjóösögunum, scm
^iija allar nfetur og ausa pen- 1
’J'gum aítur yíir'sig -----
M o
[ co
. Q 0-9°
o°«pO0
vi^r
&
o