Spegillinn - 01.02.1958, Blaðsíða 18
5PEBILLINN
42
Botnlanginn.
Þessi illræmdi langi, sem hefur
álíka hlutverki að gegna í líkam-
anum og Undirfells-Hannes í höf-
uðstaðnum, er enn á dagskrá og
það með nýstárlegum hætti. Hing-
að til hefur það verið talið eina
sáluhjálplega ráðið að kútta hann
bara burt, en slíkt er þó ekki alls-
kostar vinsælt, einkum meðal
tízkukvenna, sem spyrja lækninn
áður en þær leggjast undir að-
gerðina, hvort örið muni ekki
sjást, og er vanasvarið við því:
„Því ráðið þér sjálfar“. Nú hefur
brezkur læknir fundið það upp að
sleppa alveg uppskurðinum og nota
í þess stað súlfalyf og glás af öðr-
um lyfjum, sem vafi getur reyndar
á leikið, hvort ekki eru bara skað-
legri en venjulegur uppskurður. Og
í bezta lagi er þetta ekki annað en
gálgafrestur, enda hefur þessi
ágæti læknir játað, að venjulega
skeri hann þessa sjúklinga upp
seinna, þegar hann hefur lítið að
gera.
Fæðing á hljómplötu.
Nýjasta nýtt í fæðingarvísindum
er að taka alla athöfnina upp á
hljómplötu, en þótt undarlegt megi
virðast, hefur hún enn ekki verið
að svipast eftir Díalín, því að mér
var ljóst, að ég var ekki einn um
það. I því var ekki þörf á frekari
samræmingu. .
Bob á beygjunni.
sýnd í sjónvarpi, sem þó væri al-
veg upplagt. Er þarna tekið allt,
sem máli skiptir, svo sem eymdar-
stunur föðursins, sem þarna er
hafður viðstaddur, til þess að sýna,
hvað hann sé aumingjalegur, svo
og hughreystingarræðu, sem lækn-
irinn heldur yfir móðurinni, og
mun nú reyndar vera flutt af
plötu, og loks öskrið í gríslingn-
um, þegar hann er vel og lukku-
lega kominn í heiminn. Sem sagt:
allt hið ánægjulegasta.
Liðagigtarmeðalið.
Á stríðstímunum voru nokkrir
vísindamenn að stritast við að
finna upp gott lyf gegn malaríu,
en kom fyrir ekki; sjúklingarnir
urðu sízt skárri eftir, ef ekki bara
verri. En svo var það einn góðan
veðurdag, að vísindamennirnir
voru svo heppnir, að malaríusjúkl-
ingurinn þeirra var líka með liða-
gigt og snarbatnaði hún, en malarí-
an varð auðvitað eftir eins og áður.
Flýttu vísindamennirnir sér þá að
slá meðalinu upp í liðagigtarlyf,
sem síðan hefur verið notað með
góðum árangri. Nú er verið að
reyna fyrrverandi liðagigtarlyf við
malaríu og taldar góðar horfur á
æskilegum árangri.
Feitar rottur.
Offita hefur löngum verið sann-
kölluð húsplága hjá sumu fólki,
einkum þó kapitalistakellingum,
sem fara mikið á bíó og þurfa þá
að éta upp úr nokkrum konfekt-
pokum meðan þau eru að fá hvort
annað. Hafa fyndnir menn kallað
þetta menningarsjúkdóm. Nú hafa
tveir læknar vestanhafs ákveðið að
taka þennan sjúkdóm föstum tök-
um, og er sagt, að bíóeigendur
kosti rannsóknirnar að miklu leyti
og er skiljanlegt samkvæmt því,
sem áður er sagt. Hafa þeir safnað
að sér glás af rottum og stríðala
þær á fituefnaríkri fæðu, þangað
til þær hafa fengið dopula vigt.
Síðan er tekið upp annað mataræði
til þess að grenna þessi mjög svo
feitu dýr og vill ganga misjafn-
lega, en þó eru læknarnir þegar
vongóðir um árangur af tilraunun-
um, enda til mikils að vinna. Telja
þeir sig munu geta hafið tilraunir
með alvörukellingar innan skamms,
og eru rotturnar þegar farnar að
hlakka til frelsisins.
Fiskur fer til læknis.
Eigi vitum vér, hvort dýralækn-
ar fá nokkra sérstaka kennslu í
fiskalækningum, en hitt vitum vér,
að minnsta kosti einn brezkur
læknir hefur stundað fiskalækn-
ingar með góðum árangri, í dýra-
garðinum í London. Þar er vatna-
fiskur sá er Clarissa nefnist og
hafði orðið fyrir þeirri ógæfu, að
hængur einn hafði bitið hana í
sporðinn, þegar hún vildi ekki þýð-
ast hann. Nú var bara sá hængur
á, að þarna var enginn sérstakur
fiskalæknir, en þá var það að vörð-
ur einn þarna í garðinum, sem var
forn í skapi og þótti kunna sitt-
hvað fyrir sér, tók sig til og lækn--
aði Clarissu litlu. Mætti hún reglu-
lega á hverjum degi og lét vörðinn
meðhöndla sig, þangað til hún var
orðin heil sára sinna. Þess má
geta, svona rétt til gamans, að sár-
ið var ekki á sporðinum, sem
hængurinn beit hana í, enda var
hængur sá gamall og tannlaus,
þrátt fyrir alla ástleitnina, heldur
varð Clarissu svo illt við tilræðið,
að hún renndi sér á stein og meiddi
sig í hinum endanum og það var
sá endi, sem hinn úrræðagóði vörð-
ur læknaði.