Spegillinn - 01.10.1966, Qupperneq 24

Ur
horðkróknum
v
— Góði geturðu ekki skroppið eftir
mjólk snöggvast, ég er alveg mjólkur-
laus, sagði frúin dag nokkurn í vetrar-
byrjun, áður en ég var kominn allur inn
úr dyrunum.
— Hvað á ég að fá mikið, og ertu
viss um að þig vanti þá ekki súrmjólk
eða skyr líka, eða normalbrauð, sagði
ég rétt miðlungi hlýlega. Frúin er nefni-
lega dálítið skæð með að láta mann fara
eina ferð eftir hverri vörutegund, mað-
ur er stundum ekki fyrr kominn úr
mjólkui'ferðinni en maður verður að
brenna af stað í skyrferðina og að henni
lokinni tekur iðulega brauðrútan við.
— Fáðu tvær hyrnur, ég held það
verði nóg, — nei, mig vantar ekkert
annað, sagði frúin.
— Heyrðu, ég steingleymdi að biðja
þig að kaupa eitthvert álegg oná brauð,
ef hún Rósa og hann Stjáni skyldu
koma í kvöld, kallaði frúin um leið og
og skreið inn úr dyrunum með mjólkur-
hyrnurnar.
— En áttu þá nokkurt brauðið, anz-
aði ég og snéri þegar við til að fullnægja
áleggsþörfum heimilisins.
— Já, ég á nóg brauð, jæja, nei, ann-
ars, fáðu eitt franskbrauð og hálft malt-
brauð, já og nokkrar flatkökur, heyrðu
og eitthvað kex, en ekki þetta íslenzka
hrossbeinakex samt, sagði frúin með
nokkrum hvíldum.
— Þarna hefurðu brauðmat og álegg
til vikunnar, góða, sagði ég, þegar ég
skákaði innkaupapausanum inn á eld-
húsborðið skömmu síðar.
— Ætli brauðið yrði nú ekki orðið
hart undir tönn í vikulokin, en farðu
nú að borða, svo að ég geti gengið frá
í eldhúsinu, ef það koma gestir, verst að
ég gleymdi alveg að kaupa gulrófur með
baununum, sagði frúin.
— O, það hefur þá einhverntíma
S p e g i 11 i n n 24
gleymst annað eins, sagði ég og réðst á
saltketið og baunirnar.
— Það varð lítið úr því að halli okk-
— Það varð lítið úr því að Lalli okk-
ar færi í skárri bekk í Gagnfræðaskólan-
um, sagði frúin eftir stundarþögn.
— Jæja, var hann ekki fluttur upp,
hann hafði þó einkunina til þess, hélt
ég, ansaði ég.
— Ónei hann situr nú í sama bekkn-
um, en strákurinn hennar Olafar á fjór-
tán var fluttur upp, og var hann þó
með mikið lægri meðaleinkunn á vor-
prófinu, og stelpan hennar Kristínar á
ellefu, sem aldrei hefur getað lært neitt
flaug upp í næstbezta bekk, sagði frú-
in gröm.
— Það var mikið að hún stoppaði þó
þar, stelpugreyið, sagði ég.
— Ja, þér finnst þetta nú kannski allt
í lagi, en ég veit ekki eftir hverjum
fjandanum er farið við þessa röðun í
bekkina úr því einkunnin hefur ekkert
að segja, sagði frúin og var þegar orðin
dálítið æst.
— O, ætli ættfræðin ráði ekki öllu
meira en einkunnin, ef því er að skipta,
sagði ég spotzkur.
— Ættfræðin? hváði frúin.
— Já, ég meina, að það ráði mestu
um þessa flutninga milli bekkja að
krakkagreyin séu sæmilega ættuð og
Lalli okkar á nú ekki til neinna stór-
menna að teljo, sagði ég.
— Já, þannig meint. Nú ég hefði nú
haldið, að það væri ekki ættgöfginni
fyrir að fara hjá stelpunni á ellefu,
hún Kristín mín er nú bara lausaleiks-
krói í aðra ættina og framhjátökubarn
í hina, nú en maðurinn hennar hefur
svo sem komist vel í álnir, ekki vantar
það og þetta er víst orðinn áhrifamaður
á æðri stöðum, sagði frúin og andvarp-
aði. Mig grunaði að því andvarpi
mundi fylgja smáfyrirlestur um það,
hvað sumir menn væru lélegir að kom-
ast áfram í heiminum og afla sér mann-
virðinga svo að ég þakkaði fyrir mat-
inn og forðaði mér inn í stofuna.
ALMENNAR 1
TRYGGINGARf
nsthússtrœli 9. siml 17700