Fálkinn - 02.05.1931, Blaðsíða 14

14
F A L K I N N
hefi sjeð herra Walton hlæja“.
„Og fóruð þjer svo niður aftur?“
„Já, niður í horðstofuna. Og síðan hefi jeg
ekki sjeð hann“.
„Spurði hann yður nokkurs?“
Brytinn góndi á liana. „Nei, ekki um ann-
að en hvar herbergið væri“.
Hún stóð hugsandi og beit á vörina. „Hann
spurði yður ekki, livort aðrar dyr væri á
húsinu en aðaldyrnar?“
„Nei, ungfrú“.
„Og þjer sáuð engan xnann þarna uppi?
Fóruð þjer inn í herbergið?“
„Nei, ungfrú, jeg skildi við hann í dyr-
unum.
Hún kinkaði kolli. „Þakka yður fyrir,
Parker. Góða nótt“, sagði hún svo og fór
inn í herbergi sitt.
Dóru var alt þetta ráðgáta. Hún sat á rúm-
stokknum og rifjaði það upix alt saman. Rex
elskaði hana, það var hún viss um. Ást
hans hafði farið dagvaxandi. Ekki mundi
hann vilja gegna dutlungum sínum, ef það
hrygði hana. Það hlaut eiltlxvað að hafa
komið fyrir, frá því að hann fór út úr horð-
stofunni og þangað til hann hvarf. Gæti það
verið Parker----------?“
Hún hló að þessari hugsun. Parker! Hann
þessi góðlátlegi og friðsami maður!
Loks fór liún að hátta og þrátt fyrir úr-
ræðaleysið, þrátt fyrir þann drunga, sem
hvíldi yfir framtið hennar, þá sofnaði liún
eftir fimm mínútur. Svefnherbergið vissi út
að Portland Place, og áður en liún fór í rúm-
ið hafði hún opnað glerliurðina út að svöl-
unum, sem lágu meðfram gluggunum á ann-
ari hæð og litið út. Klukkan sló tólf í þeixn
svifum, en það var síður en svo, að umferð
væri hætt um toi-gið, því að það var dans-
leikur í Queens Hall og á miðri götunni stóð
röð af vögnum sem biðu gestanna, en runa
af bifreiðum gekk fram og aftur um torgið.
Það var ekki dynur af bíl, sem vakti hana.
Það var orðið hljótt úti á götunni og ekki
svo mikið sem fótatak síðhúins manns rauf
þögnina. Hún leit á gullúrið sem lá á nátt-
borðinu. Vísirarnir stóðu á fimm mínútum
yfir þrjú. Það var ekki heldur rigningin, sem
buldi á stehistjettinni. Kannske var það
þruma, datt henni í liug, af þvi að liljóðið
var ekki ósvipað og um leið og hún settist
upp í rúminu kom glampi á gluggann.
Hún fleygði yfir sig kímonó og gekk út
að glugganum til þess að loka honum. Þeg-
ar hún leit út kom annar glampi og hún
hörfaði eilt skref aftur á bak og rak upp
óp, því í hinum enda svalanna sá hún
skuggalega veru hnipra sig við grindverk-
ið. Það var karlmaður í svörtum frakka,
sem gljáði á af vætu.
Eftir eina sekúndu hafði liún áttað sig og
smelti hespunum á gluggakrókana með
skjálfandi hendi. Á næsta augnabhki þaut
hún upp stigann, upp til vinnufólksins.
Parker stóð i dyrunum hjá sjer og var í
yfirfrakka.
„Parker — það er maður á svölunum fyr-
ir utan svefnherbergið mitt!“ veinaði hún.
„Þjófur-------!“
Gamli maðurinn hvarf inn i herbergi sitt
til þess að leita sjer að vopni og fór svo á
undan henn niður stigann. Þegar hann
kveikti í herbergi hennar sá Dóra, að hinn
glugginn var opinn og hún hafði í fátinu
gleymt að loka honum líka.
„Það er ekki nokkur hfandi sál á svölun-
um núna, ungfrú“, sagði Pai-ker þegar liann
kom inn aftur, votur af rigningunni. Einn
af stóru urtapottunum er brotinn, en það
getur veríð að vindurinn hafi feykt honum
um“. I sama hili rak hann augun í vot spor
á gólfinu, við hinn gluggann. „Lítið þjer á,
ungfrú", mælti lxann og henti lienni.
Það leið augnablik þangað til henni skild-
ist þýðing þessa, en svo gat hún varla náð
andanum af hræðslu. „ Það hefr veríð mað-
ur lijerna inni!“ hrópaði hún og kveikti á
litla lampanum við skrifborðið. Hún sá nú
greinilega að það var ekki eitt heldur mörg
spor á gólfinu; þau sáust vel á hláa dúknum
á xniðju gólfinu. Hún kom með fingurinn
við eitt þeirra, það var vott ennþá. „Hann
lilýtur að hafa komið inn eftir að jeg hljóp
út,“ sagði hún hvíslandi og gamla skamm-
byssan, sem brytinn hjelt á, titraði.
„Þá er hann ennþát hjerna í húsinu, ung-
frú“, hvíslaði liann.
„Hringið þjer á Benett“, sagði hún og hon-
um ljetti við; liún mundi alt í einu eftir
stóra og sterka hílstjóranum, sem svaf út í
skálanum hinumegin við portið; en svo fjelst
honum aftur hugur, þegar hann mundi, að
hann yrði að fara niður, til þess að opna
fyrir lionum.
Parker læddist lafhræddur niður í and-
dyrið að eldhúsdyrunum og bandaði með
skammbyssunni. Bennett var skýrt frá því í
fáum orðum livað á seiði væri og þau þrjú
—? því að Dóra hafði klætt sig — hófu nú
leit urn húsið.
Hurðin að bókastofunni stóð upp á gátt, en
enginn nxaður var þar inni. Úr bókastof-
unni var mjór gangur inn að þjónaherberg-
inu og þá leið liafði óboðni gesturinn farið.
Þar var væta á gólfinu og vætublettir sáust
á kölkuðum veggjunum, eins og vot klæði
hefðu strokist þar við. Sporin hjeldu áfram
inn í þjónaherbergið.
„Hann hlýtur að hafa verið lijer fyrir fá-
um sekúndum“, sagði Dóra, og i sama bili
heyrðu þau glymja í forstofuliurðinni, sem
var skelt i lás.
Bílstjórinn snaraðist fram í forstofuna, reif
upp hurðina og hljóp út. Á götunni var ekki
annað að sjá en bíl, sem í sama augnabliki
ók frá gangstjettinni þar sem hann liafði
staðið og þaut burt á fullri ferð. Bennett
liljóp sem fætur toguðu á eftir, en þá jók
billinn ferðina, og komst í hvarf.
Bennett fór inn aftur. „Það hefir vitan-
lega veríð hann, jeg er handviss um það“,
sagði hann. „Hann var að livex-fa inn í vagn-
inn, þegar jeg kom í dyrnar“.
„Sáuð þjer númei'ið, Bennett?" spurði
Dóra rólega.
„Nei, jeg komst ekki nógu nærri til þess“,
sagði hann og klóraði sjer vandræðalega í
vangann. „Það er nýtt, að þjófar komi í bif-
reiðum! Hvar sá ungfníin hann?“ Og þegar
lxún liafði sagt hinum það, sagði liann:
„Hvernig skyldi hann liafa komist upp á
svalirnar ?“ Hann fór út og góndi upp á liús-
vegginn og varð ljóst, að sæmilega fimum
manni væri auðvelt að komast upp vegginn.
„En hversvegna fór hann inn í herbergið
mitt? Hversvegna i'eyndi hann ekki að kom-
ast inn á neðstu hæð?“ mælti hún og gleymdi
því, að það voru hlerar fyrir gluggunum á
neðstu hæðinni, þangað til Parker hafði vak-
ið athygli hennar á þessu.
„Á jeg að síma til lögregunnai', ungfrú?“
spurði Parker þegar þau voru komin inn
aftur, en Dóra liristi höfuðið.
„Jeg liekl það stoði ekki hót, og jeg vil
heldur ekki gera það án vitundar föður míns.
Honum finsl meira en nóg koniið af blaða-
skrifum um okkur — og það finst mjer
reyndar líka —“ bætti liún við og brosti.
Ilún gekk inn i dagstofuna og inn i bóka-
stofu föður sins. Ekki gat liún sjeð að snert
liefði verið á neinu í þessum herbergjum og
gesturinn ókunni liafði líka ekki liaft tíma
til að standa þar við. Hann hafði verið stadd-
ur í hókastofunni þegar Bennett kom inn og
þaðan hafði hann svo laumast inn í þjóna-
herbergið. Þær láu sekúndur, sem hann liafði
liaft upp á að hlaupa höfðu gefið honum
svigrúm til að skjóta slaghrandinum frá
hurðinni. Ilún truflaðist í þessum liugleiðing-
um við að Parker rak upp undrunaróp.
Á borðinu við dyrnar lá hlutur, sem liún
liafði ekki komið auga á; það var langskeft
Browning-skammbýssa. „Hann hefir lagt
liana af sjer meðan haml var að skjóta slag-
brándinum frá“, sagði Bennett með íhugun-
arhreim í röddinni. „Jeg var heppinn, að jeg
skyldi ekki ná í hann áður en hann opnaði
dyrnar“.
Dóra grannskoðaði vopnið. „Er hún hlað-
in?“ spurði hún.
Bennett tók hyssuna og fór að rannsaka
liana. „Já, það er eitt skothylki í hlaupinu
og eftir þyngdinni að dæma er hólfið fult“.
„Jeg lield að jeg verði að hríngja til Sepp-
ings“, sagði hún. „Viljið þjer útvega mjer
samband, Parker?“
Jim var í fasta svefni þegar liringt var;
hann hjelt að það væri Joan, sem vildi tala
við liann, vatt sjer fram úr rúminu og greip
tólið. Það var hin skæra rödd Dóru, sem
sem hann heyrði: „Jimmy, það hefir verið
innbrot hjern en jeg vil ógjarna láta lögregl-
una vita af þvi. Gætuð þjer ekki komið hing-
að og gefið mjer góð ráð. Pahhi er ekki
heima. Æ, góði komið þjer?“
„Jeg skal vera lijá yður eftir tíu mínútur“,
sagði hann og þóttist geta efnt það.
Það drógst þó upp í liálftíma þangað iil
hann kom inn i skrifsofuna og hitti þar
Dóru, sem sat við skrifborð föður síns með
skammbyssuna á borðinu fyrir framan sig.
Hún skýrði lionum frá hinum óvænta við-
burði í fám orðum, og hann tók aldrei fram
í. Þegar lnin liafði lokið máli sínu sagði
hann:
„Innbrotsþjófar eru ekki vanir að aka um
i bifreiðum, neina i skáldsögunum. Skyldi
Bennett elcki liafa skjátlast. Þetta e rsenni-
lega einhver drykkjurúts-eftirlegukind, sem
liefir komið úr liúsi lijer nálægt og----“
Jimmy, sem liafði verið að skoða skamm-
byssuna meðan liann talaði, þagnaði i einni
svipan. „Nú brá mjer!“ segir hann svo,
„Getið þjer sjeð þetta?“
„Hvað er það?“ spurði húii.
„Nafn“. Hann bar skammbyssuna upp að
augum liennar, svo hún gæti sjeð betur. Það
var ekki um að villast: á skaftið var krotað
orðið „Kupie“.
X. KAPlTULl.
Sólin var risin og liafði baðað strætin í
geislaflóði, þegar Jim labbaði heim til sin
á Knigtsbrigde og lauk upp aðaldyrunum.
Þjónninn lians var að liita kaffi og lyktina
lagði fram á ganginn. „Jeg heyrði að liús-
bóndinn fór út“, sagði þjónninn, til þess að
gera grein fyrir hversvegna hann hefði far-