Fálkinn - 09.05.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Stórfeld Wienar-nýung:
HárlUunargreiðan
Heimseinkaleyfi, verndað í öllum
menningarlöndum.
Með almennri greiðu
Þessi greiSa liSar og viSheldur liS-
un hars ySar, ef þjer aSeins notiS
hana daglega. Þjer fáið indæla hár-
hðun þegar við fyrstu notkun. A-
hyrgjumst góSan árangur og holl á-
hnf. Höfum hundruð þakkarbrjefa
tra anægðum notendum, meðal ann-
„Viena“-greiðan er ómissandi öllum
íl’s/, frægum kvikmyndaleikkonum.
|ð fara vel. Verð d. kr. 2.50 að við-
konum og körlum, sem vilja láta hár-
bættu burðargjaldi, 2 stk. burðar-
gjaldsfritt. Send gegn póstkröfu....
Notkunarfyrirsögn fylgir.
Wiener Kosmetisk Industri
Skandinavisk Depot
Köbmagergade 46 Köbenhavn K.

QJLátajfcart'

Bezti eiginleiki
FLIK=FLAKS
er, aö það bleikir þvottinn^
j við suðuna, án þess að
|[ skemma hann á nokk- j
urn hátt, I
Ábyrgzt, áð laustl
sé við kiór. )
ahbaðwh
eftmjiuÆt
I. Brynjólfsson & Kvaran.
Wifín
FUK FLAK
iVL.fáy
'iL-
var.
„Á hann nokkra kunningja í Glouchester?“
Hún laristi höfuSið. „Ekki svo jeg viti“,
sagði hún og hnyklaði brúnirnar. „Jeg man
eftir að Rex var mjög útitekinn þegar liann
kom heim, en annars var ekkert einkennilegt
við hann“,
Hann sagði lienni ekki frá innbrotinu á
Portland Place, því að Dóra liafði beðið hann
um að halda því leyndu, þangað til hún væri
búin að heyra livernig faðir hennar tæki i
málið. Og þetta frjetti Jimmy fljótt, því Cole-
man, sem liafði komið lieim um morguninn,
kom þegar í stað á Scotland Yard til þess að
tala við hann.
„Bara að jeg hefði verið heima“, hvæsti
hann, eins og hann vildi gefa í skyn, að þá
hefði verið tekið mannlega á móti innbrots-
þjófnum. „Jeg skyldi hafa jafnað á honum
gúlana! En þjer skiljið, herra Sepping, að jeg
vil helst ekki, að þessi innbrotstilraun berist
almenningi til eyrna. Við höfum ekki sakn-
að neins. Jeg hefi skoðað alt það verðmæti,
sem jeg á til, mjög gaumgæfilega og alt er í
lagi, en stjettarbræður mínir í ráðuneytinu
eru farnir að gefa mjer hornauga. Þar er
mönnum ekki mikið um blaðaskrif gefið og
jeg skil það mæta vel. Og jeg held því meira
að segja fram, að það er ekki holt stofnun-
inni, að einkamál starfsmanna heimar sjeu
gerð opinher. Jeg gæti t. d. ekki hugsað mjer
að bjóða fulltrúa mínum heim til mín. Nei,
herra Sepping, það þarf helst að vera eins-
konar —-----dularfult loft kringum embætt-
ismennina. Þeir eiga að vera hafnir yfir —
„Já, víst er það“, sagði Jim og brosti. „Þeir
ættu að vera einskonar goð“.
„Einskonar goð, já“, át Coleman eftir mjög
hátíðlega og þurkaði af gleraugunum sínum.
„Mjer er mjög illa við þennan tíðaranda, sem
vill láta alt standa opið fyrir almenningi og
koma því inn lijá fólki, að æðri embættis-
menn sjeu eins og fólk flest. Eða þessi við-
töl og blaðaskrif og smágreinar-------jæja,
nóg um það. Þjer hafið náttúrlega ekki heyrt
neitt af Walton“, spurði Coleman og sneri
sjer við i dyrunum um leið og liann fór út.
„Hversvegna „náttúrlega“, hr. Coleman?
Búist þjer ekki við að heyra neitt?“
Coleman hristi höfuðið. „Nei, herra minn;
jeg býst ekki við að frjetta neitt“, svaraði
hann hátíðlega. ,Jeg er handviss um, að Wal-
ton er orðinn geðveikur, og að við heyrum
einn góðan veðurdag, að hann hafi framið
sjálfsmorð“.
„Drottinn minn!“ sagði Jim og góndi á
hann. „Yður er þetta víst ekki alvara?“
„Haldið þjer ekki það sama?“ spurði em-
bættismaðurinn.
„Nei, þvi fer nú fjarri svaraði Jim. „Rex
var eins heilbrigður eins og þjer og jeg, og
ekkert væri lionum fjær en að deyja fyrir
eigin hendi. Ef hann finst dauður þá hefir
liann verið myrtur“.
„Það ætla jeg að vona“, sagði Coleman
tvírætt. „Já, jeg vona það í einlægni. Þetta
er hræðilegt mál. Dóttir mín er eins og í
leiðslu siðan þetta bar við, veslingurinn“.
Hann gleymdi alveg hátíðlega hreimnum,
sem honum var svo eiginlegur og fór. En
samt gekk hann svo hægt, að Jimmy gekk
fram á hann á götunni rjett á eftir, og fór
hjá sjer. Fátt er jafn óviðkunnanlegt og að
lútta mann , sem maður er skilinn við fyrir
örfáum mínútum.
En Colemann fanst ekkert við þetta að
athuga og slóst í för með Jimmy, sem því
miður ætlaði sömu leiðina. Hann hjelt áfram
samræðunni þar sem þeir höfðu hætt og
sagði: „Jeg ætla að kaupa mjer skammbyssu
— ekki vegna þess að jeg hafi gaman af skot-
vopnum — því þau eru meinhættuleg, en það
getur komið sjer vel að hafa fimm- eða sex-
hleypu við höndina, livað sem upp á kann að
lcoma“.
Þegar þeir komu niður að rikissjóðsbygg-
ingunni, staðnæmdist Coleman. Það er betra
að við skiljum hjerna“, sagði liann. „Það gæti
verið óholt hagsmunum rikisins, að jeg sæist
með — eh — lögregluforingja. Dyravörður-
inn er hálfgerð blaðursskjóða og gæti dreg-
ið rangar ályktanir af þvi“.
Jimmy gat ekki að sjer gert að brosa, þeg-
ar karlinn skálmaði yfir strætið og inn um
dyrnar í stjórnardeildinni. Það var engin
mannúð til i þessum gamla durg. Missir
tengdasonarins, sem skygði á framtíð dótt-
ur hans, alt hið ægilega, sem hugsast gat í
sambandi við það, hafði ekki meiri áhrif
á hann en svo, að hann hugsaði meira um
afstöðu sína til stjórnarráðsins.
Jimmy hjelt áfram leiðar sinnar, glaður
yfir þvi að vera orðinn einn. Hingað til höfðu
blöðin ekki gert sjer mikinn mat úr livarfi
Waltons. Því þó að liann væri ríkur, þá var
liann hvorki leikari nje stjórnmálamaður og
hafði aldrei látið bera mikið á sjer i sam-