Fálkinn - 08.03.1930, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
Fall flagarans.
Eftir Boðvar
I.
. — Kalt í veSri, tautaði Magnús
Arnason og bretti upp frakkakrag-
anum.
Hann var á leið á dansleik í
skefntiklúbbnum Glymúð. Magnús
var efnaður maður og gat þvi lifað
°g leikið sjer eins og honum sýnd-
ist.
Kunningjar hans kölluðu hann
aldrei annað en flagarann, og það
var ekki svo langt frá sannleikan-
um, þvi að hann notaði óspart alla
hæfileika sína til að komast yfir
kvenfólk. Og myndarlegur maður,
vanur fjelagslifi frá barnæsku, með
fullar hendur fjár, er altaf hættu-
legur vargur i vjeum, þegar hann
Berir það að lifsstarfi sínu að fleka
varnarlitlar stúlkur og spjalla þær.
Nú gekk hann þarna eftir götunni
pg rendi huganum yfir siðasla æf-
mtýri sitt i ástamálunum. Hann
uiintist stúlkunnar, sem hann hafði
unnið í svip og leikið sjer að, til
þess að snúa frá henni í faðm ann-
urar, þegar nýjabragðið var af, og
hin nautnaþyrsta sál hans krafðist
uýrra fórna.
En hann hafði aldrei unnið Ingu
alveg, og það var einmitt ástæðan
fyrir því, að honum flaug það í
hug. Annars var hann ekki vanur
að hugsa um slíkt eftir á. Þegar
hann kyntist Ingu var hún alveg
óreynd í þessum sökum. Hann var
fyrsti karlmaðurinn, sein hún kynt-
ist á þann hátt. Og hann lagði sig
allan fram í því að reyna að vinna
hana, og sanna henni þá hróplegu
villu, að engin fórn væri of stór
fyrir augnabliksdásemdir ástalífsins.
Hann vann ást hennar, enn ekki
sakleysi.
Sómatilfinning hennar og meðvit-
Undin um gildi sakleysisins vörðu
hana jafnan fyrir snjallhugsuðum
órásum flagarans.
En þegar hann sá að hann fjekk
engu um þokað, fór hann að eiga
við aðrar, og ljet Ingu eina um að
vaða eld afbrýðinnar og vonsvik-
unna, meðan hann velti sjer i ólifn-
aðarhvötum miðlungskvenna.
Hann var sjálfur eins og berserk-
irnir i gamla daga, hann bitu hvorki
eldur nje járn, þvi að ennþá hafði
hann aldrei komist í það að vaða
vígðan eld eða verið stunginn vígðu
járni,-----ennþá hafði hann ekki
orðið ástfanginn af leikföngum sin-
um.
Hann var nú kominn að húsi
skemtiklúbbsins og gekk rakleitt inn
og fór að dansa. Eftir nokkra stund
tók hann þá stúlku, sem honum leist
hest á, og fór með hana inn i veit-
ingaskálann.
II.
Ung stúlka kom inn úr dyrunum
°g strunsaði hvatlega yfir flísvarið
dansgólfið, háleit og tiguleg, — itur-
Vaxin og örugg.
Andlit hennar var fagurt sem
höggmynd, augun dökk og brá fyrir
í þeim grænni slíkju, líkt og stund-
Uin bregður fyrir á frostköldum
yetrarliimni, þegar heiðríkja dags-
ins er að víkja fyrir rökkurslæðum
Ijósaskiftanna.
Hár hennar var jarpt, mikið og ó-
stýft, — snyrting þess var hvort-
tveggja í senn, íburðarmikil og þó
sniekkkleg.
Hún settist niður hjá dáindislag-
tegri ljóshærðri stúlku, er sat þar á
uiiðjum bekk, og ávarpað hana
Þannig:
— Jæja Disa. — Hvernig gengur
bað? Ertu að skemta þjer?
■— Já, þú getur reitt Jiig á að hjer
verður voðaspennandi, þegar fram í
sækir. Þetta er rjett að byrja.
Samtalið slitnaði pú af eðlilegum
frá Hnífsdal.
orsökum, þvi þeim var báðum boð-
ið upp í dans. Síðan rak hver dans-
inn annann hjá þeim, því að þær
dönsuðu báðar altof vel til þess að
fá að sitja kyrrar og horfa á.
Magnús kom nú inn í salinn aftur
með dansmey sína og þau liðu út á
gólfið í hægum valsi.
Hann leit í kringum sig og virti
fyrir sjer dansendurna, sem næstir
voru, og kom þá alt i einu auga á
nýkomnu stúlkuna.
Aldrei hafði hoúuin orðið eins mik-
ið um. Og svo undarlegt og ótrúlegt
var það alt saman, að hann hefði
fúslega svarið þess dýran sálulijálp-
areið, eða lagt allar eigur sínar í veð
fyrir því, að slíkt gæti nokkru sinni
átt sjer stað, nema í rómantískum ást-
arsöguin fyrir kvenfólk, þar sem
höfundurinn veltir sannkölluðu
syndaflóði af óþolandi ástavæmni
yfir vesalings lesandann.
En þó var þetta þannig. Eins og
eldingu getur lostið niður í trje á
víðavangi og brent það til ösku á
fáeinum augnablikum, þannig varð
honum nú alt i einu ljóst, að þarna
var konan, sem hafði örlög hans í
hendi sjer.
Allar hugsanir lians, óskir og von-
ir, snerust um það eitt að vera ná-
lægl þessari konu og njóta návistar
hennar.
Hvað eftir annað reyndi hann að
hrinda þessu frá sjer, en það tókst
ekki.
Hver einasti þráður í taugakerfi
hans titraði af ósk um að nálgasl
hana. Hver einasta æð veitti aukn-
um straumum brennandi blóðs út
uin líkamann.
Það var eins og líkami hans væri
ofinn úr stálvír, en hún væri afar-
slerkur segull. Honum flaug í hug,
hvort stúlkan, sem hann var að
dansa við mundi sjá að honum væri
brugðið.
Hann leit framan í hana og tal-
aði við hana fáein orð.
— Nei, hún vissi áreiðanlega ekk-
ert um þetta æsta öldurót, sem
braust uin undir niðri. Hann hafði
ekki logið til einskis með orðum og
lótbragði að tugum kvenna, þegar
hann var að tæla þær til ásta. Nú
kom þessi leikni hohum að haldi
Að dansi loknuin fór hann aftur
með dansmey sína in í veitingaskál-
ann og settist þar við borð hjá
nokkrum glaðværum kunningjum, er
sátu liar og veittu dömum sínum öl
og kaffi, alt eftir þeirra kvenlegu
óskum og tilhneigingum.
Magnús hló og sagði skemtisög-
ur, tók stúlkurnar i fang sjer, hverja
af annari og raulaði yfir þeim gaml-
ar vögguvísur ^ða helti úr skálum
reiði sinnar yfir líferni þeirra og
háttalag alt, i stóryrtum prjedikana-
stíl. »
Og stúlkurnar og kunningjar hans
veltust um af hlátri.
En aldrei liafði hann þurft að taka
eins nærri sjer til jiess að dylja hug
sinn. Mörgum sinnum ásetti hans
sjer að ganga • rakleitt til þessarar
ókunnu stúlku og bjóða henni upp í
dans, og jafnmörgum sinnuin hætti
hann við það aftur.
Það var eins og einhver beigur í
honum, einhver óskiljanleg hræðsla
við ósigur. Hann vissi að í þessum
leik yrði hann að tefla um framtíð
sina og hamingju, þar sem hyldýpi
lífsreynslu og hugarkvala gein við,
ef hann tapaði.
Næst, þegar hann kom fram í
danssalinn, gat hann hvergi komið
auga á hana. Hún hlaut að hafa far-
ið út. En var hún alfarin? Eða
skyldi hún koma aftur? Var hún ef
til vill á gangi með einhverjum, sem
hafði verið svo heppinn að ná hylli
hennar?
Um léið og þeirri hugsun skaut
upp í ineðvitund hans fyltist hann
taumlausu hatri til þess manps. Hann
hefði getað kyrkt hann í greip sinni
með köldu blóði.
Honum fanst timinn óeðlilega
lengi að líða. Mínúturnar urðu að
klukkustundum, — og hann reikaði
eirðarlaus um veitingaskálann, út í
fordyrið og svo inn aftur. Stundum
tók liann einhverja og einhverja
stúlku, sem næst var í það og það
skifti, og dansaði eins og óður mað-
ur. Ein þeirra, sein hann tók þannig
var Dísa.
Hann þreif hana í fang sjer og
ruddist fram á millidansendannaeins
og eldibrandur, — dansaði í meir en
tvöföldum hraða við hljómfallið.
Hann þekti Dísu dálitið frá fornu
fari og vissi, að hún inyndi ekki
kippa sjer upp við það, þótt dans-
inn yrði tryltari en alment, — en
þó var nú, sem henni fyndist nóg
um.
— Hvað gengur að yður Magnús?
spurði hún og greip fastara um
handlegg hans til að verjast falli.
— Þjer sjáið þó, að við getum ekki
dansað í lausu lofti eins og fuglar og
flugvjelar, en ef þjer aukið nú hrað-
ann hljótum við blátt áfram að lyft-
ast frá gólfinu.
— Nú, ef við lyftumst upp frá gólf-
inu hljótum við að dansa í loftinu,
þangað til við komum niður aftur,
sagði hann með uppgerðarhlátri.
— Nei, þarna er þá Sizzy komin
aftur! hrópaði Disa og benti út i eitt
hornið. Magnús horfði þangað, sem
Disa benti. Þarna var hún þá komin
aftur stúlkan, sem allar hugsanir
hans höfðu ofist um, síðustu klukku-
stundirnar.
— Komið, jeg skal kynna yður!
hjelt Dísa áfram. — Hún er bráð-
skemtileg stúlka, skal jeg segja yður,
nýkomin frá Noregi, þar sem hún
hefir verið hjá frændfólki sínu und-
anfarin ár.
Hann knúði viljamagn sitt til hins
ítrasta og gekk þangað með Disu
kaldur og kærulaus, að því er sjeð
varð.
Dísa kynti þau. — Sizzy Sand-
holm, •— Magnús Árnason.
Magnús hneigði sig.
Sizzy, er virtist skilja það svo, að
hann bæði um dans, svaraði hvat-
lega, og leit til hans þykkjufullum
augum.
— Eofuð!
Það var eins og honum hefði ver-
ið gefið utan undir. Dökkum roða
skaut fram í kinnar honum og ein-
kennilegur glampi leiftraði í augum
hans. En þetta var ekki nema brot
úr augnabliki. í sömu andrá hafði
liann náð sjer og knúið tvírætt bros
fram á varirnar.
— Fagrar konur eru altaf lofaðar,
mælti hann.
— Og þær standa jafnan við lof-
orð sin, sagði hún.
-r— Það er af þvi ....
—- .... að þær eru nógu gáfaðar
til að sjá, hvað er rjett og hvað
er rangt,, botnaði hún.
— Gáfum fagurra kvenna er við-
brugðið, svaraði hann, og brosið var
háðslegt.
— Hvað, sem þjer segið um það,
mælti hún, — þá er það þó þannig,
að karlmenn eru annaðhvort
heimskir og jiá einskisvirði eða gáf-
aðir, og þá oftast verra en einskis-
virði, þar sem þeir nota gáfur sinar
til ills eins.
— Dómgreind kvenna, er hið
eina óskeikula í þesum hverfula
heimi, sagði hann á sama hátt og fyr.
— Það er ekki víst að dómgreind
kvenna sje skeikulli fyrir það, að
hún byggist meira á tilfinningum
mannshjartans en dulbúnu verslun-
aratriði, sem karlinennirnir nefná
heilbrigða skynsemi, svaraði hún.
— Jeg gæti sagt yður sögu, sem
dæmi upp á þá menn, sem hafa skil-
yrði til að geta látið gott og ilt af
sjer leiða, og velja hið illa. Sagan
er ekkert fruinleg. Hún er aðeins ein
af ótal, sem gerast umhverfis mann
daglega.
— Það væri gaman að heyra þá
sögu.
— Hún er fljótsögð.---------Hann
var gáfaður og lífsreyndur, en hún
var barnung og reynslulaus. Hann
reyndi að vekja nautnaþrá hennar
sem konu, og honum tókst það.
Iiann reyndi að vinna ást hennar,
og honum tókst það svo vel, að hann
varð henni alt. Hún var aftur á móti
ekki annað, en leikfang og dægra-
stytting í hans augum. Það var sak-
leysi hennar, sem hann ætlaði að
ræna áður en hann fleygði henni
frá sjer. En þegar það ekki tókst
sneri hann við henni bakinu. Grát-
andi kom hún til hans og spurði,
hvort hann elskaði sig ekki framar,
hvort hann ætlaði ekki að giftast
sjer.
— Giftast þjer! hrópaði hann.
Ertu vitlaus? Heldurðu að mjer hafi
nokkurntíma dottið það í hug að
giftast þjer? Nei, jeg ætlaði bara að
kenna þjer, hvernig þú ættir að liaga
þjer gagnvart eiginmanni þínum á
brúðkaupsnóttina. En þú vildir eliki
þíðast það, og þar ineð erum við
skilin að skiftum. Svo rak hann hana
út.
Brosið var horfið af vörum Magn-
úsar. Svipur hans var myrkur.
Sizzi leit í kringum sig og sá, að
Dísa var liorfin út í fjöldann, og
enginn virtist taka eftir þeim. Þá
gekk hún fast að Magnúsi, lagði
höndur á axlir hans og horfði í augu
honum.
Han titraði undir laufljettum örm-
um hennar.
— Þjer eruð maðurinn i sögunni,
sagði hún með nistingsköldum rómi.
— Inga er hálfsystir min!
í sama vetfangi hratt hún honum
frá sjer af öllu afli, og af því hann
var gjörsamlega óvar fjell hann flat-
ur aftur á bak niður á gólfið.
Sizzy skaust iiin í þröngina og
hvarf. Han stóð skjótlega á fætur og
fórút. Hann klæddi sig i yfirhöfn
sína eins og i leiðslu og ráfaði svo
út á götuna. Alt var svo undarlega
dimt og skuggalegt. Loftið var svo
kalt og hráslagalegt. Hann fór að
velta því fyrir sjer, hvort nokkur
maður hefði nokkru sinni liðið aðr-
ar eins kvalir vegna konu og hann
leið nú.
Þeirri hugsun átti hann eftir að
velta fyrir sjer á mörguni svefnlaus-
um nóttum og gleðisnauðum dögum.
Hann, sem í mörg ár hafði leikið
sjer að því að hella eitri í sár ann-
ara, hann átti nú sjálfur að finna
fyrir því, sem hann hafði gert.
Hann átti að skilja það og finna,
að lög lifsins eru miskunnarlaus, en
þó rjetllát.
Elsta, besta
og þektasta
ryksugan
er
Nílfisk.
Aöalumboð
hjá
Raftækia-
verslunin
Jón Sigurðss.
Austurstr. 7.
Best er að auglýsa i Fálkanum