Fálkinn - 09.05.1931, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
RALEIGH
THE ALL-STEEL BICYCLE
Það eru mörg
reiðhjól til að velja á
miili, en aðeins eitt
RALEICH
THE ALL STEEL BICYCLE
sem er a ð ö 11 u
I e y t i smíðað í hin-
um stóru Raleigh
verksmiðjum í
Englandi.
Þjegilegri og mýkri
akstur samfara miklum
styrkleik gefa yður
meira 'verðmæti fyrir
peninga yðar,
Raleigh verðskrár send-
ar ákeijpis.
ÁSGEIR SIGURÐSSON
Hafnarstræti 10—12
Aðalumhoð fyijr Island.
1
„0rninn“
reiðhjól
eru og verða
Þau
traustustu
fallegustu
Ijettustu
endingarbestu
ódýrustu
Laugaveg 20
LAXVEIÐATÆKI
(lirvals tegundir)
fyrsta sendingin komin:
Laxastangir
Silungastangir
Stangarhjól, fjöldi teg.
Laxalínur, margar teg.
Laxaköst, margar teg.
Laxaflugur, margar teg.
Laxaönglar
Silungaönglar
Spúnar, margar teg.
Flugubox
o. m. m. fl.
Komið meðan úr nógu er að
velja.
Veiðarfæraverslunin
GEYSIR«
■111111111111111111111111111111111111
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
ið svona snemma á fætur. „Er nokkuð nýtt
að frjetta af herra Walton?“
Jimmy liristi liöfuðið.
„Mjer finst þetta alt svo dularfult“, sagði
þjónninn um leið og hann setti rjúkandi
kaffibolla fyrir húsbónda sinn.
„Já, okkur finst það öllum“, svaraði
Jimmy stuttur í spuna, til þess að þagga nið-
Vtr í þjóninum, því að hann var ekki i slvapi
til að fara að rölcræða hvarf Rex Waltons
við þjón sinn, á þessum tima sólarhringsins,
enda þótt Albert væri mesti ágælismaður.
En hann iðraðist þegar í stað eftir hvernig
hann hafði svarað og sagði: „Ilversvegna
ætti yður að finnast það dularfult, Albert?“
„Man liúshóndinn, þegar „majórinn" fór
í ferðalagið í hittifyrra ?“ Því Albert var alt-
af vanur að kalla Rex Waíton „majórinn"
og ekkert annað. Hann iiafði verið í herdeild
Waltons í Frakklandi, og þó að Rex liækk-
aði i tigninni siðar, þá lijelt liann áfram að
vera „majórinn“ í íhaldslund Alberts, því
að hann liafði þekt hann sem majór.
„Já, það man jeg vel“, sagði Jim og leit
upp. „Þjer meinið þegar hann tók sjer frí-
ið?“
„Já, og ef liúshóndinn man það, þá töluð-
uð þjer oft um hann. Jeg man að einu sinni
sögðuð þjer við árbítinn, að yður þætti gam-
an að því að ná í liann, og að þjer vilduð
óska, að liann hefði látið yður vita, hvert
ferðinni væri heitið. Þjer sögðuð að það væri
svo erfitt að eiga við fóllv, sem hyrli út i
bláinn, án þess að láta vita hvert það færi“.
Jim kinkaði kolli. „Þvi liafði jeg nú
gleymt, Albert. Hann var þrjá mánuði að
heiman, að sumarlagi, var það ekki? En
livarf hans núna verður ekki einkennilegra
fyrir það, Alhert“.
Máske, máske ekki“ svaraði Alhert undir-
gefinn. „Því að jeg sá majórinn meðan liann
var i friinu“.
„Það liafið þjer aldrei sagt mjer“, mælti
Jimmy forviða.
„Nei, því það var sjerstök ástæða til, að
jeg sagði húshóndanum ekki af því. Það var
suður í Gloucliesterhire, þann áttunda ágúst;
jeg man mánaðardaginn svo vel, því að það
var daginn sem hann hróðir minn giftist,
og húsbóndinn man víst, að jeg fjekk
þriggja daga leyfi til þess að fara þangað“.
Jim kinkaði kolli.
„Eftir að hróðir minn var farinn í brúð-
kaupsferðina gerði jeg mjer eldhúsdag og
lieimsótti þetta skyldfólk mitt, sem á heima
i Spurley, smáþorpi þarna rjett hjá. Jeg var
að fara yfir brúna á ánni við Spurley og
kom þá auga á mann, sem var eins og um-
renningur til fara, og sat á bekk neðan við
hrúna, en það var eitthvað við liann, sem
mjer fanst jeg kannast við. Hann var í göml-
um fataræflum og flibbalaus — jeg sá
bringuna á honum og hún var nærri því
eins sólbrend eins og andlitið. Skeggbrodd-
arnir stóðu út úr vöngunum á honum og
liárið náði niður á háls. Jeg held ekki að
hann hafi tekið eftir þegar jeg kom, því að
hann leit ekki upp, en jeg hugsaði með sjálf-
um mjer: „Jeg þekki þig, kunningi“, en jeg
gat hara ekki komið fyrir mig í svipinn
liver maðurinn var, — ekki fyr en jeg kom
til Spurley, þá rann alt í einu upp fvrir mjer
að þetta væri majór Walton“.
„Herra Walton“? tók Jim fram í, með
efunarrödd. „Eruð þjer viss um þetta?“
„Hárviss“, svaraði Albert með áherslu".
„Jeg var svo viss um það, að jeg sneri við
til þess að tala við liann, því að jeg hjelt
kannske, að hann byggi í tjaldi; en þegar
jeg kom að brúninni aftur þá var liann horf-
inn. Jeg fór í næsta þorp og spurði, en þar
kannaðist enginn við hann, og jeg þori að
sverja, að hann liafði ekki komist til Spur-
ley á meðan eða hafði farið fram hjá mjer
á veginum. Og aðra vegi gat ekki verið um
að ræða“._
„Hvað liafðist lierra Walton að þarna við
ána? Sat liann aðgerðarlaus og góndi á
ána ?‘
„Nei, hann var með þrjár steinvölur og
fleygði þeim upp í loftið og greip þær aftur,
alveg eins og leiktrúðar gera“.
Jim kæfði niðri í sjer undrunaróp, þvi að
þetta var einmitt uppálialds iðja Waltons, í
tómstundum iians; það var gamall vani frá
skólaárunum og liann var mjög hreykinn af
fimi sinni í þessu; en það gat Albert alls ekki
vitað neitt um. En þetta staðfesti að Jimmys
áliti, frásögn Alberts, og hann tók ákvörðun
samslundis: „Farið þjer til Spurley á morg-
un, Albert og kannið sveitina, þvert og endi-
langt. Það gæti hugsast að majorinn ætti
sumarhústað þar suðurfrá, lireysi sem liann
gæti falið sig í, þegar hann vill liafa næði.
Ef þjer fáið minsta grun mn, að herra Wal-
ton sje þarna, þá sendið þjer símskeyti eða
farið á næstu símstöð og hringið til mín.
Það fer lest til Glouchester klukkan átta,
náið í liana“.
Sama morgun fór Jimmy til Joan svo
snemma sem liann gat, og sagði henni hvers
hann liefði orðið vísari, en hún gat ekki
gefið honum neinar upplýsngar frekar.
„Jeg lief ekki liugmynd um, hvar Rex var
í sumarleyfinu sínu í fyrra. Hann liefir svo
gaman af svona óvenjulegum ferðalögum.
Jeg man eftir, að eitt sumarið fór hann
gangandi austur um alt Rússland og ijet
ckki éinu sinni hann pabha vita, livar hann