Spegillinn - 01.10.1966, Síða 17

utan Ásgeir. — Magnús raular og snýr
nösum í vind:
í dag er ég ríkur, í dag vil ég gefa
djöful í komma og framsóknarpakk,
krata ég reyni að seðja og sefa
en sjólfstæðisbullurnar reiri á klakk.
Þó lumi ég kannski á lítilli flösku
og líði með þögninni forsetavín
ég flækist með skraufþurra templara-
tösku
og tek að því vitni — en mest upp
d grín.
Eysteinn mun talinn réttsýnn, jafn-
vel öllu framar en efni standa til, for-
ingi mikill á sínum vígstöSvum og sköru-
legur leiðtogi, enda raular hann, svo
ekki verður misskilið:
Vegir liggja allra ótta til
eitthvað svona næstum hérumbil,
þó ég viti vel hvar vaðið er
vil ég reyndar ekkert segja þér,
mundu bara að brúka hina leiðina
og brjóta niður íhalds- Krata-
skeiðina.
Emíl ráðhcrra mun vera kratamerkt-
ur, ærin mannlýsing og tæmandi, þó að
viðbættu sálmversi einu litlu. Svo kveð-
ur Emil:
Til framandi landa ég bróðurhug ber
og blíni til Westurs, þars forsetinn er
að berjast við heiðgula bófa,
ég læri af honum d hættunnar stund
hvar hentast og skdst er að veita sér
blund,
með hausinn ó þegnskaparþófa.
Svo ergist hver sem hann eldist,
stendur þar. Þessu má snúa við, gjör-
samliga, hvað aðsnýr Hannibal. Minn-
umst vér þess, er hann á Westfjörðum
reif kjaft á við 4, auk þess að slá um
sig, eður frá sér, berum höndum. Nú er
ást hans á þessum landshluta landskunn,
einkum og sér í lagi á Arnarfirðinum,
en á það byggðarlag, eður vissan hluta
þess, hefur Hannibal lagt ástir miklar
og borgað penninga fyrir fullnæging
þeiirar ástar, enda syngur hann fullum
hálsi og galopnum munni:
Blessuð sértu, sveitin mín,
Seldrdalur, Arnarfjörður,
þar sem bónda-þefjan fín
þrykkist inn í skyrtulín, —
röðull þar í rjófri skín,
roðalitur, fagurgjörður.
Blessuð sértu, sveitin mín,
Selórdalur, Arnarfjörður!
Búandmaður í besta lagi er Bjöm vor
húnvetningur, skapbrígðamaður nokk-
ur, oft í jákvæða átt, vekur kímni á
stundum, öðmm en þeim, sem fúlir eru
að eðlislagi. Þolir illa þröngan múl (seg-
ir Eysteinn) og hleypur þá vegleysur,
enda vanur smali á víðum vangi í sveit.
Svo syngur Björn (með gamla laginu):
Tdp cg fjör og frískir menn
finnast hér við rúmstokk enn,
stórvel yngdir upp með bjór
eftir daglangt gleðiþjór.
— Hóttumdl — helst við skól, —
heillar menn og konur enn,
vökum hljótt um heita nótt,
herðum þrótt við dstagnótt.
Ekki þarf margorðar formúlur vegna
Bjarna Ben. Hann er þjóðkunnur, bæði
frá mannfundum og útvarpi og sjón-
varpi (á SW-landi). En miklu best er
hann kunnur af síðum Spegilsins, svo
sem vera ber, enda kynntur þar bæði
hugrænt og kroppslega. Því er það, er
hann mælir fram sínar játningar, að
vér sjáum hann sem lifandi af Spegil-
síðum, og heyrum raust hans, er þjóð
öll kannast við, bæði af eigin vörum og
annan-a:
Ég vil elska mitt land — til að efla
minn hag,
ég vil auðga minn flokk sérhvern
komandi dag,
ég vil hlaða’ undir mig og mitt hróp-
andi lag,
ég vil hækka og víkka og dýpka mitt
fag.
Ég vil Kommanna feigð, ég vil kæfa
þó vel,
ég vil knésetja Framsókn og berja f
hel,
ég vil klafbósa allt undir íhaldsins stél,
ég vil einagra Krata við stjórnun fró
Mel.
Að lokum ábendist, að Gylfi gæti lag-
sett þá texta, er ekki finnast lag við, svo
og þau, er ekki eru lengur í tísku. Að
þvi loknu gæti komið til mála, að stofna
11 manna kór, er væri tíraddaður.
Stjórnandi yrði Bjarni Ben. og hefði
hann munnlega framsögn fyrir hverju
lagi. Væri Jrað áhrifaríkara, enda mundi
þá textinn njóta sin betur.
DALJT'ÚTTIR.
S p e g i 11 i n n 17