Spegillinn - 01.02.1958, Blaðsíða 21

5PEGILLINN
45
Magga leit upp frá ritvélinni sinni og
hleypti brúnurn af gremju, er gusu af
sterku ilmefni bar fyrir nasir liennar.
Hún þurfti ekki einu sinni að líta upp
til þess að vita, að þama var hún Jóa á
ferðinni. Þessi ilmur var vörumerkið
liennar, Það, ásamt skjannaljósu hári voru
voru liennar veiðarfæri til þes að ánetja
livern óvarkáran karlmanninn eftir annan.
— Þú ert víst ákaflega önnum kafin?
sagði Jóa, með þessari liásu rödd, sem
henni fannst fara vel við dauf Ijós o.g
dreymandi danstónlist.
—■ Já, talsvert, svaraði Magga.
-—- Það er höfuðókosturinn við það að
vera ritari hjá forstjóranum, sagði Jóa.
— Hann byrjar að lesa manni fyrir bréf
klukkan liálffimm. Það er breinasta kval-
ræði, finnst mér. Þú ættir að vinna bjá ein-
hveri undirtyllunni, eins og ég geri. Hann
Jens er nú að vísu enginn Rómeó, en hann
þrælar manni að minnsta kosti ekki út.
— Já, þú ert lieppin, svaraði Magga
og brosti dauflega.
Jóa setti sig í stellingar, sem lét vaxtar-
lag hennar njóta sín til fulls. — Viltu
lieyra um þann síðasta, sem ég lief krækt
í? spurði liún. — Ja, það er að segja einn
af þeim síðustu.
Hún hló og rétti Möggu ljósmynd. —
Hitti hann í jazzklúbbnum. Snotur strák-
ur, finnst þér ekki?
— Jú, víst er hann það, sagði Magga á-
hugalaust. Hann virðist vera góður dreng-
ur.
— Góður? át Jóa upp og fitjaði upp
á trýnið. — Ég vona bara, að hann sé ekki
ofgóður: Þá er liann um leið leiðinlegur.
Jæja, ég ætti ekki að vera að tefja fyrir
þér, elskan.
Magga horfði á eftir stöllu sinni út úr
dyrunum, og svo sat hún stundarkom og
beit í vörina.
Að sumu leyti vorkenndi hún Jóu, —
sem elti livem karlmanninn eftir annan,
og gerði þannig lítið úr sér. En samt gat
hún ekki að því gert, að liún öfundaði
hana ofurlítið.
Því að ... livað liafði maður svo sem
upp úr þessu uppburðaleysi og feimni?
Ef maður var óframfærinn, komst maður
bókstaflega ekki neitt.
Hún leit snöggvast á sjálfa sig í spegl-
inum, sem var í liandtöskunni hennar.
Hárið, sem var næstum svart, var fallegra
en á Jóu og augun stærri. En kannske var
það satt, að karlmennirnir væru meira fyrir
þær Ijóshærðu? Hvernig var öðruvísi hægt
að skýra það, að Jóa var orðin málkunnug
hverjum karlmanni, sem liún hitti, áður en
mínúta var liðin?
Magga hamaðist við bréfin forstjórans, en
allt kom fyrir ekki. Hún vissi, að bún yrði
samt sem áður liálftíma of sein að komast
heim í' herbergið sitt. Og af því leiddi líka,
að hún mundi ekki hitta hann Jonna í
stiganum og geta skipzt á nokkrum orðum
við liann. Kæmi liún ekki stundvíslega
heim, var hann kominn heim á undan
lienni. Og þá færi liann strax upp í lier-
bergið, sem var á hæðinni fyrir ofan liana,
og liún sæi hann ekki aftur, því að á
morgnana fór hann út löngu á undan
henni.
Hún var farin að skoða Jonna, sem hluta
af lífi sínu, þarna í leiguhúsinu, sem var
annars lieldur lilbreytingarlaust, enda þótt
hún liefði enn lítið við liann talað.
Á morgnana var hún vön að standa við
gluggann í herberginu sínu og liorfa á
liann stíga inn í fornlegan bíl. Þetta var
lítill sportsbíll og Jonni var svo leggja-
langur, að það var rétt eins og hann færi
inn í bílinn í pörtum.
Á kvöldin gat liún heyrt liann ganga
um gólf í herberginu sínu uppi yfir lienni,
og stundum lieyrði hún hann leika plötur
með Glen Miller.Þar höfðu þau augsýni-
sem
misfórst
lega sama smekk og þessi smekkur varð
að einskonar tengilið á milli þeirra.
Einhvern veginn voru allir þessir smá-
munir orðnir að þýðingarmiklum atriðum
í lífi liennar, og svo þegar þau hittust í
stiganum, fékk Magga alltaf lijartslátt.
Ef hún væri liún Jóa, skyhli liún ekki
vera í vandræðum með að koma sér á
framfæri. Ef Jóa byggi í herberginu henn-
ar, væri liún áreiðanlega búin að draga
Jonna upp á bandið sitt.
Yeslings Magga: Ekki visi hún, að á
þessari stundu var Jonni með í vasanum
eitt af mörgum trúnaðarbréfum, sem Jóa
liafði skrifað lionum.
Hefði Magga séð bréfið, hefði hún þegar
í stað vitað, livaðan það kom. Ljósbláa um-
slagið, með sama ilminum, sem jafnan var
kring um Jóu, en aftan á stafurinn J inni
í lijarta með einhverju krumsprangi kring
urn. Alltsaman í stíl við Jóu sjálfa.
En vitanlega vissi Magga ekki alla sög-
una, og það var skaði, því að þá hefði
lienni sparazt kippurinn, sem lnin tók,
þegar hún sá Jonna og Jóu saman einn
daginn.
Þetta skeði inni í „Sælkeranum“, mat-
sölulnisi, sem var tíu mínútna gang frá
vinnustað þeirra Jóu.
Venjulega fór Magga alls ekki svona
langt í mat afþví að þá var klukkutíminn
farinn. En Jóa kærði sig kolóttan þó að
hún kæmi seint úr mat. — Þú ættir að
reyna „Sælkerann“ einusinni, sagði hún
við Möggu. —Ég fer aldrei annað nú orð-
ið.
Kannske stafaði það af einliverri gremju,
að Magga fór að ráðum stöllu sinnar einn
daginn. — Mér er ekki vandara um en Jóu
að koma einusinni ofseint úr mat, sagði
hún við sjálfa sig.
En liún var ekki fyr komin inn úr dyr-
unuin en liún sá eftir öllu saman.
Við eitt tveggjamannaborðið þarna inni
sátu þau Jóa og Jonni. Þau skröfuðu saman
og hlógu og tóku ekki eftir neinu, sem
fram fór í kring um þau.
Þegar Magga liafði áttað sig eftir fyrstu
geðshræringuna, snéri liún við og gekk
beint út. Hún vissi með sjálfri sér, að hún
myndi ekki þola að liorfa á þessa stráka-
flennu vefja Jonna um fingur sér.
En hvernig í ósköpunum liöfðu þau
hitzt? Möggu datt í liug jazzklúbburinn,
sem liin hafði minnzt á. Jú, víst liafði
Jonni gaman af jazzplötum að minnsta
kosti.
Gat hann ekki, bjáninn sá arna, séð, að
Jóa var ekki annað en venjuleg gála, sem
dró unga menn á asnaeyrunum og sparkaði
svo í þá?
Ef hann þekkli ekki stelpur eins og Jóu,
væri ekki úr vegi, að einliver benti honum
á innræti þeirra. En .... þetta var annars
einkennileg umliyggja fyrir manni sem liún
þekkti sama sem ekki neitt.
En hér dugðu engar umþenkingar. —
Hún varð að ná tali af Jonna, sem allra
fyrst.
Það var fyrst nokkrum dögum síðar, að
lienni datt í liug rétta aðferðin til þess
ama.
Einn morgun þegar hún heyrði til pósts-
ins fyrir utan dymar hjá sér, opnaði hún
dyrnar. — Góðan daginn, sagði liún.
•— Góðan daginn, ungfrú; svaraði póst-
urinn. Hann var breiðleitur og brosandi,
og hún þóttist þess fullviss, að liann gæti
hjálpað henni. Hann gáði í bréfunum og
hristi höfuðið. - Nei, því miður ekkerl
til yðar, er ég hræddur um.
— En er þá nokkuð til lierrans hérna
uppi? Spurningin var komin yfir varir
liennar áður en hún vissi af.
— Ekki núna, ungfrú. Hversvegna
spyrjið þér?
- Heyrið þér mig, sagði Magga. —
Gætuð þér ekki, næst þegar bréf kemur