Fálkinn - 25.04.1931, Blaðsíða 13

1
F A L K I N N
13
■■■■■■»■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Fallegir og ódýrir
myndin sýnir, úr svörtu og
brúnu rúskinni á aðeins kr. 2200.
Fást einnig úr lakki og brúnu
Chevreau. Biðjið um verðlista.
Stefá Gunnarsson
Skóverzlun Austurstræti 12. Reykjavík.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
nýtítku dömuskor
■lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllflHlllllNIHIIIIfllllUII
s =
1 Fiskábreiður í
(vaxíborinn dúkur besta tegund.
Saumaður í öllum stærðum, eftir
því, sem um er beðið
ÓDÝRASTAR I HEILDSÖLU 1
Veiðarfæraversl. „Qeysir
tl
■imilllllllUIIIHIHIIIIIHHIIIIIHIIHIIIHHIHHIIHIIIHHHIIHIIHI
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
mjer fjnst af öllu; hvort Rex Walton liafði
ekki geymsluhólf hjer í bankanum og
fleira?“
„Jú, liann hefir það“, sagði bankastjórinn,
>,en það er tómt. Hr. Walton tæmdi það að
öllu því, sem nokkurt verðmæti var í, viku
áður en hann hvarf. Þessvegna var það, sem
jeg skrifaði yður“.
„En hann á þó ennþá fje á innstæðu
hjer?“ spurði Jimmy.
Bankastjórinn liristi höfuðið og Jimmy
fjelst hugur. „Að vísu hefir hann viðskifti
hjer enn“, flýtti bankastjórinn að bæta við,
en hann á eklci meira en svo sem 200 pund
í viðskiftareikningi sínum. Við höfum kom-
ið öllum verðbrjefum Waltons í peninga, og
þegar frá eru skilin þessi tvö hundruð pund,
hefir hann tekið út alla inneign sína. Svo er
það“. Bankastjórinn talaði hægt og með á-
herslu — „Vikuna áður en Walton livarf,
tók liann út miljón pund hjer í bankanum“.
„í reiðu fje? spurði Jim, tortrygginn.
Bankastjórinn kinkaði kolli. „I dollurum.
Honum til allrar gæfu var peningamarkað-
Urinn stöðugur; annars liefði vel getað farið
svo að þetta mikla verðbrjefaframboð hefði
orsakað verðl'all, svo um munaði. Jeg get vel
gefið yður upplýsingar um, livað verðbrjef-
in voru seld“. „Nei, það varðaf minstu“,
svaraði Jim samstundis. „En viljið þjer ekki
segja mjer með hverjum hætti hann tók
peningana út?“
Bankastjórinn hringdi og ritari kom inn.
)>Látið þjer mig fá viðskiftareikning Rex
Waltons“, mælt hann. i
Bækurnar sýndu, að þessi miljón hafði
verið tekin út þrjá daga í röð. Fyrsta dag-
inn hafði Walton tekið út 1.300.000 dollara,
nnnan daginn 1.800.000 dollara og þriðja
daginn afganginn. Samlals hafði hann tekið
út 4,875.000 dollara.
„Og auk þessa tók hr. Walton út fjögur
þúsund pund í seðlum til brúðkaupsferðar-
innar“.
„Mintist bann nokkuð á livert liann ætl-
aði að fara?“
„Nei, ekki einu orði. Og hr. Walton er
ekki svoleiðis maður, að maður geti spurt
hann spjörunum úr. Jeg drap á það við
liann, að hann vogaði miklu, að hafa svo
mikið fje á sjer eða hjá hjer, en hann svar-
aði stuttur i spuna, að liann hefði liugsað þá
lilið málsins, og hefði ekki neina löngun til
að fara að rökræða um slíkt við óviðkom-
andi menn“.
Jimmy Sepping svaraði ekki strax, en svo
sagði liann: „Jeg geng að þvi vísu, að þetta
Walton við bankann eða verðbrjefum henn-
komi ekki neitt við skiftum ungfrú Joan
ar?“
Bankastjórinn kinkaði kolli. „Vitanlega á-
hrærir það engan veginn innstæðureikning
hennar eða verðbrjef; en yður að segja, hr.
Sepping, þá eru það ekki nema smámunir.
Faðir Waltons ljet lionum eftir tvo þriðju
af eignurn sínum en einn þriðja ánafnaði
hann dóttur sinni. Og í þessu sambandi er
dálítið, sem gerir mjer órótt, þvi að fyrir
nokkrum mánuðum Ijet ungfrú Walton
flytja mikinn hluta eigna sinna i reikning
bróður sins, vegna fjárhagsmálefna, sem
hann væri riðinn við, og jeg get ekki varist
þvi að lialda, að hr. Walton hafi glejunt því,
að hann átti ekki alla þessa miljón; systir
lians átti lijer um bil þriðjunginn“.
Á eftir var Jimmy leyft að rannsaka
geymsluhólfið, sem Rex Walton liafði leigt
fyrir einkaskjöl sin. Nokkur minnisblöð voru
þar, afsalið fyrir liúseign hans og annað sem
engu máli skifti, en ekkert, sem þýðingu
hafði.
„Eru peningarnir ekki heima hjá Wal-
ton?“ spurði bankastjórinn. „Hafið þjer
rannsakað peningaskápinn hans?“
„Jeg kom einmitt liingað til þess að fá
bókstafalykilinn“, sagði Jim þurlega, „en jeg
skal, hverju s«m fram fer, láta mjer hepn-
ast að opna skápinn!“
Frá bankastjóranum fór liann beina leið
til Joan og sagði lienni hreinskilnislega,
hvernig í öllu lægi, en það að hún mætti bú-
ast við að missa allar eignir sínar, virtist
ekki snerta liana nærri eins mikið og fregn-
in um hinar undarlegu aðfarir Rex bróður
hennar.
„Jeg skil ekkert i Rex!“
„En jeg held að jeg geri það“, sagði Jimmy.
„Rex hefir óttast hótanirnar um, að hann
yrði rúinn öllu sínu fje, og þegar liann þótt-
ist sjá, að Kupie hefði einskonar undravald,
sem gæti gert lionum kleyft að ná pening-
unum út úr bankanum, hefir hann gengið í
gildruna og tekið þá út sjálfur. Þeir eru i
peningaskápnum, það er jeg liárviss um“.
Hann hafði talað út og inn um þennan
peningaskáp við Rex, þegar hann var að
láta steypa hann þarna inn i vegginn i Cad-
ogan Place. Það var stór járnskápur, eld-
tryggur og þjófheldur, en þó hlaut að vera
liægl að opna hann, því að sá sem smíðað
liafði skápinn, hlaut að þekkja bókstafalás-
inn.
En Jimmy varð ekki um sel þegar liann
liafði talað við smiðinn, þvi að liann sagði:
„Það er ómögulegt fyrir yður að ná þessum
skáp upp, ef þjer þekkið ekki bókstafalás-
inn; og hr. Walton er víst eini maðurinn
sem þekkir liann, því að liann ljet gera hann
eftir sinni eigin fyrirsögn“.
„Þá verðið þjer að senda færasta manninn
yðar til London til þess að brjóta hann upp“,
sagði Jim, og svo ræddu þeir um þetta
nokkra stund í símanum. Svo sagði skápa-
smiðurinn: „Það verður ólijákvæmilegt að
senda skápinn til Sheffield. Eini maðurinn,
sem hefði getað gert þetta, liefir farið að fást
við peningaskápa upp á eigin spítur, og nú
er hann, að því er jeg best veit, kominn í
svartholið“.
„Hvað heitir hann?“ spurði Jim ákafur.
„Knowles“ var svarið. „Jeg býst við, að
lögreglan þekki hann undir nafninu „Nippy
Knowles“.
Jimmy hafði aldrei heyrt það nafn fyr.
VIII. KAPÍTULI
„Jú, ætli jeg þekki ekki Nippy“, sagði Bill
Dicker, þegar hann var spurður ráða. „Al-
drei liefi jeg getað skilið, hversvegna liann
komst á afvegu — liann var rúinn inn að
skyrtunni með einu eða öðru móti, og ef til
vill hefir kona verið með í leiknum, þvi að
liann talar ekki eins mikið um neitt og um
konur og ótrygð þeirra. I byrjun þessa árs
var mál gegn honum á döfinni við einn
dómstólinn, og hann kom þá öllu í uppnám
með því að lieimta, að öllu kvenfólkinu í
kviðdóminum væri rutt burtu. Manstu ekki
eftir frásögnum blaðanna af þessu?“
Jimmy kinkaði kolli. Hann mundi vel eft-
ir fanganum sem sagði, að liann vildi held-
ur láta karlmenn hengja sig en kvenfólk
sýkna sig.
„En svo var liann sýknaður þrátt fyrir það
að eintómir karlmenn voru í kviðdóminum“,
hjelt Dicker áfram og brosti kaldranalega.
„Ef til vill liafa þeir verið sammála áliti lians
á kvenfólkinu eða að þeim hefir fundist
heiður að ummælunum — kviðdómendur
eru svo skrítnir. Jeg skal útvega þjer lieim-
ilisfang hans. Honum verður ekki skotaskuld