Fálkinn - 02.05.1931, Blaðsíða 7

J Á L fc I N N
7

Svona gengur það
EFTIR: ROLF LYCKE.
Það var mót allri von og óskum
Bergens-lijónanna, að fjórða barnið
þeirra skyldi verða stúlka, og það
var varla liægt að segja, að hún væri
velkomin i heiminn. Þau áttu þrjár
stúlkur fyrir og nú liöfðu þau vonast
svo innilega eftir því, að þefta barn-
ið yrði drengur.
Yngsta barnið verður oftast nær
eftirlætisgoðið á lieimilinu, en í þessu
tilfellinu gerðist það gagnstæða. Fólk-
inu hennar Olgu litlu fanst liún altaf
vera fyrir og altaf til ama.
Allar stúlkurnar uxu upp. Elsa gift-
ist ung forstjóranuin fyrir stærsta
iðnaðarfvrirtækinu í hænum og um
sama leyti giftist liditli lijeraðslækn-
inum. Malla var einstakur fræðasjór,
fjekk stundum liitaköst af löngun í
náttúrufræði, lilaut iofsamleg um-
inæli og náði bráðlega i kennarastarf.
En Olga varð ein eftir heima. Enginn
sinti henni — nema þegar eitthvað
varð að gera fyrir gönilu foreldrana.
Hún hafði ávalt orðið að láta sjer
nægja að slíta út gömlu fötunum af
systrum sinum, eftir að þau voru
gengin úr tísku, hún hafði aldrei tíma
til að láta neitt eftir sjer — en liún
var svo prúð og látlaus í framgöngu,
svo litilþæg og ljúf og liafði lag á, að
lála til sín taka án þess að henni
væri veitt athygli.
Faðir hennar lá lengi veikur þang-
að til loks að liann dó, og allan þann
tíma vann hún dásamlegt starf fórn-
fýsi og umönnunar. Og þegar hann
fjell frá varð henni það ljóst, að þeim
inæðgunum veitti ekki af að spara til
þess að sjá sjer farborða. En móðir
hennar vildi einskis i missa af þvi,
sem hún liafði vanist — og varð Olga
ein um að spara við sig. Og lienni
tókst að halda öíiii í horfinu, án að-
stoðar systra sinna, sem ekki gerðu
neitt til þess að ljetta byrðar hennar.
Þegar móðir hennar var dáin fjell
nokkur hluti arfsins lil Olgu. Hún
leigði sjer lierbergi og einsetti sjer
að vinna fyrir sjer. Systrunum kom
þetta á óvart, þvi að þær liöfðu hver
um sig hugsað sjer að ná í liðlega,
þurftarlitla og ódýra vinnukonu, þar
sem Olga var. Ein þeirra bauð lienni
barnfóstrustarf lijá sjer, önnur þeirra
vildi fá liana til snúninga á lækninga-
slofu mannsins sins og þeirri þriðju
fanst hún kjörin til að þvo gólfin lijá
sjer. En Olga svaraði ákveðnu neii
og sagðist ætla að reyna áð skapa sjer
sjálfstæða stöðu.
„Já, en þú sjerð þó, að þú ert orðin
of gömul til þess að byrja á námi.
F.nda hefirðu varla efni á þvi“.
„Jeg liefi ekki iieldur hugsað mjer
það“, svaraði Olga, „en jeg get fengið
mjer stöðu fyrir þvi“.
„Já, sem skrifstofustúlka eða eida-
kona?“ sagði ein.
„Á skrifstofu?“ spurði önnur.
„Það er sannarlega svo áskipað al-
staðar núna, að það er ekki hlaupið
að því, að ná sjer i stöðu, sjerstaklega
þegar mann vantar alla hæfileika til
þess, eins og þig. Það verður ekki
auðvelt fyrir þig að ná þjer í stöðu“,
sagði Malla hin gáfaða.
„Jeg hefi þegar fengið slöðu — í
búð“, sagði Olga blátt áfram.
„Ja, herra minn trúr!“ hrópuðu
sýsturnar í kór ok hrukku í kút er
þær lieyrðu, að dóttir hans Bergens
hæjarfulltrúa — því ekki varð úl
skafið að hún væri dóttir hans — og
syslir þeirra — ætláði að gerast búð-
arstúlka!
„Þjer er víst ekki alvara, að þú
ætlir að gerast búðarloka? Það var
það aumasta, sem þjer gat dottið í
hug.“
„Nei, ekki ennþá. Jeg liefi fengið
stöðu lijá póstverslunardeild Vöru-
hússins, því að jeg fæ ekki að af-
greiða i búð strax. En það er ætlun-
in að jeg fái að gera það síðar“.
Báðar giftu systurnar mölduðu
mjög í nióinn gegn þessu „bandvit-
lausa tiltæki“ systur sinnar, En Möllu
fanst það svo fráleitt áð hún vildi
ekki eyða orðum að því. „Hvað skyldi
pabbi hafa sagt, ef hann hefði verið
á lífi!“ sagði liún og andvarpaði.
„Það veit jeg ekki“, svaraði Olga
þolinmóð. „En nú er hann dáinn, svo
að jeg verð að afráða þetta ein. Ann-
ars gat hann aldrei gefið nein ráð
þegar jeg átii í hlut. Ef jeg aðeins
gætti þess, að flókaskórnir hans og
aimað smávegis, væri á sínum stað,
þá var liann altaf ánægður", bætti
hún við, með svolitlum beiskjukeim.
Systrunum, var nauðugur einn
kostur, að sætta sig við það óhjá-
kvæmilega. Þegar þær komu inn í
Vöruhúsið sáu þær stundum litlu
syslur sína standa við að búa um
böggla. Hún var handfljót og rösk
og rjetti þeim bögglana þeirra með
sama brosinu eins og öðrum.
að Olga kom til Elsu systur sinn-
ar og furðaði hana á, live ungleg hún
var. Olga var falleg, sjerstaklega
núna, af því að liún var svo vel
klædd.
Meðan þær sátu og skröfuðu yfir
tebollunum og Olga var að leika sjer
við börnin, sem ávalt liöfðu verið
henni hjartfólgin, varð Elsu þetta áð
orði:
„Segðu mjer nú í einlægni, Olga.
Ertu ekki orðin þreytt á að standa
þarna frá morgni til kvölds og búa
um böggla?“
„Jeg er hætt að búa uni böggla.
Þið skrifuðuð lirjef, eins og þú manst.
Það brjef olli því, að jeg var send
til forstöðukonunnar fyrir kvenn-
nærfatadeildinni“.
Elsa roðnaði. Þetta brjef var nú
eiginlega flónskubragð — og það
var heldur ekki ætlunin, að Olga
fengi að vita uni þáð. En nú vissi
hún um það, og af því leiddi, að
Elsa varð að hætta við að segja margt
af þvi, sem hún liafði ætlað sjer að
segja.
„Jæja. Er það þá betra? spurði
liún lágt.
„Já, miklu betra“, svaraði Olga og
hló kesknislega að því er Elsu fanst.
Og svo fjell þessi umræða niður.
Undir vorið kom maður Edithar
lieim eitt kvöldið og hafði verið á
einu besta veitingaliúsi í borginni.
Iíann sagðist liafa sjeð Olgu þar. Hún
hafði verið klædd eins og drotning og
liann liafði sjeð, að liún var undur-
•£> jK)
Þú ættir aö lita heim ti! mín i kvöld.
Þær hjeldu ráðstefnu og ákváðu,
að Elsa skyldi fara i Vöruhúsið eitt
kvöldið og bjóða Olgu heim til sín,
þá væri reynandi að telja hana af
því að vera lengur í þessari ósæmi-
legu stöðu, sem allir kunningjar
þeirra hneyksluðust á.
Um leið og Elsa tók við bögglin-
um sínum sagði hún í hálfum hljóð-
uin: „Þú ættir að líta heim til mín
i kvöld“.
„Þakka þjer fyrir, en það getur nú
ekki orðið á næstunni, því að jeg
sæki námskeið á kvöldin núna, alt-
af þegar jeg vinn ekki yfirvinnu".
Og svo lijelt hún áfram að afgreiða
fólkið, alveg eins og systir hennar
væri ekki til, og þó var Elsa sú
systranna, sem nenni var hlýjast til.
Systlirnar báru sanian ráð sín á
nýjan leik. Þær ákvá'ðu að Malla
skyldi í umboði alls ættfólksins
senda eiganda Vöruhússins brjef og
skýra honum frá þessu vandamáli.
Hún átti að fara fram á, að Olgu
yrði sagt upp — annars skyldi hann
eiga á hættu, að bæði þær og margar
vinkonur þeirra steinhættu að versla
í Vöruliúsinu.
Það kom ekkert svar við þessu
brjefi. Systurnar fóru að versla ann-
arsstaðar, er þær höfðu spurnir af,
að Olgu hefði ekki verið sagt upp
ennþá.
Kvöld eitt undir jólin bar svo við
fögur. Húii liafði verið þarna með
ungum manni prúðbúnum og snyrti-
legum og gamalli konu, sem auðsjá-
anlega var einhver liefðarfrú. Hon-
um fanst þetta kynlegt. „Sjáðu til að
þetta endar með hneyxli“, sagði hann.
„Maður verður að vona, áð vina-
fólk okkar gleymi því, að jeg á systur,
sem hefir verið búðarloka“, sagði
frúin og dæsti.
Ekkert bólaði á „hneyxlinu" en
nokkuru síðar gat læknirinn, maður
Elsu, sagt frá því, að hann hefði sjeð
Olgu i afar skrautlegri bifreið og
liefði ungur og laglegur maður setið
við stýrið. Þau liöfðu þotið upp að-
alstrætið og Olga hafði verið svo kát
og óvenjuleg. „Hún er ljómandi lag-
leg, stelpan, það verður ekki af
henni haft“, sagði læknirinn áhyggju-
fullur. „Ef hún kemst á afvegu þá
verður það okkur að kenna. Við höf-
um ekki litið eftir lienni eða leið-
beint henni á nokkurn hátt“.
Elsa hló að þessum kvíða. „Hvernig
ættum við að geta leiðbeint henni,
úr þvi að hún er svo einþykk, að það
verður ekki neinu tauti komið við
hana. Og livaða fólki gætum við boð-
ið með henni? Hún lærði aldrei
neina samkvæmissiði heima — og svo
kærir maður sig ekki um að vera að
auglýsa það fyrir fólki, áð maður
eigi systur sem er búðarloka".
„Mjer finst það alls ekki niðrandi
staða. Og lendi hún í slæmmn fje-
lagskap þá lít jeg aldrei glaðan dag.
Það má alls ekki ske“, sagði læknir-
inn beiskjulega.
Læknirinn hætti ekki fyr en búið
var að skrifa Olgu brjef, þar sem
henni var boðið að vera í sumarbú-
stað læknishjónanna i leyfinu sínu,
ásamt Möllu.
Olga svaraði og þakkaði fyrir vin-
samlegt boð, en afsakaði að lnin gæti
ekki þegið boðið, þvi að liún ætlaði
í langa utanlandsför.
„Nú þykir mjer taka í hnúka“, sagði
Malla skellihlæjandi og fitjaði upp á
lærða nefið á sjer. „Hvað ætli luiii
hafi að gera til útlanda, sem ekki
skilur nokkurt útlent mál“.
„Er hægt að þekkja, að þetta sje
luin Olga litla, sem altaf hefir verið
svo lítillát", sagði Edith og liristi
höfuðið. „Og jeg sem er svo þreytt
af öllu þessu stjani við börnin og
lijelt að hún gæti hjálpað mjer svo-
lítið nieð þau í sumar“, bætti liún við
ergileg. Því áð hún hafði loks fallist
á að bjóða Olgu, lil þess að lnin gæti
hvílt sig sjálf.
Um Jónsmessuna varð alt i upp-
námi hjá systrum og mágum. Malla
hafði nefnilega rekist á lýsingu með
lijónum í einu blaðinu. Lýst ineð
Olgu Bergen og Ehrenfried Hydener
konsúl!
Hydener konsúl! Þetta var ríki
maðurinn ungi, aðalforstjóri Vöru-
liússins og sem bæði var orðinn þýsk-
ur konsúll og liafði fjölda lieiðurs-
merkja, þó að hann væri enn innan
við fertugt!
Var það mögulegt að hún Olga ..?
Þau njeru augun á sjer og gláptu
hvert á annáð eins og freðýsur —
og svo fóru þau i óða önn að tilkynna
vinafólkinu tíðindin.
Skyldfólkið var sín á milli alveg
forviða á því, að Olga skyldi ekki
liafa liaft vit á, að auglýsa trúlofun-
ina og lýsinguna í öllum blöðuní og
á áberandi stað. Og þvi fanst það
skrambi liart, að hún skyldi ekki einu
sinni hafa sagt systrum sinum frá
þessu. Að visu rendu þær grun í, að
þetta afskiflaleysi Olgu væri kannske
gert af ásettu ráði og mætti búast
við, að það mundi lialdast framvegis,
en eigi að siður var nú ekki látið
undir liöfuð leggjast, að reyna að
komast að hvar hún væri niður kom-
in og livar hjónavígslan ætli að fara
fram. En þær urðu einskis vísari um
þetta, veslings systurnar!
Einn góðan veðurdag komst Malla
að þvi af tilviljun, að konsúlshjónin
væri komin heim fyrir löngu. Syst-
urnar skutu nú á ráðstefnu og úrslit
hennar urðu þau, að ákveðið var að
bjóða konsúlshjónunum í vanda-
mannagildi heima lijá lækninum.
Konsúllinn svaraði, að lianii og frúin
væri því miður forfölluð, að gefnu
tilefni, og svo ljet hann fylgja afrit
af gamla brjefinu hennar Möllu, þar
sem hún fór fram á, að Olgu skyldi
sagt upp vistinni í Vöruhúsinu, til
þess að bjarga heiðri ættarinnar.
Og svo urðu systurnar að leggja
árar í bát og gera eins og þær gátu
til þess, að halda því leyndu, að þær
liefðu átl systur, sem ekki liefði verið
þeim samboðin, en sem örlögin hefðu
liefnt með því, að gera þær ósam-
boðnar henni. Svona gengur það ..
------------------x------
— Hvernig stendur á þvi, að þjer
sendið atveg óskrifaða örk í umslag-
inu?
— Brjefið er lil konunnar minnar
— við höfum ekki talast viðí þrjár
vikur.
Miklar birgðir ávalt
fyrirliggjandi af nýtísku
hönskum i
Hanskabúðinni
Austnrstræti 6
asE