Fálkinn - 02.05.1931, Blaðsíða 11

P A L K I N N
11
Úrið prinsins.
Saga eftir P. Herbo.
Pjetur var búinn aS eignasl litla
systir.
Það var ákaflega gaman bæði fyrir
hann og foreldra hans. Þó voru
ein vandkvæði á þessu öllu saman,
og það var það að á meðan mamma
Pjeturs litla lá i rúminu var enginn
til að hugsa um hann, því að pabbi
hans varð að vera úti á engi eins og
hann var vanur til þess að vinna fyr-
ir fjölskyldu sinni. Pjetur var að vísu
•stór strákur, sex ára gamall en þó of
lítill til þess að geta sjeð um sig al-
gerlega sjálfur.
Það var ákveðið að senda hann til
ömmu hans i Lyngbæ í hálfan mán-
uð. Pjetur neitaði þessu algerlega.
Hann þurfti að passa stelpuna.
Mamma hans lofaði að hún skildi
sjá um liana á meðan Pjetur væri í
keip.
„En ef jeg gæfi þjer nú fjórskild-
ing?“ spurði faðir hans.
Pjetur hristi höfuðið ákveðinn.
„Eða stóran sykurgrís?" sagði móð-
ir hans.
Sykurgrís var það besta sem Pjet-
ur þekti en hann stóðst þó freist-
inguna.
„En ef jeg nú gæfi þjer reiðhest?
spurði faðir Pjeturs hlæjandi.
Augu Pjeturs ljómuðu.
„Má-jeg sjá hann?“
„Jeg verð fyrst að búa liann til.
En bíddu svolítið við“.
Og pabbi hans fór út í skemmu.
Hann sagaði og telgdi, límdi og mál-
uði og um háttatima var hann bú-
inn með iistaverkið. En hvað hest-
urinn var fallegur! Það kom vatn í
munninn á litla drengnum þeg-
ar hann liorfði á þvílíkt furðuverk!
Höfuð og búkur var hárautt, fax og
tagl var úr reglulegu hrosshári, beisl-
ið var fléttað úr seglgarni og prikið,
sem hann var festur á var einnar
álnar langt.
Jú, það var dýr, sem ekki átti sinn
lika!
„Gemmér hann“ sagði Pjetur.
Daginn eftir var haidið áleiðis til
Lyngbæjar. Pjetur reið „Rauðtopp“,
en pabbi hans varð að gera sjer að
góðu að labba.
Örnniu þótti vænt um geslinn.
Hún bakaði handa honum pönnu-
kökur. Hún sagði honum sögur af
kónginum og drotningunni sem
hjuggu í höllinni þar rjett hjá.
Alt var svo skemtilegt.
En annað slagið varð Pjetur að
hirða um „Rauðtopp".
Fyrstu dagana fór hann ekki nema
•'jett út fyrir stofu ömmu sinnar.
En smátt og smátt fór liann að hætta
■sjer lengra frá bænum, og dag nokk-
Urn kom hann að húsi sem var miklu
öiiklu stærra en hún ömmu hans.
Við dyrnar stóðu hermenn með
hrugðin sverð og byssur um öxl, þeir
háru geysistórar bjarnarskinnshúfur
ú höfðinu. Hliðinu var hrundið upp.
ylmir hestar drógu vagna út um hlið-
ið, ökumennirnir voru klæddir í
rauða frakka. Hermennirnir stóðu
teinrjettir og hreyfðu hvorki legg
nje lið.
Já, þarna var eitthvað um að vera,
sem vert var að skoða.
Pjetur stje af baki „Rauðtopp“ og
horfði inn um grindina. Ó, þarna
inni á flötinni stóðu margar rað-
ir af tindátum og i miðjunni stóð
lítill drengur, sem virtist á engan
hátt vera ánægður.
Það var óskiljanlegt.
Án þess að vita hvernig það at-
vikaðist var Pjetur alt í einu kom-
inn inn fyrir grindina og stóð mitt
í allri dýrðinni.
„Hver ert þú“ spurði ókunni dreng-
urinn undrandi og horfði á föt Pjet-
urs litla, sem vel hefðu getað ver-
ið dálítið hreinni og voru bætt á
ýmsum stöðum.
„Jeg er Pjetur!"
„Jeg er prins, og á seinna að verða
kongur".
„Nú jæja! En jeg ætla að verða
hermaður og fá mjer langt, langt
sverð! Eru þetta hermennirnir þín-
ir? Eigum við að leilca okkur?
Pjetur fór að raða til hermönn-
unum.
Æ, við skulum ekki vera að leika
okkur að þeim, þeir eru svo leiðin-
legir. Hvað hefirðu þarna undir hend-
inni?
Það er „Rauðtoppur“. Nú skaltu
skaltu fá að sjá hvað hann getur
lilaupið vel“.
Hann settist klofvega á prikið og
þaut eins og hvirfilvindur um flöt-
inn.
• Prinsinn var frá sjer numinn.
Má jeg, má jeg líka reyna? spurði
hann ákafur, þegar Pjetur kom móð-
ur og inásandi aftur.
Pjetur leyfði honum það, en bað
hann að gæta þess vel að detta ekki
af baki, því „Rauðtoppur“ væri
slæmur með það að kasta af sjer.
Og svo reið prinsinn af stað. Það
var nú reið í lagi! Aldrei hafði hann
skemt sjer eins vel.
„Má jeg eiga hann? spurði hann.
„Nei! Pjetur reif hann af lionum.
„Mundu það að faðir minn er kon-
ungur!“ mælti prinsihn og setti á sig
merkis svip.
„Já pabbi minn er líka verkamað-
ur og hefir smíðað „Rauðtopp“, mælti
Pjelur.
„Og fallbyssurnar líka?“
„Nei!“
Prinsinn varð daufur i dálkinn.
Alt í einu hýrnaði yfir bonum aft-
ur.
„En viltu þá þetta?“ spurði hann
og dró upp úr vasa sinum splunkur-
nýtt silfurúr.
Augu Pjeturs litla ljómuðu. Hann
greip úrið og rjetti prinsinum „Rauð-
topp“ sinn. Prinsinn stje samstundis
á bak og þeysti upp að slotinu.
Það varð uppi fótur og fit þegar
Pjetur kom heim og sagði frá því, sem
fyrir hann hafði komið.
„Ertu alveg genginn af göflunuml
Ekki nema það þó: úrið prinsins
sjálfs!
Amma gamla flýtti sjer á fund
þjónsins, hann sagði yfirþjóninum
það, svo komst það til liirðsiðameist-
arans og svo koll af kolli þangað til
bæði konungurinn og drotningin
vissu hvað við hafði borið, það komst
alt í uppþot út af þessu en prinsinn
sat fastur við sinn keip og vildi elcki
láta aftur „Rauðtopp“ sinn.
Svo leið og beið. Pjetur bar úrið i
vasa sinum frá þesum degi og það
gekk vel altaf, en einu sinni stansaði
„j?aá getur verið jeg sé gamaldags
Þvottar
mínir
veröa
hvítari
meö
RINSO
u
LEVE n BROTHERS LIMITB.D
f»ORT SUNLIOHT, ENQLAND,
segir húsmóðirin
„En jeg er ekki svo heimsk, að jeg snui
baki við einhverju góðu, af þvi það er
nýtt. Til dæmis Rinso. Gamla aðfer-
ðin, að núa og nudda tímum saman og
brúka sterk bleikjuefni til að gera þvot-
tana hvita, vann verkið helmingi ver en
Rinso. Rinso gefur ljómandi sápusudd,
nær út öllum óhreinindum og gerir
þvottana hvíta. Þeir purfa enga bleikju og
endast því miklu lengur. Fylgdu með
tímanum eins og jeg og þvoðu með
Rinso.“
Er aðeins selt i pökkum
— aldrei umbúðalaust
Lítill pakki—30 aura
Stór pakki —55 aura
W-R 22-047*
það. Það var á vigvellinum. Pétur
var orðinn hermaður og kominn í
orustu. Sprengikúla sprakk skamt frá
þvi, sem liann stóð og brot úr henni
lenti í Pjetri og annað í úrinu.
Það var bundið um sár Pjeturs og
læknarnir lofuðu honum að hann
skyldi aftur komast á fætur. En við
úrið var ekkert hægt að gera. Það
lá nú á borðinu hjá Pjetri og hann
horfði annað slagið til þess með
sorgarsvip.
Dag nokkurn var hurðunum hrund-
ið upp á gátt og Friðrik konungur
VII. gelck inn i sjúkrastofuna til þess
að heimsækja liina hraustu, særðu
hermenn sína.
Hann gekk frá einu rúmi til ann-
ars og talaði vingjarnlega til allra.
Nú kom hann að rekkju Pjeturs og
sá úrið á borðinu.
„Þetta hefir fengið fyrir ferðina“,
mælti hann.
„Já“, sagði Pjetur, „já, og þó hafið
þjer einu sinni gefið mjer það“.
Konungur horfði til skiftis á Pjetur
og úrið.
Svo man hann alt i einu eftir löngu
liðnum viðburði þegar hann var litill
drengur.
„Nei, er það Pjetur! hrópaði hann
upp yfir sig. Hann grípur hönd lians
og fer nú að rifja upp fyrir sjer það
sem við hafði borið þegar þeir voru
drengir. Og nú spyr konungur hvern-
ig það hafi gengið fyrir leikfjelaga
sínum eftir það að hann var orðinn
fullorðinn maður.
„Ja, það hefir nú verið litið annað
en strit og stríð. En jeg á líka ,mörg
börn, og þau eru öll hraust og vel
sköpuð, hamingjunni sje lof“.
Þeir töluðu lengi saman hermaður-
inn og konungurinn. Og þegar kon-
ungur stendur upp klappar hann
Pjetri á hendina.
„Jæja þá, reyndu nú að verða frísk-
ui aftur, og farðu svo heim til konu
og barna, jeg skal ekki gleyma þjer“.
Pjetur varð frískur aftur og fór
heim til sín. Það lá stórt brjef heima
og beið hans. Það var konunglegt inn-
sigli fyrir því. í brjefinu lá skjal, sem
gerði hann að eigana góðrar jarðar
þarna i nágrenninu.
Það var gjöf frá Friðriki konungi.
Já, „Rauðtoppur" var sannarlega kon-
unglega goldinn.
— Verið þjer svolilið glaðlegur,
sagði ljósmyndarinn.
—- Það þori jeg ekki. Jeg ætla að
senda konunni minni myndina upp
í sveit, og ef jeg er glaðlegur, þá
kemur hún beina leið heim til þess
að grafast fyrir, hvernig í ósköpun-
um standi á því.
•■■«■■■•■■■■*■■■«■■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
j M á I n i n g a -
■
vörur
■ ■
Veggfóður
■ ■
■ 8 :
■
: Landsins stærsta úrval. i
Umálarinn«!
Reykjavík.