Spegillinn - 01.01.1966, Síða 25

urnar. Það varð þá gott að þær urðu
ekki fleiri, því að ég hefði víst varla
getað leynt Siggu þessu mjög lengi.
Það voru fáir, sem fylgdu Gvendi til
grafar, líklega er það ein fámennasta
jarðarför, sem ég hefi verið við. Ræða
prestsins var að vanda eins og um eitt-
hvert stórmenni væri að ræða, en það
átti víst að vera svo. O, jæja. Mér lík-
aði bara ekki við, þegar presturinn tal-
aði um hjartahlýju, hana hafði Gvend-
ur aldrei átt til.
Siggu minni fannst það mikil tíma-
eyðsla, að ég skyldi fylgja til grafar
öðrum eins bölvuðum þrjót og hann
Gvendur hefði alla tíð verið. Það hefði
verið óþarfi að láta utanum hann kistu.
Það hefði verið nægilegt að láta hann í
poka og grafa hann utangarðs. Svona
malar kvenfólkið.
Ég var búinn að gleyma Gvendi. þeg-
ai ég fékk ábyrgðarbréf nú fyrir nokkr-
um dögum frá kunnum lögfræðingi í
borginni. Ég var beðinn að koma til
viðtals vegna uppgjörs á dánarbúi Guð-
mundar Jónssonar. Mér datt í fyrstu í
hug að hann hefði ekki átt fyrir kist-
unni, svo að það ætti að reyna að narra
mig til að borga reikninginn, þar sem
það hefði spurst að ég hefði heimsótt
karlinn í nokkur skipti. Það var því
með hálfum huga að ég fór til fundar
við lögfræðinginn.
Lögfræðingurinn tók mér ákaflega
virðulega, og eftir að hann hafði humm-
að soldið og ræskt sig, tók hann upp
bréf, sem hann sagði að væri erfðaskrá
Guðmundar. Hann las bréfið.
Það fór ekki á milli mála með inni-
haldið. Gvendur arfleiddi mig að eign-
um sínum, sem voru hvorki meira né
minna en rösklega ein milljón króna í
reiðufé, sem hann af vanabundinni sam-
haldssemi hafði safnað og ávaxtað á vin-
sælan hátt í mörg ár. Pcningana hafði
hann í einstæðingsskap sínum einsett
sér að ánaftia þeim, ei ótilkvaddui kæmi
í heimsókn og gerði bón sína. Erfða-
skrána hafði hann svo gert á Þorláks-
messu í votta viðurvist, þar eð, að því
er hann sagði, að hann fann á sér. að
sitt skeið væri á enda runnið
Ég man ekki gerla hvort ég sagði eitt
aukatekið orð, þegar ég skildi, hvað var
að ske, en ég varð svo undrandi yfir
þessum óvænta upplestri lögmannsins,
að ég gat varla setið kyrr.
„Gjörið svo vel að kvitta íyrir mót-
töku peninganna hér“, sagði lögfræðing-
urinn og benti mér hvar ég ætti að
krota nafnið mitt. „Annars myndum
við geta ávaxtað peningana áfram“,
bætti hann við og hummaði soldið í
viðbót. „En það hafið þér alveg eins
og þér viljið, þér talið þá við okkur.
Gjörið svo vel. Hann var alhat svolítið
skrýtinn hann Guðmundur“ sagði lög-
fræðingurinn að lokum, eins og til skýr-
ingar.
Ja-ha, það var ekki laust við það Ég
gekk eins og í leiðslu heim Hvað skyldi
hún Sigga segja? Elún sem vai buin að
S p e g i 11 i n n 25