Spegillinn - 01.03.1967, Blaðsíða 21

nenni ekki að standa í neinu snatti,
sagði Gils og ók sér i herðunum.
— Voru kommarnir í Alþýðubanda-
laginu nokkuS á móti þér? spurSu ég.
— Nú, það væri kannski ekki mikið
sagt, að þeir beinlínis grátbændu mig
um að fara í þetta aftur, sagði Gils og
glotti við tönn.
—• En Hannibalistarnir og Þjóðvarn-
arfólkið hefur auðvitað staðið með þér,
sagði ég.
— Alþýðubandalagið stendur á bak
við mig, sagði Gils helst til stuttaralega.
— En hvort er nú sósíalistaflokkur-
inn í Alþýðubandalaginu eða Alþýðu-
bandalagiS í Sósíalistaflokknum, Gils
minn? spurði ég.
— Hvorugt og hvort tveggja, ansaði
Gils svo stuttur í spuna að ég sá þann
kost vænstan að hypja mig burt.
Ég fór þá beint upp á Þjóðvilja og
hitti að máli Magnús Kjartansson.
Hann var aS leggja síSustu hönd á
Austragreinina fyrir morgundaginn og
brosti í kampinn að sínum eigin hugs-
unum.
— Sæll, Magnús minn, og eitthvað
nruntu vera að sauma að íhaldinu núna,
trúi ég, sagði ég.
— Sæl Finnbjörg, og velkomin í okk-
ar hús, sagði Magnús og brosti kunrp-
anlega við mér með öðru munnvikinu,
i hinu munnvikinu var hann með píp-
una sína, forláta, handunna pípu frá
Kína.
•— Er þetta Reykjavíkurlistinn ykkar,
hfagnús minn? sagði ég og benti á eitt-
hvert nafnaregistur, sem lá á borðinu
fyrir framan Magnús.
— Þetta! Nci, þetta eru nöfn kjós-
enda, sem Þjóðvarnarflokkurinn kemur
til nreð að leggja í púkkið, liðlega tutt-
ugu nöfn og tvö frá Málfundafélagi
jafnaðarnranna, sagði Magnús og tott-
aði pipuna.
— Er það satt, að Einar rninn Ol-
geirsson sé að hætta þingmennsku?
sagði ég.
— Ætli það ekki? Annars væri nú
heppilegra að spyrja hann sjálfan,
sagði Magnús.
— Og hver tekur þá við af honunr,
er nokkur fótur fyrir því að strákurinn
hans Hannibals, hann Jón, eða hvað
hann heitir, hafi komið til álíta senr
eftimiaður Einars? spurði ég og þóttist
ekki hafa heyrt seinni hlutann af svari
Magnúsar.
— Nú leitarðu ullar í geitarhúsi,
Finnbjörg mín, ef þú ætlar að fá svar
við þessu hjá mér, sagði Magnús.
-— Já, þú ert búinn að heimsækja
bæði Kína og Kúbu. Hvert ertu að
hugsa að fara næst? spurði ég þá, til að
Magnús skyldi ekki halda að ég væri
neitt að spíanóera um innanfélagsmál
Alþýðubandalagsins.
— Það er alveg óráðið ennþá, sagði
Magnús.
— Kannski þú skreppir til Vietnam,
svo margt ertu nú búinn að skrifa urn
þá þar austurfrá, að þú ættir en rneira
skilið heinrboð frá þeinr, sagði ég.
— Hver veit, anzaði Magnús.
— Kannski þú ætlir líka að setjast í
helgan stein, hér heima, ég meina fara
á þing eða því líkt? sagði. ég.
— Ja, hver veit, sagði Magnús og
brosti íbyggnu brosi út í það munnvikið,
senr kínapípan var ekki í.
Ég fór svo niður á Frjálsa þjóð og
ætlaði að hafa tal af Jóni Hannibals-
syni, en þar var mér sagt að hann
kynni ekki við að láta sjá sig þar um
þessar mundir, nreðan verið væri að
reyna að sætta kommana og hanni-
balistana innan Alþýðubandalagsins.
Svo ég brá mér þá bara upp í Reyk-
holt og hafði tal af Jónasi Ámasyni í
staðinn.
— Sæll og síblessaður alltaf Jónas
minn, og mikið asskoti varstu nrikilúð-
legur Skugga-Sveiim, það nrá nrikið
vera ef þú flýgur ekki inn á þing fyrir
atbeina Skugga-Sveinsgervisins, sagði
ég.
Magnús brosti íbyggnu brosi út i það munnvikið, sem Kina-pípan var ekki í.
S p e g i 11 i n n 21