Fálkinn - 09.05.1931, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
■■■■■ ■■■■•
Eftir Ólaf ólafsson, kristniboða.
EITT ER NAUÐSYNLEGE. —
HORFUM Á JESÚ.
Til þess birtist Guðs sonur,
að hann skyldi niðurbrjóta
verk djöfuflsins.
(I. Jóh. 3, 8.)
Látlaus umliugsun um sálaróvininn,
er ein af yfirsjónum guðs barna. Þeim
ógnar vald lians og verk, og veldur
þeim kjarkleysi og víli. Satt er það
að vísu, að liann er voldugur. Lút-
lier hefir óefað rjett fyrir sjer, þó
hann kveði fast að orði: „Hans vald
er vonskugnægð, hans vopn er grimd
og slægð, á oss liann hygst að herja“.
Mjög óskynsamlegt væri að gera
oflítið úr valdi óvinarins. Hann er
drotnari, voldugur drotnari. Sýnir
það sig fullljóst á vorum timum. Af
hverju stafaði heimsstyrjöldin, þær
hræðilegu blóðsúthellingar? Djöfull-
inn stóð þvi öllu samau að baki. Hann
sigaði hverri þjóðinni á fætur ann-
ari út i striðið, þvi hann hefir yndi
af manndrápum. Hann er „mann-
drápari frá uppliafi“, eins og ritning-
in orðar það. Og djöfullinn sjer fyrir
því að flaumur bakmælgis og lýgi
berist um allan heim. Þvi hann er
„lygari og lyginnar faðir“.
Að álíta djöfulinn vera lieimskan
og fávísan, eins og fornar skröksög-
ur lýsa lionmn, er hættuleg villa.
Hann er kænn og grimmur óvinur.
Vjer megum ekki gera oflitið úr hon-
um.
En við megum heldur ekki yera
ofmikið. úr óvinum. Hann er samt
sem áður sigraður andstæðingur. Jesús
hefir tekið frá honum völdin, á Gol-
gata. Þar hefir „sæði konunnar mar-
ið höfuð höggormsins“. Um það hef-
ir Lúther komist svo að orði: „Hann
engu orka kann, því áður dóm fjekk
hann; eitt orð má fljótt hann fella“.
Hvaða orð ætli Lúther þá hafi
haft i huga? Orðið Jesús ef til vill,
eða kross. Mjer er þó nær að halda
að liann eigi við orðið „fullkomnað".
Með þvi orði lýsti Jesús yfir sigri
sínum frá krossinum, — sigrinum
yfir djöflinum. Beinum vjer þessu
orði að óvininum, verður hann að
hörfa undan. Ógjarna gerist hann
minnugur ósigurs síns á Golgata.
Guði sje lof, að Jesús hefir rænt
óvininn völdum. Hann, sem er voldug-
astur, sigraði hinn volduga. Hvernig
hefði annars farið fyrir oss? Vjer
heíðum fljóttt gefist upp, hefðum
vjer barist við liann með eigin kröft-
um. Hefir bitur reynsla kent oss, að
„með eigin kröftum enginn versl“.
En nú þurfum vjer ekki að berjast
við óvininn með eigin kröftum. Skip-
um oss undir krossmerkið, og fest-
um traust vort á Krosti. „Sigur þinn
oss sigur gefi, sigurhetjan Jesús
minn!“
Hversvegna ert þú að fást um vald
djöfulsins, sjert þú barn Guðs? Hvað
tekur það til þín, hafir þú fundið at-
livarf lijá Jesú? því skaltu ekki
gleyma, að þá hefir óvinurinn ekkert
vald yfir þjer. Vjer erum Guðs, og
djöfullinn hefir ekki meira vald yfir
oss en það, sem vjer sjálfir leyfum
honum að ná.
í hinu alþekta riti Bunyans, „För
pílagrímsins", segir á eiiium stað, að
Kristinn kom að fagurri liöll. En fyr-
ir framan liöllina liggja tvö öskrandi
ljón. Nú varð Kristinn liræddur og
(latt í liug að snúa við. En þá er lion-
um sagt að ljónin sjeu bundinn. Og
reyndist það satt. Höfðu ljónin festar
um hálsinn, og komust ekki lengra
en hlekkirnir gáfu eftir. Varð þá
nokkurt bil á milli þeirra, og er Krist-
inn fór miðja götu, gátu þau ekki
unnið honum mein. — Líkingin er á-
gæt. Djöfullinn er þvílíkt öskrandi
ljón, en við nánari athugun sjást
hlekkirnir, fjötrarnir. Frh.
Vinátta dýranna.
Hundum og köttum kemur venjulega illa saman, en myndin sýnir undantekningu. Þarna eru ketlingar að
leika sjer kringum tík, sem hefir þá á fóstri.
„Þeir rifast eins og hundar og
kettir“ er máltæki um óróaseggi,
sem ekki geta eirt saman. Og
ekki sist er sagt: Þau rífast eins
og — — áður er sagt, vegna þess
að því miður er samlíkingin um
samkomulag liunds og kattar,
þráfaldlega notuð til þess, að
lýsa hjúskaparferli fólks, sem
lent hefir í hjónahandi, án þess
að eiga það sameiginlegt, sem
skapað geti farsælt hjónaband.
En svo vill það einkennilega
til, að einmitt í sjálfu dýrarík-
inu gerast hlutir, sem verða
manninum og málshættinum til
miska. Þess eru sem sje fjölda
mörg dæmi úr dýraríkinu, að
eigi aðeins hundi og ketti geti
komið vel saman lieldur og
miklu fjarskyldari dýrategund-
um. Myndirnar, sem hirtast í
þessari grein eru einskonar sönn-
un l'yrir því.
Fyrst og fremst eru það liús-
dýrin, sem geta fest trygð hvert
við annað og sýnt ótrúlegt trygg-
lyndi við dýrategund ólíka sjer
sjálfri, svo sem hesturinn, liund-
urinn, kýrin, kötturinn og meira
að segja alifuglar. Flestir þeir,
sem eftirtektargáfu hafa, munu
fyr eða siðar hafa veitt þessu at-
hygíi. Þeir sem að sjerstaklega
lvafa gefið sig að því, að kynna
dýr af fjarlægum tegundum
liverri annari, munu einnig hafa
rekið sig á, að það er naumast
það spendýr til í veröldinni, sem
ekki er hægt að láta komast í
vinfengi við jafnvel ólíkustu út-
gáfu sinnar tegundar. Mennina
sjálfa furðar á þessu; þeim finst
það óeðlilegt að t. d. hundur og
tígrisdýr geti bitist á í vinfengi
og leikið sjer, vegna þess að
sannað er af mannlegri reynslu,
að tveir menn, sem kannske hafa
verið samherjar í stjórnmálum
um margra ára slceið verða síð-
ar svo ósammála, að það reynist
miklu erfiðara að sansa þá og
sætta en liund og kött.
En hundur og köttur; er það
ekki of langt farið í líkingamynd-
um af stjórnmálaflokkum. Það
vita engir hetur, en þessir göf-
ugu menn sem rífast. Og skal
ekki farið frekar út í þá sálma.
Einu sinni urðu Herodes og
Pílatus vinir. Það var politík,
sem sætti svo mikilli furðu, að