Fálkinn - 25.04.1931, Blaðsíða 14

14
P Á L K I N N
úr því að opna skápinn þinn. En livað líður
málaflutningsmanni Waltons? Það verður að
tala við hann. Það er ekki ómögulegt að
hann gæti gefið einhverjar upplýsingar“.
„Jeg fór til lians í gær“, svaraði Jimrny.
Hann veit ekkert. Walton gerði arfleiðslu-
skrá rjett eftir a ðhann fór úr hernum, en á
lienni var ekkert að græða“.
„Peningarnir eru vitanlega í skápnum
heima lijá honum“, sagði Dicker eftir stutta
þögn. „IJafði ekki verið átt neitt við skáp-
inn ?
„Nei, alls ekki. Það var ekki svo mikið
sem rispu að sjá á honum, jeg rannsakaði
hann nákvæmlega“.
Bill Dicker gekk út og var hurtu nokkrar
mínútur. Svo kom hann aftur, með pappírs-
blað í hendinni. „Hjerna er heimilisfang
Nippys", sagði liann. „Bolwer Street 165 í
Lambeth. Hann hefir verið dæmdur tvisvar
og sýknaður tvisvar — með öðrum orðum
liefir liann sloppið vel“.
Jimmy tók leigubíl út í Bolwer street i
Lambeth. Hann barði á dyr og út kom stór
og gerðarlegur kvenmaður, með bera liand-
leggi og tortryggnisleg. Hún kom auðsjáan-
lega beina leið frá þvottabalanum, því hand-
leggirnir gljáðu af sápufroðu. „Hr. Knowles?
Jeg skal sjá, hvort liann er heima“, sagði
hún og gaut hornauga til lögreglumannsins.
Hún lokaði liurðinni og liann heyrði liana
ganga þunglamalega upp stiga, sem brakaði
í. Eftir stundarkorn kom hún aftur. „Viljið
þjer gera svo vel að fara upp? Það er hurðin
beint á móti stiganum“.
„Kom inn“, var svarað, þegar Jimmy harði
á dyrnar; hann tók í liandfangið og gekk inn.
Herhergið var snoturlega skipað húsgögn-
um, hreinlegt og þokkalegt. Húshóndinn leit
upp. Hann var elcki meðalmaður á hæð og
grannvaxinn. Þegar Jim kom inn stóð hann
snöggklæddur og var að steikja pylsur við
eldinn á arninum. Hárið var þjett og rauð-
leitt, andlitið magurt og svipurinn súr og
á stóru nefinu voru gríðar mikil hornspanga-
gleraugu. „Komið þjer inn fyrir og lokið
hurðinni, og látið ekki hann Hektor sleppa
út“, sagði liann í skipunartón.
Jimmy svipaðist um eftir Hektor og sá
að það var lítill hvolpur af kyni, sem ómögu-
legt var að ákvarða. Hvolpurinn var í óða
önn að naga einn borðfótinn, og gaf sjer
engan tíma til að heilsa gestinum.
„Fáið þjer yður sæti, hr. Sepping“, sagði
Nippy Knowles og hló, er hann sá live for-
viða Jimmy varð, er hann nefndi liann með
nafni. „Jeg sá yður koma neðan götuna og
þekti yður af tilviljun, herra lögreglufull-
trúi. Þegar lögreglan þekkir mann, er hyggi-
legast fyrir mann að læra að þekkja lög-
regluna. En hvað viljið þjer mjer annars?“
„Jeg er hjer í heimsókn stöðu minnar
vegna, og það er viðvikjandi atvinnu“, sagði
Jimmy og brosti.
„Það er að segja, þjer eruð ekki á hælun-
um á mjer, en viljið fá hjá mjer upplýsing-
ar til þess að ná yður niðri á öðrum“, sagði
Nippy og hjelt áfram að steikja pylsurnar.
„Nei, ekki lieldur“, sagði Jimmy og sett-
ist og liorfði ánægður á manninn. „Jeg ætl-
aði að fá yður til að opna fyrir mig peninga-
skáp“.
„Opna peningaskáp?“ Nú sneri Nippy sjer
fljótlega við. „Hver á þann peningaskáp?“
Jimmy skýrði honum nú frá hvernig í öllu
lá og Nippy lagði frá sjer pylsurnar og lilust-
aði á með athygli. „Jeg las þetta i blaðinu í
morgun“, sagði hann, „og mjer fjell það
þungt, því að Walton hefir verið mjer svo
góður“.
„Þektuð þjer hann?“ spurði Jimmy for-
viða og Nippy kinkaði kolli.
„Það var síðasta heiðarlega verkið sem jeg
vann, að koma skápnum hans fyrir á Cadog-
an Place“, sagði liann og virtist alls ekki
lilygðast sín. „Hann vissi vel um mína hagi,
því að jeg sagði honum — Kvenfólk!“
sagði liann alt í einu fyrirlitlega, en eins og
úti á þekju. „Ef jeg hefði farið að lians ráð-
um“, hjelt hann áfram með gremjulireim í
röddinni, sem var í fullu samræmi við svip
lians, „hefði henni aldrei tekist að tæla mig
út á hála ísinn með loforðum sínum, og lnin
hefði aldrei komið mjer í hölvun. Kvenfólk!“
endurtók hann og hvæsti.
Jiinmy hafði litla löngun til þess að fara
að ldusta á frásagnir af ástamálum innhrots-
þjófs, svo að hann spurði ekki hver þessi
„hún“ væri og eigi heldur livaða níðings-
verk liefði rekið Nippy út á refilstigu og
villigötur. Þó var hann svo forvitinn að liann
spurði manninn hvort hann væri giftur, en
hinn hreytti út úr sjer með fyrirlitningu:
„Nei!“
„Jeg liefi setið í svartholinu“, sagði Nippy
viðstöðulaust, „en jeg liefi aldrei verið gift-
ur“. Svo djúpt er jeg ekki fallinn. Og nú
ætla jeg herra Sepping“, hjelt hann áfram,
„að tylla mjer og jeta pylsurnar mínar, ef
yður er sama, meðan þjer segið mjer frá,
því eiginlega langar mig til að vita, hvað þjer
eiginlega viljið mjer“.
Þegar Jimmy hafði lokið máli sínu, sagði
hinn: „En þjer verðið að leggja til verkfærin,
hr. Sepping, því að jeg vil alls ekki liætta
mínum góðu tækjum í vinnu, sem jeg lík-
lega liefi ekki meira en svo sem fimm — eða
máske tiu pund upp úr“. Hann sat og horfði
á Jimmy, til þess að sjá hvaða áhrif þessi
orð hans hefðu.
„Jeg er viss um, að ungfrú Walton borgar
yður rausnarlega“, sagði Jim og Nippy lmykl-
aði brúnirnar.
„Jeg gleymdi alveg að það var peninga
skápur herra Waltons. Jeg vil ekki borgun
fyrir að opna hann“, mælti liann með ákefð,
„en þjer verðið að leggja til verkfærin. Jeg
kæri mig ekkert um, að leggja yður upp í
hendurnar sönnunargögn gegn mjer, í næsta
skifti sem jeg verð hremdur“.
Jim hafði látið bílinn biða neðst í götunni
og ók nú með manninn til Cadogan Place.
Þeir komu við í ýmsum járnvöruverslunum
í leiðinni og keyptu verkfæri, og eftir liálf-
tíma var Nippy farinn að hogra við peninga-
skápinn og vann verk sitt með vísindalegri
nákvæmni, með grímu fyrir andlitinu til þess
að hlífa sjer við hitanum, sem lagði frá
bræðslulampanum hans.
Þetta tók lengri tíma ,en Jimmy hafði hú-
ist við, en liann og Joan fylgdust gaumgæfi-
lega með Nippy, „Það eru ekki nema tveir
menn í London, sem gætu gerl þetta“, sagði
Nippy, og þurkaði svitann al’ andlitinu á sjer
og slokaði í sig vatni, sem hann liafði beðið
um. „Það þýðir ekkert að hiðja mig um
heimilisfang hins mannsins. Ilann hefir víst
fengið æfilanga vist í himnaríki, þvi að hann
var heiðarlegur maður — og liann var ógift-
ur“, hætti hann við með áherslu, „og nú er
hann dauður“.
„Yður er víst ekki vel við kvenfólk, lir.
Knowles?“ sagði unga slúlkan brosandi, og
Nippy hristi höfuðið.
„Kvenfólkið var minn dauði“, sagði liann:
„Að minsta kosti ein af þeim. IJún var ann-
ars stofustúlka og svo l’alleg og fönguleg,
að þar var nú engu á bætandi, — ja, það
var hún, stelpuskrattinn! Ja, það er nú merki-
leg saga — liún lijet Júlía“.
Svo steinþagði liann og næsta stundarfjórð-
ung var liann að brenna gat á skáphurðina.
Svo setti liann lampann frá sjer, tók af sjer
grimuna og þurkaði svitarenslið framan úr
sjer með handklæði. „Jcg vissi vel, að hún
var of fríð til að vera góð“, sagði lmnn á-
nægjulega og fitjaði nú aftur upp á uppá-
lialdsefni sínu. „Jeg segi ekki, að jeg hafi
verið svo sárfrómur, að ekki hafi verið hægt
að freista mín. En það verð jeg að segja, að
þessi hugmynd, að gerast þjófur, var ekki frá
sjálfum mjer. Hún var stofustúlka í húsi
rjett fyrir utan Sheffield, stóru og skrautlegu
liúsi, sem einn slálkongurinn átti. Ja, reyndar
veit jeg ekki hvort liann var kongur eða stór-
fursti; en hann átti svo mikla peninga, að
hann hafði ráð á að ganga illa til fara. Jeg
kom þangað út öðru livoru til þess að dan-
dalast við stelpuna, og svo var það einn
sunnudag, að hún sýndi mjer liúsið þvert og
endilangt. Hún var alveg i vandræðum, því
að hún liafði týnt lyklinum að peningaskápn-
um. Húsbóndinn hafði fengið henni nokkrar
bækur, sem hún átti að setja á sinn stað, og
svo hafði hún skelt hurðinni aftur án þess
að taka eftir, að lykillinn var inni í skápnum.
Hún var kjökrandi. Og hún lijet Júlia“. Svo
settist liann aftur á hækjur og gretti sig: „Og
svo opnaði jeg skápinn. Það var enginn lyk-
ill inni i skápum“ sagðin liann lágt, „en það
fanst mjer ekkert athugavert við, mjer þótti
bara vænt um, að stelpunni hafði ekki orð-
ið það á, sem hún hjelt. Það var ekki mikill
vandi að opna skápinn þann; það var einn
af þessum sem eru kallaðir þjófheldir í aug-
lýsingunum i blöðunum, en sem harn getur
stungið upp með hárnál. Daginn eftir var
Júlía horfin. Jeg las frásögnina af þjófnað-
inum, áður en jeg liafði hugmynd um, að
Júlía væri nokkuð við hann riðinn — eða
rjettara sagt, að jeg væri nokkuð við hann
riðinn“.
„Hafið þjer hitt hana síðan?“ spurði Jim
forvitinn.
„Nei, aldrei síðan“, sagði Nippy hátíðlega
og fór aftur að vinna. „Og afleiðingin af því
er sú, að jeg hcfi aldrei verið ákærður fyrir
morð. Hún var i bófaflokki, sem gengur und-
ir nafninu „Illþýðið hans Haydn“, og sem er
sagður frægur um alt Mið-England. Bara að
jeg þekti þann lýð“.
Nú þagði liann um stundarf jórðung og var
að hisa við skápinn og svo stakk liann liend-
inni inn í holuna sem hann liafði gert, rjál-
aði eittlivað við hlaupjárnin og svo laukst
hurðin uþp.
„Þakka yður fyrir, Knowles“, sagði Jim.
„Þetta var mjer ánægja“, mælti Knowles
drýldinn og stóð upp.
Jim opnaði hurðina upp á gátt og leit inn.
Skápurinn var tómur!
Hann trúði ekki sinum eigin augum, en
dró út báðar stálskúffurnar í skápnum, enda
þótt liann vissi, að svo mikil peningauppliæð,
sem lijer var um að ræða, gæti ekki komist
fyrir þar. Skúffurnar voru líka tómar. Þar
voru hvorki hækur nje skjöl — alt tómt.
Hann leit á Joan. „Þeir eru ekki hjer“,