Stúdentablaðið - 01.10.1985, Qupperneq 15

AÐ EIGA BARN
Jdég á 6am. Að vísu bara eitt 6am en afveg
nóg. Og ég er í Hásbáíanum. Bamið mitt
er jajn garnaít fiáskóíajíéttunni minni sem
sumum fiœgri mönnum stóð svo mi&iff
stuggur af í vor sem feið. Sem sagt; sonur
minnfæddist aðeinsfáum \dkum eftir að ég
fióf nám við skófann.
Mikið átti ég nú 6ágt — fiugsuðu
margir kunningjar mínir þá — ocj fturjsa
sumir enn.
Ætfi ég eigi 6ágt? Ha? Ætfi strá£urinn
minn eigi eMi 6ara afvcg eins 6ágt? Jú
sennilega. Eða sambýliskom mín sem ííka
er í námii’ Jú víst á fuin 6ágt. Og afft út
af þessu 6ami.
Hvað fiýðir það annars að eiga 6ágt? „Ég
e me 6átt á puttinti" sapði stráfiurinn um
daginn \nð mig og fieimtaði pfástur, sem
ftann fékk og „báttið" var úr sögunni.
Píásturinn var töff og dró að sér athygíi
fófks.
Ætfi það sé svofeiðis 6ágt að vera
námsmaður að eiga 6ami’ Og ftvar fce ég
þá pfástur takk?
Nei atumrs. Ég fiefd ég eigi ekkert 6ágt.
Ég fiefd meira að segja stundum að ég hafi
það 6ara s£ram6i gott.
Og fivemig þá?, Jú sjáið þið tif. Pað em
nefniíega tvcer fdiðar á hverju máfi — að
minnsta kostt. Auð\útað á sú skoðunfufían
rétt á sér að jýrst 6eri mönttutn að mennta
sig, því rurst að kotnast t áfnir og gifta sig
og þá Coks að eigtiast 6öm.
Ég tek þetta afft í \itfausri röð. Fyrst
kom 6amú), þá námið. Næst kannski gifti
ég mig og á enáanum verð ég ríkur (ftuítutn
7,9,13). Ef ég hefði cetfað að 6íða ejtir
í6úðinni — eða í hverju svo sem þessar
áfnir nú feíast — þá hefði ég ejTaust veriö
kominn íangt á fertugsafdurinn.
Mér er 6ara ómöjuíejt að sjá sjáffatt mig
stanáanát í 6(eyjuþ\'otti á fertugsajmadis-
áapinn mitttt, eitts og t jyna þegar ég varð
23ja. Og feominn Jast að se^tuju tncð
kofbrjáfaða ungfinga á heimiíinu. Nei takk,
ekki hann ég.
En fútt er svo annað máf -- --- og nú set
ég mig í þcssar eittu söttnu áhyrgðarfuflu
steífittgar - að þetta er ekkert dansihaff út
í gegn. Frctnur en uppefái er, svona
aftnetmt.
Ett cctfi mentt sér á annað 6orð að stanáa
í 6ameignum þá fce ég ekki séð að
skynsamfegt sé að fresta því von úr viti.
Pað má t.a.m. fœrajyrir því nokkur rök að
ég (og svo tnun öruggfega vera um jíeiri)
ftajt trteiri tírna ftattáa s_)mi mínum urujum
ttúna fiefáur en ég ketn tif incð að hafa eftir
10—15 ár. Pá jyrst hyrjar á ttmnni basfið;
þetta að komast í áfttir. Pá er nœsta víst
að tnaður fiuijt að vinna myrkranm á máfi
og hvað þá með uppefáiör’
Nei, nei, þið megið ekki taka þessu sem
svo að ég sé að hvetja tif eittftvcrs
6ams6urðatjfipps innatt háskófans.
Pað sem ég tneitm cr það að fófki á að
vera mögufcgt að standa i þess háttar
stússi, kœri það sig utn, a trtcðan það er i
námi. Pessi krafa s6tmseminimr er e/tif váf
ekki svo s6\msatttíep þrátt f\rir afft.
Ágúst Hjörtur
STÚDENTABLAÐIÐ
15