Spegillinn - 01.10.1966, Side 10

Sérfræðingur vor í pólitík
kom á móti mér í Austurstræti og var
bann liinn patlaralegasti. En mér brá
heldur en ekki í brún, þegar hann bauð
mér, án nokkurra umsvifa, upp á hress-
ingu á Skálanunr. Það var að vísu bara
molakaffi, en slíku á maður annars ekki
að venjast af hans hendi.
Þegar hann hafði borgað kaffið með
500 krónu seðli gat ég ekki á mér setið
og spurði hann, hvort hann hefði erft.
— Onei, ekki er það nú, svaraði sér-
fræðingurinn drýgindalega, en það hljóp
svolítið á snærið hjá mér áðan. Eg
skrapp nefnilega upp á Mogga.
— Þú ert þó ekki búinn að ráða
þig þangað, spurði ég kvíðinn, og svíkja
okkur Spegilsmenn í tryggðum þar
með?
— Nei, sei-sei-sei, svo illt er það nú
ekki. Spegillinn er alltaf mitt blað, enda
þótt launin, sem þið borgið manni, og
það sérfræðingi eins og mér, hrökkvi
hvergi nærri í allri dýrtíðinni.... Nei,
sjáðu til, ég var að reyna að snapa sam-
an einhverjar haldhvæmar upplýsingar
um klofninginn í ríkisstjórninni.
— Guð komi til! varð mér að orði.
—- Þú ætlar þó ekki að fara að halda
því fram að vor farsæla og marglofaða
ríkisstjóm sé að syngja sitt síðsta vers?
Er það verðbólguskrattinn, landbúnað-
urinn, sjávarútvegurinn eða iðnaðurinn,
sem eru að ganga af henni dauðri?
— Þú talar eins og út úr kú, hreytti
sérfræðingurinn út úr sér. — Nei, það
er ekkert af þessu. Aftur á móti er það
mannjöfnuðurinn innan stjórnarinnar,
sem er henni til óhægðar núna.
— Mannjöfnuðurinn!? . . . Ég starði
á sérfræðinginn, öldungis hlessa.
— Já, sagði hann, drýldinn af vizku
sinni. Svo er mál með vexti, að Morg-
unblaðið heldur því blákalt fram, að
Bjarni Ben sé ofurmenni og að hann sé
stjórnin og stjórnin það sé hann. . . Var
það ekki Lúðvík fjórtándi, sem sagði:
„Ríkið — það er ég“?
— Jú, það passar, svaraði ég. „L’état
cest moi“.
— Akkúrat, ég er bara farinn að
ryðga svoddan fjanda í frönskunni. En
það er eitthvað í þessa áttina með
Bjarna. Ekki að hann segi það beinlínis
sjálfur. En það gera þeir fullum fetum
Eykon og Þorsteinn gamli Jónsson. En
þctta þykir krötunum auðvitað hábölv-
að, því að auðvitað rnega þeir ekki við
því, að skrautfjöðrunum fækki, þótt bitl-
ingunum fjölgi. Og nú eru Mogginn og
Alþýðublaðið komin í hár saman, og ef
svo fer sem nú horfir, þá er eins víst
að stjórnin springi á þessu máli, enda
er það tvímælalaust viðkvæmasta deilu-
málið eins og er. . . Jæja, nema ég arka
upp á Mogga í morgun. Rétt á undan
mér rogaðist Þorsteinn gamli Jónsson
áttræður með gríðarmikla handrita-
böggla sitt undir hvorri hendi. Þóttist
ég vita, að það væru lofritgerðir um
Bjarna, sem öldungurinn hefði verið að
berja sarnan, og má nú segja að ekki
er ellidögunum illa varið með því.
Uppi á ritstjórninni virtist allt ganga
sinn vanagang. Elín Pálma var á reið-
buxum og öll hrossamóðug — hafði víst
verið í göngum á Grímstunguheiði, og
var nú að pikka ferðasöguna niður. Aft-
ur á móti var Vignir í sparifötunum,
aldrei þessu vant. Hann var að gera
uppkast að nýrri Bænarskrá frá Dáta-
sjónvarpsunnendum, að þessu sinni til
Makk-Navarra. Hann vandaði sig ákaf-
lega og iak tunguna út í annað munn-
vikið eins og sveitastúlka, sem er að
skrifa ástarbréf . . . Úti í horni var Siggi
Magg að setja saman níð um eitthvert
leikrit í Þjóðleikhúsinu, en Haraldur
Hamar notaði tækifærið á meðan og
hripaði niður í einurn grænum Rabb í
næstu Lesbók.
Ég spurði eftir ritstjórum, en fékk
þau svör, að þar væri nú fátt unr fína
drætti. Sigurður frá Vigur væri eitt-
hvað að snatast yfir á Norðurlöndum,
og saknaði hans enginn. Matti Jó væri
að mestu út úr heiminum þessa dag-
ana, væri alltaf að yrkja Sálma á atórn-
öld, og fögnuðu þvi víst allir — hann
skrifaði þá ekki í blaðið á meðan. —
Hins vegar væri Eyjólfur Konráð til
staðar, ef ég gæti brúkað hann til ein-
Vignir var a6 semja nýja Bænaskró. Hann vandaði sig ókafiega....
10 S p e g i 11 i n n