Fálkinn - 02.05.1931, Blaðsíða 5

F A L K 1 N N
Sunnudags hugleiðing.
•■■■■ ■■■■■
„Óbifanlegt ríki“.
Eftir Úlaf Ólafsson kristniboða.
„Hann hefir ákveðiS fyrir-
setta tíma og takmark ból-
staða þjóðanna, svo að þær
skyldu leita Guðs, ef verða
kynni að þær mætu þreifa á
honum og hann finná“. Post.
17, 26—27.
„Þar sem vjer því höfum
fengið óbifaniegt ríki, þá
kunnum þakkir —“. Hebr. 12,
28.
Byggingameistarinn gerir upp-
Urætti og áætlanir. Er svo húsið
bygt þeim samkvæmt. Fundar-
höldum er stjórnað eftir dagskrá
og fer þar ekkert fram af lianda-
hófi. Einstaklingar og þjóðir
lúta eilifu lögmáli Guðs, og verð-
ttr að vilja lians.
Guð hefir ákveðið fyrirsetta
tíma og takmark bólstaða þjóð-
anna, svo að þær skyldu leita
hans. Hversvegna hefir íslenska
þjóðin lilotið bótstað einangrað-
an, á ofurlítilli eyju, nyrst í Atl-
antshafi? Guð gaf okkur landið
og sagan okkar er opinberun
fyrirhugaðra ráðstafana lians,
okkur til handa. Hjer ætlaði
hann okkur að leita hans. Og
hjer fundum við hann, lyrir
örottin vorn Jesú Krist. Kínverj-
ar lilutu stærsta og hesta landið
í heiminum. Þeir fengu það frá
Guði og fyrir náð hans er kín-
verska þjóðin mest og elst menn-
ingarþjóð vorra tíma.
Hver var svo tilgangur Guðs
xneð að ákveða fyrirsetta tíma
og takmark hólstaða þjóðanna?
Svo að þær skyldu leita lians og
finna hann. — Á öllum öldum
lial'a þjóðirnar verið á leit eftir
lifanda Guði. Og nú eru þær all-
ar að finna hann, — fyrir Krist
Jesúm. — Leitin hefir verið erf-
ið og löng. En svo er þvi líka ó-
Umræðilegur fögnuður samfara,
að finna Guð okkar himneska
fiiður, eins og hann birtist okk-
ur í Kristi Jesú!
Því er æfinlega mikil gleði
samfara, að finna eitthvað. Mjer
gleymist aldrei hve glaður jeg
varð, þegar jeg í fyrsta skifti
fann andarhreiður. Jesús likir
gleðinni á liimnum við gleði
xnannsins, sem fann aftur týnda
hind, og við gleði konunar, sem
fann týndan pening. — Eilíf og
óumræðanleg er gleði allra
beirra, er fundið hafa Guð föður
fyrir Krist Jesúm. Því ménnirnir
finna sálum sínum enga hvíld —
fyr en hjá Guði.
Opinheran Guðs í Jesú Kristi
er sá „eilífi fagnaðarboðskapur,
er boða skyldi öllum þeim, sem
á jörðunni búa, sjerhverri þjóð
«g kynkvísl og tungu og lýð“.
Því skipaði Kristur lærisveinum
sínum að „fara út um allan
lxeim“. Það hafa þeir líka gert.
Og þó olckur finnist að seint
gangi og lítill sje árangurinn
hins milda erfiðis lcristniboðanna
Þá er óhætt að treysta þvi fyrir-
Þýðing leikfanganna.
;

'WJmm
.
wmmSm
3.
■ i ■■
A-""ó v.'';;''';- ,Vv,’
i ■

,
afzfflum/m&Suint/SBÍlfðÍÍA
1- ^
W
ijj
;

" f
;,/ •/
-.ij

wfflfflfMwwí
■ý- j&A. ''mY im

Léikfang, sem er mjög alment í
Kína og ú að sýnu tvo hana, sem
eru að bitast.
Klossarnir gefa börnunum tækifæri á að spreyta sig og gera mismun-
ancli tegundir af húsum. Mú segja um klossana, að þeir sjeu allra leik-
fanga útbreiddastir, næst brúðunum.
Einstaka maður er svo gerður,
að hann vill ekki láta sjer skilj-
ast, að sá eyrir, sem látinn er úti
til þess að kaupa fyrir leikfang
lieiti, að „jörðin muni verða full
af þekkingu á dýi'ð Drottins, eins
og djúp sjávarins vötnum hulið“.
Full öld er liðin síðan fyrsti
sendiboði evangeliskrar kristni
fór til Kína. En af 400 miljónum
ihúa þess mikla ríkis, liefir evan-
geliska trúhoðinu áunnist aðeins
hálf miljón. En hvað eru 100 ár
fyrir Guði! Síðasla landið í Ev-
rópu, Finnland, var ekki kristn-
að fyr en 600—700 árum eftir að
kristindómurinn kom til Eng-
lands og Frakklands. — Fvr eða
síðar mun fyrirheitið dýrlega
rætast: „Og þeir skulu ekki fram-
ar kenna hver öðrum — og
segja: Lærið að þekkja Drottin!
því að þeir munu allir þeklcja
mig, hæði smáir og stórir, segir
Drottinn“.
Lúterska trúhoðið í Kína er
ekki néma 30 ára. Trúboðarnir
voru orðnir um 400. En kirkju-
meðlimirnir voru fyllilega 55
þús. Það hafði 8 miðslcóla,
nokkra unglingaskóla, 1 presta-
skóla, 1 háskóla og mesta fjölda
barnaskóla. Nemendur voru sam
tals h. h. 27 þúsundir. — Nú er
eftir vtra útliti að dæma, þetta
milda verk farið í mola. — Því
sendir Guð reynslutima, að ófull-
komleikinn, er loðir við verkið,
sem hann lol okkur komi i ljós
og verði elcki málefni hans lil
tjóns. En ríkið sem Kristur stofn-
aði, á íslandi og í Ivína, kemur og
er óbifanlegt og eilíft, eins og
Guð sjálfur. Og því verld, sem
hann hefir lielgað, er borgið, um
tima og eilífð.
handa barni, komi nokkru sinni
að nokkru gagni. Þetta fólk álít-
ur, að öllu því, sem varið er til
leikfangakaupa, sje á glæ kastað.
En hörn og leikföng eru tvö
óaðskiljanleg hugtök, og með
fyrsta barninu kom fyrsta leik-
fangið inn i veröldina. Þvi að ein-
initt hörnunum er það ómissandi
að hafa eitthvað til að gleðjast
yfir, eitthvað til að glíma við.
Frumþjóðir á lágu menningar-
stigi komast jafnvel ekki lijá því,
að gefa börnunum leikföng.
Fyrir svo sem mannsaldri var
það svo í bygðarlögum lijer á
landi, að naumast munu heimili
liafa varið nokkrum eyri til leik-
fangakaupa, nema þá rjett á rík-
ustu heimilum, og þá lielst þeim,
sem voru nærri kaupstað. En
leikföngin voru til, eigi að siður.
Leggir og kjálkar úr sauðfjen-
aði voru algenguslu leikföngin,
glerjahrot, fallegir steinar, fuglar
úr isuheini, sem þóttu mesta ger-
serni, ef þeir voru laglega skorn-
ir og einkum ef þeirn liafði verið
hrugðið ofan í litarpott, og ann-
að því um likt.
Leikföngin eru nauðsynleg.
Þau hafa ávalt verið það og
munu ávalt verða það. Vegna
þess að hörnin þurfa athafna
við - atliafnalaust barn verður
aldrei athafnamaður — og at-
liafnir harna á fyrstu árunum
eftir að þau komast á legg, og
enda áður, eru: viðureignin við
leikföngin.
Öll hörn leika sjei', hvort lield-
ur þau eru hvít, gul, í'auð eða
svört. En leikurinn og leikföng-
in sjálf eru þó hýsna mismun-
andi meðal liinna ýmsu þjóða og
þjóðflokka. Það má segja, að
ltarnabifreið, stigin með
fótunum. Þelta er leikfang,
óska sjer að eignast.
sem mörg börn