Fálkinn - 13.06.1931, Blaðsíða 5

fAlkinn
5
Sunnudags hugleiðing.
eftir Pjetur Sigurðsson.
„Sælir eru fátækir í anda,
])ví að þeirra er himnaríki“.
Of't liafa menn skilið þessi orð
Krists þannig, að vera fátæknr í
anda væri liið sama og að vera
einfaldur, grunnhygginn, já,
lieimskur. Frægur enskur guð-
l'ræðingur fer þannig með orð
frummálsins, sem „fátækur“
kemur frá, að það meini eigin-
lega að skjálfa af hræðslu við
hina miklu þörf, sem vanmáttur-
inn og fátæktin ekki megni að
lullnægja, þar sem hið sanna
rikidæmi ekki sje til. Hinn frægi
Indlands kristniboði, Stanley
Jones, segir að eðlilegasta þýð-
ing frumorðsins sje: „að vera
einhuga“. (single minded). Að
vera fátækur er að liafa fátt. Sá
sem aðeins liefir eitt, er vissulega
latækur, hefir fátt. Sá sem liefir
aðeins eitt í huga, getur kallast
fátækur í liugsun, fátækur í anda.
Hann liyggur ekki á alla liluti og
ekki neitt ákveðið. Hann er á-
kveðinn, liugsar um það sem er
honum aðalatriðið. Iiann er ein-
huga, einbeittur. Þessi óskifta
hugsun, þessi andlega fá-tækt,
getur talist honum rikidæmi, því
hann nær einhverju takmarki.
Baráttan veitir sælu, en sigurinn
þó ennþá meiri.
Að vera fátækur í anda verður
því. að vera auðmjúkur og hóg-
vær, að hræðast vanmátt sinn,
liugsa aðeins um það eitt sem
frelsun getur valdið, að vera ein-
huga, ekki tvílyndur, ekki með
annan fótinn sannleikans meginn
en hinn lyginnar og rangsleitn-
innar meginn. Það meinar að
vera allur í hniu góða, óskiftur
Guðs og sannleikans meginn,
helgaður lu-einleik og rjettlæti,
helgaður sannleika og dygð, fals-
laus og einlægur, einfaldur i
þeirri merkingu orðsins, en ekki
tvöfaldur og falskur.
Sá maður, sem ekki er allur
óskiftur í liinu góða, heilhuga
með því sem er satt og rjett, er
tvílyndur og rekull á öllum veg-
um sínum, en það líf er líf frið-
leysis, sem enga sanna sælukend
veitir. Himnaríkið „hið innra“ í
manninum, er „rjettlæti, friður
og fögnuður í heilögum anda“,
í anda sannleikans, anda hins
rjetta og hreina lífs, í anda alls
þess, sem gott er, í anda Guðs.
Sá sem er einliuga, heilhuga með
því einu, sem er rjett og satt, er
sæll, því haiin á himnaríki hið
innra“, liann á sannan frið, frið-
arríki og það er „hinmaríki“.
Þar naga engir ormar, ekkerl
vont samvizkubit, þar brennur
enginn enldur ágirndar, haturs
og öfundar. Þar ríkis aðeins hið
góða, því maðurinn er allr, já,
óskiftur, heilhuga, einliuga í því
sem gott er. Hann er í Guði og
Guð í honum. Þar er „himna-
ríki“ og þar er sæla.
Pappírsiðnaðurinn.
Myndin er itr nýtisku pappírsverksmiðju enskri. Vjéjin, sem sjest á endilangri myndinni framleiðir eina
mílu af pappír á fimm minútnm.
í Canada og New Fonndland eiga e nsku stórblöðin feiknin &JI af skógam, sem eingöngu eru notaffir til
j>ess aff fullnœgja pappirsþörf þessara blaffa. Á myndinn sjest timbur, sem veriff er aff fleyta niffur eftir
á, áleiðis til pappírsverksmiffjunnar.
Ilin mikla fullkomnun í fram-
leiðslu ódýrra pappírstegunda
er eigi síður nauðsynleg blaða-
og bókaútgáfu nútímans en
prentlistin sjálf. Pappírsnotkun-
in i he'minum er orðin svo gíf-
annað til þess að skrifa á. Menn
notuðu leirflögur, vaxtöflur, trje-
þvnnur, skinn og papyrus (sem
pappírsnafnið er dregið af);
voru það stór jurtablöð, sem not-
uð voru til þess að skrífa á. Hal'a
ur en skrifað var á þau. Nafnið
pergament er dregið af staðnum
þar sem svona skinn var fyrst
notað. Staðurinn hjet Pergamon.
Menn telja vist, að pappír liafi
fyrst verið gerður í Ivína. Að
minsta kosti hefir fundist þar í
landi papph’, sem menn vita með
vissu, að hefir verið gerður eigi
síðar en á fyrstu öld f. Ivr., en
eigi hafa menn vissu fyrir jafu
gamalli pappírsgerð i neinu öðru
landi. Kínverjar gerðu pappír-
inn úr bómull og bambusrevr.
Japanar byrjuðu líka snemma á
pappírsgerð og standa enn fram-
arlega í framleiðslu vandáðs
pappírs. Þeir gera pappírsteg-
undir úr trefjum mórberjatrjes-
ins.
Smám saman breiddist þekk-
ing á pappírsgerð frá Kína og
vestur á bóginn. Meðal annara
byrjuðu Arabar snemma að gera
pappir. Hjá Aröbum stóðu vís-
indi með miklum blóma um það
skeið og visindamenn þeirra urðu
fegnir að fá pappírinn. Elstu ara-
bisk pappirshandrit, sem menn
þekkja, eru þó ekki eldri en frá
9. öld e. Kr. En Arabar áttu drjúg
skifti við Evrópuþjóðirnar við
Miðjarðarliaf og kendu þeim að
nota pappírinn og gera hann.
Elsta pappírshandritið sem ritað,
Timburhaugar i farvegi, sem vatnið hefir veriff látiö fjara úr.
urleg, að á liverju einasta ári er
heilum skógarflæmum breýtt í
pappír. Og hún eykst ár frá ári.
Áður en farið var að gera
pappír urðu menn að notast við
fundist papyruslilöð, sem eru um
5500 ára gömul. Fyrir 3300 ár-
um fóru Egyptar að nota perga-
menl: þunn dýraskinn, sem und-
irbúin voru á sjerstakan bátt áð-